-Κατ΄αρχάς νομίζουμε ότι οι άλλοι είναι σαν κι εμάς, οπότε υπάρχει κατανόηση αντιδράσεων. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει και απλώς μας οδηγεί σε παρερμηνείες συμπεριφορών και σκέψεων.

-Δεύτερη συχνή παγίδα είναι το ότι απεμπολούμε την μοναδικότητά μας. Νομίζουμε ότι είμαστε ακριβώς όσο έξυπνοι, ικανοί, πολυάσχολοι ή δυστυχείς είναι οι συνομιλητές μας.

-Ακόμη ένας «σύντροφος» των συναναστροφών μας, είναι ότι νομίζουμε πως οι αντιδράσεις μας είναι προφανείς. Νομίζουμε ότι οι εκφράσεις μας, ο τρόπος ομιλίας μας και η στάση μας, αποκαλύπτουν ακριβώς αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Δεν θέλουμε να σας απογοητεύσουμε, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.

-Ξεχνάμε πολύ συχνά ότι προχωρούμε σε εικασίες όταν πρόκειται για τις αντιδράσεις των άλλων. Νομίζουμε ότι κατανοούμε αλλά στην πραγματικότητα μάλλον απλώς μαντεύουμε. Και η τύχη δεν είναι απαραίτητα πάντα με το μέρος μας πάντα.

-Παραβλέπουμε το στοιχείο του εγωισμού. Αυτό που έχει σημασία για τον συνομιλητή μας σε σχέση με εμάς, είναι αυτό που επηρεάζει εκείνον και όχι αυτό που επιδρά σε εμάς. Για αυτό και σε συνεντεύξεις για δουλειά, ένας όμορφος συνεντευξιαζόμενος μάλλον δεν θα επιλεγεί από έναν μέτριας εμφάνισης εργοδότη.

-Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι, αρκεί να επικεντρωθούμε στις δικές τους ανάγκες, να τις ικανοποιήσουμε και να τροποποιήσουμε την άποψη που έχουν για εμάς. Λίγη κολακεία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Με μέτρο όμως.

-Σαφή εικόνα του πώς μας βλέπουν οι άλλοι αποκτούμε κυρίως όταντους συναντάμε με πολύ κόσμο. Διότι εάν κάποιος μας αποφεύγει όταν έχει την εναλλακτική να μιλήσει σε κάποιον άλλον, σημαίνει ότι δεν «τρελαίνεται» για την παρέα μας. Κάτι το οποίο δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε εύκολα όταν βρισκόμαστε μόνοι μαζί του.

Π. Τ.