Tweet 
Share 
Comment 
Πάνε πάνω από δέκα χρόνια που συνέβη ενώ ουρούσα όρθιος: Ξαφνικά όλη η τουαλέτα λες και μετετράπη σε πεδίο μάχης καθώς από την ουρήθρα μου εκτοξευτήκαν αναρίθμητα κατακόκκινα από το αίμα κομμάτια και κόλλησαν παντού σε μια ακτίνα ενός μέτρου γύρω από τη λεκάνη.
Αρχικά υπέθεσα ότι επρόκειτο για πήγματα αίματος, αλλά η υφή τους παρέπεμπε περισσότερο σε …χαλασμένο συκώτι.
Μερικά από αυτά τα κομμάτια ήταν τόσο μεγάλα που νόμισα ότι –κυριολεκτικά- άρχισα να διαλύομαι.
Όταν την άλλη μέρα, μετά τις σχετικές πυελογραφίες, ο γκουρού της ουρολογίας στην χώρα μας καθηγητής Πλάτωνας Κεχαγιάς, μου έδειξε έναν μεγάλο όγκο πάνω στον ουρητήρα, μου ανέφερε ότι πρόκειται για καρκίνο που έχει διαλύσει τον ιστό και μου εξήγησε ότι αυτό οφείλεται στο κάπνισμα, το ερώτημα μου ήταν εύλογο: «Αν επρόκειτο για καρκίνο του φάρυγγα ή των πνευμόνων θα το καταλάβαινα, αλλά τι σχέση μπορεί να έχει το τσιγάρο με το ουροποιητικό σύστημα;;;».
Τελικά κατάλαβα τι σχέση έχει κι έτσι μου λύθηκε η απορία.
Ακολούθησε μια πολύωρη και επώδυνη εγχείριση, αλλά στο τέλος γλυτώσαμε τον νεφρό και καβατζάραμε τον κάβο.
Ποτέ δεν είχα επιχειρήσει να κόψω το τσιγάρο επειδή θεωρούσα ότι αυτό είναι αδύνατo, αλλά κυρίως επειδή δεν φανταζόμουν πόσο εύκολο είναι να το κόψει κανείς.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: δεν ήταν ο φόβος του θανάτου που με ανάγκασε να το κόψω αλλά το γεγονός ότι είχα σιχαθεί τον εαυτό μου, καθώς ολόκληρο το σύμπαν μου και το “είναι” μου βρώμαγαν τσιγαρίλα.
Δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσω ως υποκατάστατα ούτε …ατμοσίδερα stirella, ούτε ειδικές τσίχλες, ούτε ειδικά τσιρότα, ούτε μπεγλέρια, ούτε βοήθεια από …ειδικούς.
Απλώς το έκοψα.
Κλείνω διψήφιο αριθμό χρόνων άκαπνος, πίνω τα ποτά μου και τους καφέδες μου σκέτους χωρίς –μέχρι σημερα– να αισθανθώ την παραμικρή επιθυμία να πάρω έστω και μια τζούρα καπνού. Ακόμα και όταν οι άλλοι καπνίζουν δίπλα μου και μου ’ρχεται ο καπνός στη μούρη δεν με ενοχλεί, ούτε μου δημιουργεί επιθυμία για να καπνίσω.
Διαθέτω όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα να τους κάνω κήρυγμα σωτηρίας, αλλά επειδή έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τελικά ο άνθρωπος είναι αυτοδίδακτο ζώο, αποκλείω την ιεραποστολική πλευρά του εαυτού μου, ειδικά όταν πρόκειται για άτομα που ο νόμος τα θεωρεί ενήλικα.
Μεσσιανισμός και Δημοκρατία
Την αρχή την έκανε ο Χριστιανισμός, όταν ο Ύψιστος αποφάσισε να στείλει τον μονογενή του υιό να σώσει τους ανθρώπους (προφανώς, ως Πάνσοφος, γνώριζε τη μαφιόζικη παροιμία που λέει «Να βγάζεις το φίδι από την τρύπα με το χέρι του άλλου, όχι με το δικό σου»).
Επειδή όμως οι άνθρωποι –ως συνήθως– δεν ήθελαν να σωθούν, ο ίδιος είχε άσχημο τέλος. Αλλά και η ανθρωπότητα μάλλον δεν καλοπέρασε με την έλευση του: Η καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού, οι σταυροφορίες και ο Μεσαίωνας αποτελούν μόνο μερικές από τις αποδείξεις αυτής της αμείλικτης πραγματικότητας.
