Η ζοφερή περίοδος για το αγγλικό ποδόσφαιρο συμπληρώθηκε με την τραγωδία στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου κατά τη διάρκεια του τελικού μεταξύ Λίβερπουλ και Γιουβέντους σημειώθηκαν νέα επεισόδια με αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων, μετά και την κατάρρευση ενός τοίχου του γηπέδου. Μετά τον τελικό αποφασίστηκε ο αποκλεισμός των αγγλικών συλλογών από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για πέντε χρόνια, με την τιμωρία να επεκτείνεται στα έξι χρόνια για τη Λίβερπουλ καθώς οι οπαδοί της θεωρήθηκαν υπαίτιοι των γεγονότων.

Για τις ομάδες που τότε μεσουρανούσαν το πλήγμα ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Η Έβερτον, η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1985 και το 1987 στερήθηκε στη δική της (και τελευταία) χρυσή εποχή τη δυνατότητα να διεκδικήσει την κορυφαία διάκριση. Ενδεικτικό επίσης των δυνατότητων που είχαν τότε τα ζαχαρωτά είναι το γεγονός ότι τη χρονιά του Χέιζελ η Έβερτον κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων (το μοναδικό της ευρωπαϊκό τρόπαιο), ξεπερνώντας στα ημιτελικά τη Μπάγερν Μονάχου και κερδίζοντας στον τελικό τη Ραπίντ Βιέννης.

Τη δυνατότητα να δοκιμάσουν τη δική τους τύχη στην Ευρώπη στερήθηκαν επίσης η Κόβεντρι (αγωνίζεται στη Τσάμπιονσιπ σήμερα), η Λούτον (βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Πρέμιερ Λιγκ), η Νόριτς (αγωνίζεται επίσης στην Τσάμπιονσιπ), η Όξφορντ Γιουνάιτεντ (έχει πέσει στην τρίτη κατηγορία), η Γουίμπλεντον (προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στην τέταρτη) και η Νότιγχαμ Φόρεστ (που μάχεται επίσης να παραμείνει στην Πρέμιερ Λιγκ), η οποία λίγα χρόνια νωρίτερα είχε βρεθεί στην κορυφή της Ευρώπης δύο διαδοχικές χρονιές ('79 και '80). Αδικημένη τότε υπήρξε και η Άρσεναλ, η οποία όμως παραμένει ισχυρή και φέτος διεκδικεί εκ νέου μια διάκριση.

Για τη Λίβερπουλ, η απαγόρευση ήρθε σε μια στιγμή που η ομάδα ολοκλήρωνε τον κύκλο της. Ο Ίαν Ρας, ο οποίος συνεισέφερε σταθερά με πολλά γκολ, μετακόμισε στη Γιουβέντους το 1987. Ο Κένι Νταλγκλίς ήταν πλέον προπονητής και συνολικά οι παίκτες που αποτέλεσαν τον κορμό της ομάδας που είχε κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπη είτε είχαν μετακινηθεί σε άλλες ομάδες, είτε αποσυρθεί.

Η σεζόν 1984-85 ήταν γενικώς ασυνήθιστη για τη Λίβερπουλ. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν μια δεκαετία ολοκλήρωσε τη χρονιά χωρίς κανέναν σημαντικό τίτλο. Είχε τερματίσει δεύτερη πίσω από την Έβερτον στο πρωτάθλημα, είχε φτάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας και τη μαύρη νύχτα των Βρυξελλών ηττήθηκε με 1-0 από τη Γιουβέντους.

Στον αντίποδα η Έβερτον είχε δυναμώσει πολύ. Μετά από καιρό αμφισβητούσε την κυριαρχία των ρεντς έχοντας σχηματίσει ένα πολύ ικανό σύνολο υπό την καθοδήγηση του Χάουαρντ Κένταλ. Πριν φτάσει να αναλάβει τη δικιά μας Ξάνθη το 1994, είχε προλάβει να κατακτήσει επτά τίτλους με την Έβερτον, διατηρώντας ακόμη και σήμερα ένα πολύ μεγάλο μερίδιο αναλογικά στις επιτυχίες της, καθώς κατέκτησε μαζί της δύο από τα εννιά συνολικά πρωταθλήματα που έχει κερδίσει η ομάδα, ένα από τα πέντε της κύπελλα, τρία από τα εννιά της Κομιούνιτι Σιλντ και το μοναδικό της ευρωπαϊκό τρόπαιο. Για την ιστορία, μετά από μια μακρά σταδιοδρομία, η τελευταία ομάδα που προπόνησε ο Κένταλ ήταν πάλι ελληνική κι ήταν ο Εθνικός το 1999. Και τις δύο φορές ωστόσο είχε αποτυχημένα περάσματα.

Επιστρέφοντας στο Λίβερπουλ, η ομάδα του λιμανιού, βρέθηκε επίσης σε δεινή θέση και σε οικονομικό επίπεδο λόγω της ευρωπαϊκής απαγόρευσης, αλλά και της μείωσης των θεατών από τους 47.000 μέσο όρο τη σεζόν 1976-1977 σε 35.000 τη σεζόν 1985-1986.

Στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε να βρεθούν παίκτες-λαβράκια. Όπως οι Ρέι Κλέμενς και Κέβιν Κίνγκαν από τη Σκάνθορπ, ο Στιβ Χέιγουέι από τη Σκέλμερσντέιλ, ο Άλεκ Λίνσντεϊ από τη Μπάρι και ο Λάρι Λόιντ από τη Μπρίστολ.

Χωρίς να διαθέτει το πορτοφόλι της Τότεναμ ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Λίβερπουλ αποφάσισε τελικά για να παραμείνει ανταγωνιστική να υποκύψει σε μια πιο σπάταλη πολιτική και βάλει σε αρκετές περιπτώσεις βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Τον Σεπτέμβριο του 1985, έκανε χρυσή την Άστον Βίλα για χάρη του μέσου Στιβ ΜακΜάχον (204 συμμετοχές/29 γκολ), ο οποίος γνώριζε καλά τα κατατόπια καθώς είχε θητεύσει παλιότερα και στην Έβερτον. Τη σεζόν 1986/1987 έδωσε ακόμη περισσότερα χρήματα για τον Νάιτζελ Σπάκμαν της Τσέλσι (μέσος, 51 συμμετοχές χωρίς γκολ) και τον γκολτζή Τζον Άλντριτζ της Όξφορντ. Ο τελευταίος ξεκίνησε μουδιασμένα με μόλις δύο γκολ σε δέκα παιχνίδια, αλλά στη συνέχεια εξελίχθηκε σε εξαιρετικά δεινό σκόρερ (50 γκολ σε 83 αγώνες). Στην πραγματικότητα ο Άλντριτζ κατάφερε να δείξει την αξία του όταν στο ρόστερ προστέθηκαν κι άλλοι παίκτες που μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Ο Τζον Μπαρνς πλάγιος επιθετικός που είχε ξεχωρίσει με τη Γουότφορντ (84 γκολ σε 314 εμφανίσεις με τους ρεντς στη συνέχεια) και ο Πίτερ Μπίρντσλεϊ, μεσοεπιθετικός από τη Νιουκάστλ (46 γκολ σε 131 εμφανίσεις κατά τη θητεία του στο λιμάνι).

Οι τρεις τους αποτέλεσαν μία καυτή επιθετική τριάδα, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες της δεκαετίας. Οι επιδόσεις τους υπήρξαν ίσως ο βασικός λόγος που η Λίβερπουλ ηττήθηκε τη σεζόν 1987-1988 μόλις δύο φορές και για να χάσει το πρώτο της παιχνίδι χρειάστηκε να περάσουν πρώτα 29 αγώνες. Τερμάτισε πρώτη με 90 βαθμούς, έχοντας εννέα περισσότερους από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ακολουθούσε στη δεύτερη θέση και ταυτόχρονα σκόραρε πολλά περισσότερα γκολ, 87 έναντι 71 των Κόκκινων Διάβολων.

Υπήρξαν κατηγορίες ότι η Λίβερπουλ είχε ξεχειλώσει το μπλοκ των επιταγών της, παραβιάζοντας κατά μία έννοια το σημερινό financial fair play, γεγονός που της έδινε πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων της. Ήταν αλήθεια όμως ότι ο Κένι Νταλγκλίς κατάφερε ταυτόχρονα να δημιουργήσει και μια εξαιρετικά εντυπωσιακή ομάδα που κέρδιζε με άνεση και πολλά γκολ διαφορά τους αντιπάλους της.

Η Λίβερπουλ θα έχανε την επόμενη χρονιά τον τίτλο από την Άρσεναλ με τον πλέον δραματικό τρόπο -ήττα την τελευταία αγωνιστική από τους κανονιέρηδες μέσα στο Άνφιλντ ενώ οι ρεντς ήταν το απόλυτο φαβορί- ωστόσο θα επανακτούσε τα σκήπτρα την αμέσως επόμενη σεζόν. Χωρίς να μπορεί ακόμη τότε να διαφανεί, ότι ήταν το τέλος μιας εποχής. Θα χρειαζόταν για να γευτεί ξανά το νέκταρ της επιτυχίας να περάσουν τρεις ολόκληρες δεκαετίες και να πιάσουν λιμάνι ο Γιούργκερν Κλοπ με τη δική του σπουδαία επιθετική τριάδα (Σαλάχ, Μανέ και Φιρμίνο). Η δεκαετία του '90 θα ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά στον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μεταξύ ωστόσο του διαστήματος 1975-76 και 1989-90, η Λίβερπουλ είχε χτίσει τη δική της επιβλητική αυτοκρατορία, κατακτώντας 10 πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Αγγλίας, τέσσερα Λιγκ Καπ, τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ) κι ένα Κύπελλο UEFA.

*Με πληροφορίες από το Game of the People