Η Λεβερκούζεν που ετοιμάζεται να κόψει πρώτη το νήμα φέτος θα το πετύχει για πρώτη φορά στην ιστορία της μετά από 5 αποτυχημένες απόπειρες, η Νυρεμβέργη που ακολουθεί με 9 κατακτήσεις στη δεύτερη θέση βρίσκεται στη 2^η κατηγορία με το τελευταίο της πρωτάθλημα να χρονολογείται το 1968 κι η Ντόρμουντ, ενώ είναι η μόνη ομάδα που αμφισβητεί με συνέπεια το κατεστημένο της Μπάγερν, έχει να το καταφέρει από την εποχή του Κλοπ (2012) και θα πρέπει να προσθέσει δύο ακόμη τίτλους για να ράψει το πρώτο της αστέρι, στόχος που δεν συνάδει με την τωρινή αγωνιστική της δυναμική.

Σε ό,τι αφορά το οικονομικό σκέλος η υπεροχή είναι και πάλι ξεκάθαρη. Η αγωνιστική αξία της Μπάγερν αποτιμάται από το transfermarkt σε 929.45 εκατομμύρια ευρώ, τη στιγμή που η πρωτοπόρος Λεβερκούζεν έρχεται δεύτερη με απόσταση τριών ομάδων του μεγέθους του Ολυμπιακού (η αξία των ερυθρόλευκων ανέρχεται σε 109.75 εκατομμύρια ευρώ). Πιο πίσω βρίσκεται η Λειψία με αξία 495.90 εκατομμυρίων ευρώ κι ακολουθεί κατά πόδας η Ντόρτμουντ με 463.70 εκατομμύρια ευρώ.

Συνεπώς κάθε σεζόν για την πολυνίκη και πανίσχυρη Μπάγερν Μονάχου ξεκινά με μίνιμουμ στόχο την απόλυτη κυριαρχία στις εγχώριες διοργανώσεις. Οτιδήποτε λιγότερο θεωρείται αποτυχία.

Η φετινή χρονιά εξελίσσεται σε πανωλεθρία. Εκτός του πρωταθλήματος, στο οποίο η Μπάγερν υπολείπεται 13 βαθμών από την αήττητη Μπάγερ του Τσάμπι Αλόνσο, έχει αποτύχει και οπουδήποτε αλλού. Στο Κύπελλο αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο από τη Σααρμπρύκεν, ομάδα τρίτης κατηγορίας με σκορ 2-1. Και στον τελικό του σούπερ καπ που αποτέλεσε το εναρκτήριο ματς της σεζόν συνετρίβη από τη Λειψία με 3-0, η οποία πήρε τον τίτλο για πρώτη φορά.

Μοναδικός ζωντανός στόχος παραμένει η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα είναι η έβδομη φορά που τον επιτυγχάνει, άρα θα πιάσει στη δεύτερη θέση τη Μίλαν, θα αφήσει πίσω της τη Λίβερπουλ και θα έχει μπροστά της μόνο τη Ρεάλ Μαδρίτης, με υποδιπλάσιο ωστόσο αριθμό κατακτήσεων. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η χρονιά όχι μόνο θα διασωζόταν αλλά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και απόλυτα επιτυχημένη, υπό την έννοια ότι η ομάδα του Τόμας Τούχελ θα έχει φέρει στο Μόναχο το πιο σημαντικό τρόπαιο από εκείνα που διεκδικεί κάθε χρόνο.

Μόνο που, παρά τις κατά καιρούς εκπλήξεις που σημειώνονται στον θεσμό, είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα πόνταραν ότι η Μπάγερν θα φτάσει στο τέλος της διαδρομής. Ίσα-ίσα πολλοί είναι εκείνοι που αμφιβάλλουν ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει το εμπόδιο της φορμαρισμένης Άρσεναλ στα προημιτελικά (την οποία κάποτε κέρδιζε εύκολα – μετράει τρεις συνεχόμενες νίκες με σκορ 5-1 από το 2015 έως το 2017), ακόμη κι αν προηγήθηκε η εμφατική ανατροπή σε βάρος της Λάτσιο σε μια κρίσιμη και δυσχερή συγκυρία λόγω των συνεχόμενων αρνητικών αποτελεσμάτων, με νίκη 3-0 εντός έδρας, μετά την αρχική ήττα με 1-0 στη Ρώμη.