Παρακάμπτουμε τον Ροβεσπιέρο και πάμε στον επόμενο που αποφάσισε να σώσει τον κόσμο, αυτός ήταν ο Μαρξ, ο οποίος, αντί για το «Έν τούτω Νίκα» είδε … «ένα φάντασμα να πλανιέταν πάνω από την Ευρώπη» και προϊδέασε τον κόσμο για την έλευση του νέου Σωτήρα. Αφού λοιπόν το φάντασμα του κομουνισμού «τα ’κανε όλα πουτ@ν@», τελικά τράβηξε και εγκαταστάθηκε στη Λατινική Αμερική, εκεί που έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση στους Σωτήρες.
Η συνεχεία ανήκε στην Αμερικανική Θρησκευτική δεξιά, η οποία ανακάλυψε ότι το αλκοόλ εκτός από τα ήθη βλάπτει και την υγεία και αποφάσισε να σώσει την κοινωνία μέσω της ποτοαπαγόρευσης. Βέβαια το μόνο που κατάφερε είναι να αλείψει κάμποσο βούτυρο στο ψωμί της μαφίας, ώστε να την δυναμώσει. Περιττό βέβαια να αναφέρουμε ότι την ιδία εποχή η ηρωίνη διαφημιζόταν νόμιμα και πουλιόταν ελεύθερα, ως παυσίπονο!!!
Το φάντασμα του υγιεινισμού
Το νέο φάντασμα που πλανιέται στις μέρες μας πάνω από τον Δυτικό κόσμο είναι ο υγιεινισμός
Ο αντικαπνιστικός νόμος είναι Υιός του Υγιεινισμού, που ως νέος Μεσσίας ήρθε να σώσει την ανθρωπότητα από τα πάθη της, δηλαδή από τον ίδιο της τον εαυτό.
Παρατηρούμε συνεπώς ότι ο μεσσιανισμός είναι ένας διαχρονικά επίμονος βρικόλακας που αλλάζει πρόσωπα και εμφανίζεται …εκεί που δεν τον σπέρνουν. Και τελικά πάντα τα κάνει μαντάρα.
Μετά από κάθε καταστροφική του εμφάνιση οι άνθρωποι τον παλουκώνουν και τον χώνουν στο κιβούρι, αλλά μετά από καιρό, όπως γίνεται πάντα στα θρίλερ, κάποιος βλάκας που έχει αγνοία του κινδύνου ανοίγει το φέρετρο και του τραβάει το παλούκι.
Υπάρχει ένα …εύλογο ερώτημα που αποτελεί τη συμβολή των ανόητων συνανθρώπων μας στο δημόσιο διάλογο: «Αφού το κάπνισμα βλάπτει την υγεία , γιατί ο αντικαπνιστικός νόμος είναι κακός;;;».
Το να απαντήσει κάποιος σε αυτή την ερώτηση μοιάζει σαν να παίζει πιάνο σε κουφούς, άλλα επειδή κάτι τέτοιο είναι προτιμότερο από το να περνάει κανείς τυφλούς απέναντι με το ζόρι και πάρα τη θέληση τους, οφείλουμε να το επιχειρήσουμε:
α) Διότι ο σκοπός του αντικαπνιστικού νόμου δεν είναι αυτή καθαυτή η υγεία των ασφαλισμένων αλλά το κόστος της νοσηλείας τους από τις συνέπειες του καπνίσματος, που είναι πολύ υψηλό και επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία.
β) Αυτό επιλέγεται διότι ένας καρκινοπαθής, αφενός μεν κοστίζει ακριβά, αφ’ ετέρου είναι ένας ιδιαίτερα αμφίβολος ψηφοφόρος, συνεπώς το να επενδύεις χρήματα σε έναν αυτόχειρα αποτελεί μια ιδιαίτερα επισφαλή επένδυση.
γ) Διότι την κοινωνία δεν μπορεί να την σώσει ο χωροφύλακας, πολλώ δε μάλλον όταν, συμφώνα με τον Παναγιώτη Κονδύλη, στη χώρα μας «το κράτος έχει αλωθεί από την κοινωνία».
Η κοινωνία θα σωθεί μόνο αν και όταν το αποφασίσει η ιδία.
Και ο μονός τρόπος να (πειθ)αναγκαστεί η κοινωνία να πάρει τις πιο ωφέλιμες για τον εαυτό της αποφασίσεις είναι μόνο όταν κάθε φορά υποχρεωθεί να καταβάλει το κόστος (ή να αποκομίζει το κέρδος) που προκύπτει από τις συνέπειες των εκάστοτε επιλογών της, χωρίς κρατικούς χωροφυλακίστικους παρεμβατισμούς.
Αλλά για να το κάνει αυτό η κοινωνία πρέπει να αφεθεί ελεύθερη να επιλέξει, ενώ η μονή δουλεία που οφείλει να κάνει ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, είναι να καταστήσει απολύτως σαφείς τις συνέπειες κάθε επιλογής και να εγγυηθεί την απαρέγκλιτη εφαρμογή των θεσπισμένων κανόνων του παιχνιδιού.
