Ένας πρώην εργαζόμενος σε σούπερ μάρκετ αφηγείται... 

"Ξυπνάς, πηγαίνεις τα παιδάκια σου στο σχολείο και από εκεί φεύγεις σφαίρα για να προλάβεις το σούπερ μάρκετ. Ανοίγει στις 8, άρα αν το πας λίγο στο fast forward, θα προλάβεις να πάρεις τα βασικά, να τα αφήσεις στο σπίτι και μετά σφαίρα για δουλειά.

Και ρωτώ: Αν το κατάστημα ανοίγει στις 8 και έχει όλα τα προϊόντα στα ράφια του έτοιμα να τα αγοράσεις, τι ώρα πηγαίνουν για δουλειά οι εργαζόμενοι; Σύμφωνα με την επιθεώρηση εργασίας, οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ πιάνουν δουλειά ακριβώς την ώρα που το κατάστημα ανοίγει.

Ναι. Η επιθεώρηση εργασίας στη χώρα μας νομίζει ότι τα ράφια γεμίζουν μόνα τους, ότι ο πάγκος των τυριών καθαρίζεται μόνος του, ότι τα χρήματα στο κεντρικό ταμείο των σούπερ μάρκετ μετριούνται χωρίς την ανθρώπινη παρουσία.

Αυτό είναι μικρό δέντρο εργασιακής παράνοιας που δεν μπορούσε να μην αναφερθεί, μέσα στο δάσος των σάπιων φαγητών που αγοράζεις και με τα οποία θα ασχοληθούμε.

Καλώς ήλθες στην Ελλάδα.

Είμαι ο Νίκος και είμαι καλά. Πλέον. Έχω φάει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου (ή τουλάχιστον αυτά που θα έπρεπε να είναι τα καλύτερα, ας μην το συζητήσουμε αυτό) μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ. Δεν έχει σημασία ποιας εταιρίας. Σε μία από τις μεγάλες τέλος πάντων.

Δε θεωρώ ότι είμαι κακός άνθρωπος. Θεωρώ ότι έχω κάνει κακό όμως. Και όχι μαλάκα (σ’ εμένα μιλάω, μη δίνεις σημασία), το «έκανα απλώς τη δουλίτσα μου» δεν είναι ή δε θα έπρεπε να είναι δικαιολογία. Και στο Mεσαίωνα ο δήμιος μία δουλίτσα έκανε, αλλά να, αυτή η δουλίτσα δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «μια κανονική δουλειά».

Έχω πουλήσει ληγμένα. Πολλά ληγμένα. Έχω κοροϊδέψει κόσμο. Έχω αλλάξει το αυτοκόλλητο με την ημερομηνία λήξεως σε πάαααρα πολλές συσκευασίες. Έχω ξαναβάλει στο ψυγείο προς πώληση γάλα που ήταν 2 μέρες εκτός ψυγείου. Έχω πουλήσει φέτα που είχε ξεμείνει στην κατάψυξη και είχε γίνει μια άμορφη μάζα σαν πέτρα. Έχω ρίξει ληγμένα κομμάτια τυριών σε βαρέλι και το έχω πουλήσει για φρέσκο.

Η μαλακία ποια είναι; Όλα αυτά είναι μια τόσο συνηθισμένη καθημερινότητα που από μια στιγμή και έπειτα, δε σε εντυπωσιάζει καν, έχεις διαβρωθεί τόσο πολύ από τη σαπίλα, που απλώς συνεχίζεις αυτό που συνέβαινε πολύ πριν από ‘σένα και αυτό που θα συμβαίνει πολύ μετά από εσένα.

Και τώρα πάμε στα δύσκολα. Όλα αυτά τα υπερβολικά που σου περιγράφω, δεν αποτελούν μια κακή παρένθεση, δεν είναι μέρος της άσχημης διαχείρισης μια συγκεκριμένης εταιρίας.

Αυτά που διαβάζεις παραπάνω είναι ο κανόνας της λειτουργίας των σούπερ μάρκετ.