Κι ο βασικός λόγος που η επιτυχία αυτή ωχριά μπροστά σ’ ένα ενδεχόμενο θρίαμβο επί των κανονιέρηδων, είναι ότι η Λάτσιο μετά βίας βρίσκεται στην 7^η θέση του ιταλικού πρωταθλήματος, 33 βαθμούς πίσω από την κορυφή, τη στιγμή που η ομάδα του Μικέλ Αρτέτα βρίσκεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στη διεκδίκησή του, αγωνιζόμενη δε με μεγαλύτερη ποιότητα και ωριμότητα σε σχέση με πέρυσι.

Στη Μπάγερν ήδη πάντως κοιτάζουν την επόμενη μέρα. Έχουν ήδη ανακοινώσει ότι ο Τόμας Τούχελ θα αποχωρήσει από την τεχνική ηγεσία, χωρίς όμως να έχει βρεθεί για την ώρα αντικαταστάτης του. Η συνήθης αρπαγή επίσης του προσώπου που βρίσκεται πίσω από την επιτυχία του βασικού αντιπάλου της δεν θα μπορέσει να γίνει αυτή τη φορά πραγματικότητα και ν’ αποτελέσει την αφετηρία για μια διαφορετική αρχή, καθώς ο Τσάμπι Αλόνσο ξεκαθάρισε κι επίσημα ότι το μέλλον του βρίσκεται γι’ ακόμη μια σεζόν στον πάγκο της Λεβερκούζεν.

Την πραγματικότητα πρέπει πάντως να τη βιώνει πιο τραυματικά ο αρχισκόρερ Χάρι Κέιν. Ο παίκτης – σημαία της Τότεναμ, ο οποίος άφησε το Λονδίνο το περασμένο καλοκαίρι για να μπορέσει στα 30 του να γευτεί επιτέλους τίτλους.

Δεν υπήρχε πιο σίγουρος δρόμος για την επιτυχία από αυτόν της Μπάγερν Μονάχου, μ’ εξαίρεση ίσως την επιλογή να φορέσει τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν, μόνιμης πρωταθλήτριας στη Γαλλία από τότε που την αγόρασαν οι Άραβες επενδυτές, μ’ εξαίρεση δύο σεζόν (το 2017 που το κατέκτησε η Μονακό του Λεονάρντο Ζαρντίμ και το 2021 που σκαρφάλωσε στην κορυφή η Λιλ). Στην περίπτωση που η Μπάγερν δε κατακτήσει τίποτα θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει από το 2012. Ο Κέιν όμως δεν φαίνεται να ευθύνεται. Μετράει ήδη 37 γκολ και σε αρκετές περιπτώσεις οι επιδόσεις του ήταν ο λόγος που η Μπάγερν φαινόταν καλύτερη απ’ ότι ήταν πραγματικά.

Η άμυνα της Μπάγερν υπήρξε ιδιαίτερα ευάλωτη φέτος. Όπως παρατηρεί η σελίδα Game of the People έχει δεχτεί 33 σε 27 παιχνίδια, επίδοση που απέχει πολύ από τις σεζόν 2012-13, 2014-15 και 2015-16, όταν δέχτηκε λιγότερα από 20 γκολ.

Από την άλλη, το γεγονός ότι ο Κέιν θα σβήσει το 31ο κεράκι του χωρίς να έχει σηκώσει στον ουρανό το τρόπαιο οποιασδήποτε διοργάνωσης, σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτο. Έχει πάει σε τέσσερις τελικούς, τρεις με την Τότεναμ (μία φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ και δύο στο Λιγκ Καπ) και έναν με την Εθνική Αγγλίας (Εuro 2020), αλλά και στους τέσσερις η ομάδα του έχει ηττηθεί.

Επιστρέφοντας στη Μπάγερν, η πρόσφατη ιστορία, πιστοποιεί πως δεν έχει στην πραγματικότητα λόγο να ανησυχεί για την επάνοδό της. Η περίοδος που ακολούθησε μετά την κατάκτηση του τελευταίου του πρωταθλήματος δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλη επίδοση ομάδας σε κορυφαίο επίπεδο. Από το 2012-13 έως το 2022-23, η Μπάγερν κατέκτησε και τα 11 πρωταθλήματα. Μόνο η βουλγαρική Λουντογκόρετς, έχει να επιδείξει κάτι ανάλογο, ενώ στα δέκα συνεχόμενα έχουν σταματήσει οι Σάλτσμπουργκ, Ντιναμό Ζάγκρεμπ, Σέλτικ και Σέριφ Τιρασπόλ.

