Γεννημένη στο Σικάγο και μεγαλωμένη στο New Jersey, η Patti από μικρή ακολούθησε τα χνάρια της μητέρας της, η οποία ήταν τραγουδίστρια της jazz. Η Beverly Smith πίστευε βαθιά στο Θεό, κάτι που προσπάθησε να μεταδώσει και στην κόρη της. Τα πράγματα ωστόσο δεν πήγαν όπως ήθελε η ίδια. Η έφηβη Patti απέρριψε ολοκληρωτικά την οποιαδήποτε επαφή με τα θεία, θεωρώντας τα περιοριστικά. Οι στίχοι «Jesus died for somebody's sins / But not mine» αποτελούν σαφή αναφορά στις σχετικές εμπειρίες.

Στη συνέχεια παρουσιάζεται απόσπασμα από τη συνέντευξη που η ίδια είχε δώσει στο medium.com. Μέσα από τα λόγια της δίνει ένα μάθημα ζωής για όλους μας.

«Το πράγμα που με ενόχλησε περισσότερο ήταν όταν έπρεπε να επιστρέψω στη δημόσια σφαίρα γύρω στο ’95 ή ’96, όταν πέθανε ο άνδρας μου. Ζήσαμε ένα πολύ απλό τρόπο ζωής, αρκετά απομονωμένα. Εγώ δεν οδηγώ, δεν είχα επί της ουσίας κάποιο εισόδημα, και χωρίς αυτόν,  έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάζω τα προς το ζην.

Εκτός από την δουλειά σε ένα βιβλιοπωλείο, το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω είναι να ηχογραφώ δίσκους, ή να γράφω ποίηση, το οποίο δεν επρόκειτο να με βοηθήσει να τα βγάλω πέρα μέχρι να τελειώσουν τα παιδιά μου το σχολείο.

Αλλά όταν ξεκίνησα να κάνω συνεντεύξεις, οι άνθρωποι έλεγαν “Λοιπόν, δεν κάνατε τίποτα στη δεκαετία του ’80,” και εγώ ήθελα τόσο πολύ να πάρω το όπλο του Elvis Presley και να πυροβολήσω την τηλεόραση από την ψυχή τους. Πώς μπορούσαν να το λένε αυτό; Αυτή η έπαρση των ανθρώπων… Πώς μπορούν να πιστεύουν πως δεν κάποιος δεν κάνει τίποτα, αν απλά δεν εμφανίζεται στα περιοδικά ή τις εφημερίδες;

Δεν είμαι μια διασημότητα, είμαι μια εργάτρια. Ήμουν πάντα εργάτρια. Δούλευα πριν οι άνθρωποι διαβάσουν το οτιδήποτε  για μένα, και τη μέρα που σταμάτησαν να διαβάζουν για μένα, έκανα ακόμη περισσότερη δουλειά. Και η ιδέα ότι αν είστε μια μητέρα, δεν κάνετε τίποτα…. Η μητρότητα και η πατρότητα είναι η πιο δύσκολη δουλειά που υπάρχει. Απαιτεί μεγάλες θυσίες, πειθαρχία, ανιδιοτέλεια. Και μ’ όλα αυτά μας λένε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα, ενώ εμείς μεγαλώναμε τον γιο ή την κόρη μας… Είναι άθλιο!  Αυτό με κάνει να καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι αμφισβητούν την αξία τους, αν δεν βγάζουν πολλά λεφτά ή δεν είναι διάσημοι… και αυτό δεν είναι σωστό. 

Η μητέρα μου εργαζόταν σε ένα αναψυκτήριο. Έφτιαχνε το φαγητό, ήταν σερβιτόρα, ήταν μια πραγματικά σκληρή και αφοσιωμένη εργαζόμενη. Και η  πατατοσαλάτα της έγινε διάσημη! Δεν έπαιρνε ποτέ πατατοσαλάτα από το ντελικατέσεν, σηκωνόταν κάθε μέρα στις πέντε η ώρα το πρωί και την έφτιαχνε μόνη. Οι άνθρωποι έρχονταν από το Camden ή το Philly σε αυτό το μικρό αναψυκτήριο επειδή είχε διάσημη σπιτική πατατοσαλάτα.

Ήταν περήφανη γι' αυτό, και όταν ερχόταν στο σπίτι το βράδυ, λιώμα από την κούραση και μέτραγε στο τραπέζι τα κέρματα από τα φιλοδωρήματα. Ένα από τα πράγματα για τα οποία περηφανευόταν, ήταν για το ότι οι άνθρωποι έρχονταν από μακριά για να φάνε την πατατοσαλάτα της.  Οι άνθρωποι θα πουν: “Και λοιπόν, τι έκανε η μητέρα σου; Ήταν μια σερβιτόρα;” Εξυπηρετούσε τους ανθρώπους, και τους εξυπηρετούσε  με τον τρόπο που ήξερε καλύτερα.»