Δεν μπορούν να λειτουργήσουν αλλιώς. Και εξηγούμαι…

Στα αρκετά χρόνια που ταλαιπωρούσα τον εαυτό μου μέσα σε διαδρόμους με ράφια, ψυγεία και αποθήκες, πέρασα κάθε πιθανή εκπαίδευση την οποία υφίσταται όποιος επιθυμεί να γίνει υπεύθυνος. Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας διάβασα και έμαθα κάθε κανονισμό, κάθε νόμο και όποιο παραθυράκι δύναται να υπάρχει σε αυτούς. Σε διαβεβαιώνω, σου υπογράφω με τα δύο χέρια και βάζω και το όνομά μου φαρδύ-πλατύ από κάτω πως αν τα σούπερ μάρκετ τηρούσαν το νόμο κάθε μέρα όπως έπρεπε με ταυτόχρονο έλεγχο από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, τότε θα έπρεπε να πληρώνουν τους διπλάσιους υπαλλήλους. Δεν είναι υπερβολή.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την παραλαβή των αλλοιώσιμων προϊόντων. Η τυπική διαδικασία έχει ως εξής: Βγάζεις τις παλέτες από το φορτηγό, από κάθε παλέτα παίρνεις 2 προϊόντα και τα καταστρέφεις για να μετρήσεις και να καταγράψεις τη θερμοκρασία τους και μετά αποθηκεύεις τις παλέτες στην αποθήκη της συντήρησης για να φορτώνεις λίγα – λίγα τα προϊόντα έτσι ώστε να μη χαλάει η λεγόμενη «αλυσίδα ψύξης». Όλα τα χρόνια που δούλεψα σε σούπερ μάρκετ ξέρεις πόσες φορές τήρησα κατά γράμμα αυτή τη διαδικασία; Μία. Όταν είχαμε «επίσκεψη» από τον εσωτερικό έλεγχο της εταιρίας ο οποίος επιτηρούσε σιωπηρά τη διαδικασία της παραλαβής. Μόνο τότε.

Όλες τις υπόλοιπες φορές φόρτωνα τις παλέτες στο ασανσέρ ή άπλωνα τις παλέτες μέσα στους διαδρόμους για να τις έχω δίπλα στα ψυγεία που θα πρέπει να τοποθετηθούν. Αυτό μπορεί να διαρκούσε και 7 ώρες. Όλες αυτές τις ώρες τα προϊόντα ήταν εκτός ψύξης προφανώς.

Φυσικά κάθε σούπερ μάρκετ κοιτάζει την παρτάρα του και λειτουργεί βάσει αυτής. Το πρόβλημα υπάρχει και συντηρείται λόγω αδυναμίας (ηθελημένης ή όχι, δεν το ξέρουμε, αλλά εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε με το κακό μας το μυαλό) του κράτους να βάλει φρένο και να κάνει εξονυχιστικούς ελέγχους. Δούλεψα σε σούπερ μάρκετ για 7 χρόνια. Είδα έλεγχο από το κράτος, μία φορά.

Το έχουμε; Το διανοείσαι ότι σε μία επιχείρηση που σχετίζεται άμεσα με τη δημόσια υγεία ο κρατικός έλεγχος είναι σχεδόν ανύπαρκτος; Και γιατί είναι ανύπαρκτος;

Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι ότι το κράτος δε γουστάρει να βγάζει λεφτά από τις συνεχόμενες καθημερινές παρανομίες των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ. Αλλά τι διάολο, δεν μπορεί να είναι τόσο μαζοχιστές. Οπότε μάλλον αλλού πρέπει να στραφούμε για να βρούμε τι συμβαίνει στα αλήθεια. Είτε το ίδιο το κράτος δεν τολμά να τα βάλει με τις εταιρίες που έχουν το διαπραγματευτικό χαρτί της απειλής που λέγεται «πάω την εταιρία μου στη Βουλγαρία και σου αυξάνω κατά χιλιάδες την ανεργία», είτε έχει τη θέληση και την τόλμη, αλλά λαδώνεται κατά την προσφιλή -και όχι μόνο ελληνική- συνήθεια.

Λογικά, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η (εκάστοτε) κυβέρνηση συνδιαλέγεται με τις μεγάλες αλυσίδες της αγοράς και από κοινού δημιουργούν ένα πλαίσιο ιδιαίτερα ευνοϊκό, που καλύπτει με μαεστρία τα όσα πραγματικά συμβαίνουν στις αποθήκες ενός σούπερ μάρκετ. Και το κάνουν με μόνο μέλημα το κέρδος, αδιαφορώντας για συνθήκες υγιεινής, αδιαφορώντας για την ποιότητα του εργασιακού περιβάλλοντος και γράφοντας στα παπούτσια τους τα εργασιακά δικαιώματα.

Συνοψίζοντας. ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΤΡΩΣ, ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΦΕΤΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΣΟΥ.

Φυσικά και να ήθελες, δε θα μπορούσες να ξέρεις. Γιατί κανείς δεν ελέγχει, κανείς δεν ενδιαφέρεται στα αλήθεια, και όλοι κάνουν την πάπια. ΟΛΟΙ.

Καλά ψώνια.

Νίκος Μπόβολος"

Πηγή: IforInterniew