Εκείνο που απλά φαίνεται να χρειάζεται μετά από καιρό η Μπάγερν είναι ένα μακροπρόθεσμο πλάνο. Τα τελευταία χρόνια έχει απωλέσει παίκτες που υπέγραψαν την περίοδο ηγεμονίας της, όπως είναι ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, ο Τιάγκο και ο Νταβίντ Αλάμπα. Την ίδια στιγμή άλλοι παίκτες με πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν μεγαλώσει αρκετά, όπως ο Τόμας Μίλερ (34 ετών) και ο Μάνουελ Νόιερ (38 ετών), ενώ μ’ εξαίρεση τον Κέιν οι υπόλοιποι παίκτες που έχουν αποκτηθεί την τελευταία διετία δεν έχουν αποδώσει στον ίδιο βαθμό. Χαρακτηριστικό υπήρξε το παράδειγμα του Σάντιο Μανέ, ο οποίος ένα χρόνο μετά τη διθυραμβική του υποδοχή, αγωνίζεται πια στην Αλ Νάσρ, ομάδα της Σαουδικής Αραβίας.

Αν κάτι επίσης έχει δείξει το παρελθόν είναι ότι η Μπάγερν πρέπει να σταθεί προσεκτική και με το θέμα της επιλογής του επόμενου προπονητή. Είναι η ομάδα στην οποία έφτασε ν’ αμφισβητηθεί ακόμη κι ο Μίδας της σύγχρονης εποχής, Πεπ Γκουαρντιόλα. Στην οποία ο Κάρλο Αντσελότι απολύθηκε Σεπτέμβριο μήνα το 2017 και ο υπερταλαντούχος Γιούλιαν Νάγκελσμαν, νυν τεχνικός της Εθνικής Γερμανίας, τα βρήκε σκούρα, χάνοντας τη θέση του πριν καν φτάσει να συμπληρώσει δύο χρόνια θητείας. Αντιθέτως το μοντέλο φάνηκε να λειτουργεί με πρόσωπα της ίδια της Μπάγερν, όπως Γιουπ Χάινκες. Αλλά και προπονητές που δεν είχαν προλάβει να γίνουν μεγάλα ονόματα, όπως ο Χάνσι Φλικ.

Στον αντίποδα παρά την απογοήτευση των οπαδών της Μπάγερν για τη φετινή πορεία της ομάδας τους, είναι γεγονός ότι η προέλαση της Λεβερκούζεν, με τη μοναδικότητα του αήττητου ρεκόρ που κατορθώνει να συντηρεί, προσέφερε στη Μπουντεσλίγκα μια πολύτιμη αναζωογόνηση. Κι ίσως η λύση για το συνολικό καλό του γερμανικού ποδοσφαίρου, συνεπώς και της ίδιας της Μπάγερν, να βρίσκεται μακριά από τις μεθόδους του παρελθόντος, με την απόκτηση των καλύτερων ποδοσφαιριστών όποιας ομάδας κατάφερνε να ξεμυτίσει και να την αποκαθηλώσει.

Το επιχείρημα ότι πρώτη προϋπόθεση για να κατακτήσεις το Τσάμπιονς Λιγκ είναι να διαθέτεις όλη την εγχώρια αφρόκρεμα αντισταθμίζεται από τη μειωμένη δυνατότητα να βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό όταν αγωνίζεσαι σ’ ένα πρωτάθλημα μειωμένης ανταγωνιστικότητας.  

Έτσι κι αλλιώς όμως, ο στόχος να μακροημερεύσει το ενδιαφέρον των φιλάθλων δείχνει μακράν πιο πολύτιμος από την εγκαθίδρυση μιας ακόμη μονότονης αυτοκρατορίας, ακόμη κι αν η επικράτειά της κατά καιρούς επεκτείνεται πέρα από τα συνηθισμένα όρια. Η επιτυχία είναι πλασματική. Όσους φιλάθλους κερδίζει σ’ ένα βράδυ η Μπάγερν μετά από νικηφόρο ευρωπαϊκό τελικό, τόση και πολλαπλάσια είναι η απώλεια των ανθρώπων που χάνουν το ενδιαφέρον τους για το γερμανικό πρωτάθλημα.

Το ποδόσφαιρο πρέπει να γίνει και πάλι το νούμερο ένα ζητούμενο και όχι η ενίσχυση μιας ήδη κορεσμένης τροπαιοθήκης. Κι αυτό στην τελική, δεν φαίνεται να αφορά μόνο τη Γερμανία.

Κώστας Παπαντωνίου