Για μας τους συννεφιασμένους μέτοικους που χαλάσαμε αναρίθμητα είδωλα στους δρόμους και  τώρα παρατηρούμε οδυνηρά αμέτοχοι ό,τι συμβαίνει σε ένα άχρονο λυκόφως, η Μπέμπα Μπλανς ήταν μια από τις εγκατεστημένες θεότητες που κουβαλούσαμε στις πόλεις όπου ζούσαμε τότε γεμάτοι θέρμη.

Ένα απελευθερωμένο θηλυκό στις πρωτόγονες πίστες μιας στερημένης σεξουαλικώς Ελλάδας, που κόβανε φλέβες-κυριολεκτικά αυτό- οι άνδρες μπροστά στις σκιστές της τουαλέτες, κάτω από τις οποίες φόραγε μόνο τα εντελώς απαραίτητα, μήπως και κεντρίσουν το ενδιαφέρον της ή έστω να εκμαιεύσουν κάποια ψήγματα συμπάθειας και οίκτου.

Βεβαίως, η αληθινή της εικόνα ήταν αρκετά διαφορετική. Η Χαίηγουορθ έλεγε ότι «οι άνδρες το βράδυ νομίζουν πως κοιμούνται με την “Τζίλντα”. Όμως το πρωί, ξυπνάνε με τη Ρίτα». Το ίδιο συνέβαινε με τη Μπλανς. Όλοι, όπως έλεγε, την αντιμετώπιζαν «σαν ένα κομμάτι κρέας»- και ιδίως τα λαϊκά παιδιά.

«Μόλις τους γνώρισα, πήρα πάλι το ασανσέρ κι ανέβηκα αμέσως» είχε πει κάποτε απογοητευμένη, με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τουλάχιστον στα κοινωνικά ρετιρέ, ο νταλκάς που προκαλούσε ήταν ίδιος, αλλά, οι εξαρτήσεις πιο εκλεπτυσμένες. Εφοπλιστές, βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες στα κέντρα που εμφανιζόταν, χρύσωναν το όνομά της στη μαρκίζα με ακριβά κοσμήματα, ανοιχτές επιταγές κι αναρίθμητες σαμπάνιες.

Στο μεταξύ, στα πνιγηρά στέκια όπου εμείς εκτίαμε τότε τη θητεία της πρώιμης εφηβείας, αγνοούσαμε ότι την μακέλευαν όσοι είχαν βαρύ πορτοφόλι. Μπορεί, αν το ξέραμε, πάνω στην έξαρση των ανεκπλήρωτων συναισθημάτων, όπως συνήθως συμβαίνει, να είχαν υποβιβαστεί και να είχαν φθαρεί όλα και πριν απ΄ όλα ο θαυμασμός.

Αλλά και πάλι, και πολύ περισσότερο τώρα που έχουμε χάσει την πίστη μας σε πολλά πράγματα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πάψουμε να ακούμε τη νοσταλγική και σαν ξενική φωνή της στο «Μόνο για μένανε καράβι/ δεν έχει πια να ταξιδέψω» του ανεπανάληπτου Ζαμπέτα.

Αυτή η αλανιάρα Μπέμπα Μπλανς, ένα αειθαλές κορίτσι «με φωνή βελούδο, αλλά δίχως καθόλου μυαλό», όπως έλεγε ο ακριβής και δίκαιος Ζαμπέτας, μια σπάνια λαϊκή τραγουδίστρια από αυτές που δεν υπάρχουν σήμερα, η οποία απογείωσε δημιουργίες μεγάλων συνθετών, όπως των Μητσάκη, Καλδάρα και Σπανού, αυτή που έχασε τα πάντα στο Χρηματιστήριο κι έζησε μια ζωή χωρίς αληθινούς φίλους και που στα τελευταία της έκανε μια καινούργια αρχή στο θέατρο, έφυγε από τη ζωή ξημερώματα Παρασκευής στις 8 Αυγούστου 2017, αφήνοντας ένα ρήγμα στο χρόνο και στην ψυχή μας, όπως τα σκιστά της φορέματα που ανέμιζε σαν ερωτική παντιέρα άλλοτε, όταν όργωνε στο φως των εφήμερων θαυμάτων τις πίστες.

Γιώργος Χατζηδημητρίου