Τότε μόνο μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνία ενηλικιώνεται: όταν αναλαμβάνει τις ευθύνες της.
Με πιο απλά λόγια, οι άνθρωποι θα σταματήσουν να καπνίζουν και να βλάπτουν την υγεία τους, όταν τα καπελωμένα από το κράτος -μη κρατικά- ασφαλιστικά ταμεία, σταματήσουν να καλύπτουν τις ασθένειες που δημιουργούνται από το τσιγάρο, δηλαδή διαφόρους τύπους καρκίνων.
Το τσιγάρο είναι αργός θάνατος! Ε, και, ποιος βιάζεται να πεθάνει;;;
Αφού πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει τις αυτοκτονίες, αλλά αντιθέτως στις μέρες μας όλο και περισσότερο κερδίζει έδαφος το δικαίωμα στην ευθανασία, λογικά θα περίμενε κανείς ότι οι άνθρωποι θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν τον τρόπο (αργό ή γρήγορο) που θα πεθάνουν, π.χ. κάπνισμα, ανθυγιεινή διατροφή, αυτοκτονία με πίστολι, πτώση στις γραμμές του τρένου κ.ο.κ.
Είναι απολύτως κατανοητό ότι για να μπορέσουν τα ασφαλιστικά ταμεία να εγγυηθούν την υγειονομική κάλυψη των ασφαλισμένων θα πρέπει πρώτα να είναι τα ιδία υγιή. Εδώ όμως συμβαίνει το εξής παράδοξο: η εκάστοτε κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι κόπτετε για την υγεία του λαού, τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία άσκησης …”κοινωνικής πρόνοιας” κ.α. παροχών, δηλαδή ψηφοθηρικής πολίτικης. Έτσι αφού πρώτα τα αρμέγει και τα πνίγει στα χρέη, μετά τα χρηματοδότει από τον δημόσιο κορβανά, εις βάρος της πραγματικής οικονομίας και, εν τελεί, του κοινωνικού συνόλου.
Αυτός ο ηλίθιος και απατηλός ναρκισσισμός του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που συνοψίζεται στο σύνθημα «Κάνε τους όλους καλά, ανεξαρτήτως κόστους», αποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού και είναι εντελώς καταστροφικός καθώς, εκτός του ότι χρεοκοπεί τη χώρα, ταυτοχρόνως δίνει συγχωροχάρτι στους πολίτες απαλλάσσοντάς τους από τις συνέπειες των επιλογών τους.
Έτσι, αντί για υπευθύνους πολίτες, τους μετατρέπει σε αιωνίως ανεύθυνα και κακομαθημένα κωλόπαιδα.
Αυτό είναι κάτι που γνωρίζει ακόμα και ο τελευταίος μισοξύπνιος που δεν νομίζει ότι φιλελευθερισμός είναι κάποιο είδος ασθένιας, ενώ προσφάτως αποκτήσαμε Κυβέρνηση που η φιλελευθερισμός -υποτίθεται ότι- αποτελεί τη δεσπόζουσα συνιστώσα της.
Σε ένα κοινωνικοπολιτικό τοπίο με καθαρούς κανόνες, θα ήταν μια απολύτως λογική και έντιμη προσέγγιση αν το κάθε ασφαλιστικό ταμείο εξαιρούσε τους καπνιστές από τις πολυέξοδες θεραπείες για ασθένειες που προκαλεί το κάπνισμα, όπως άλλωστε κάνουν πολλές ασφαλιστικές εταιρείες για διαφορες ασθενειες.
Όμως μια τέτοια απόφαση (εξαίρεση από ασφαλιστική κάλυψη ασθενειών που προκαλούνται από το κάπνισμα), εμπεριέχουν υψηλό πολιτικό κόστος, το όποιο δεν θέλει να αναλάβει καμία κυβέρνηση.
Συνεπώς η μονή επιλογή που της απομένει είναι μια πιο εύκολη και βολική λύση, που δεν είναι άλλη από το στραπατσάρισμα της δημοκρατίας και της δυνατότητας στην ελεύθερη επιλογή.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει μέσω απαγορεύσεων όπως αυτή του καπνίσματος.
Ο χωροφύλακας σου παίρνει το τσιγάρο από το στόμα και στο σβήνει με το …«έτσι θέλω» (κάποτε ο Πατακός ανάγκαζε κι όλας όποιον το πετούσε κάτω να το μαζεύει).
Δικαιωματισμός και ανομία
Ζούμε σε μια εποχή άκρατου δικαιωματισμού (άλλο σύγχρονο φάντασμα αυτό), που ακομα και η πιο τρελή επιθυμία, προκειμένου να ικανοποιηθεί, έχει βαφτιστεί …«ανθρώπινο δικαίωμα».
Ειδικά σε εποχές ευφορίας (και όχι μόνο) και το πιο παράλογο βίτσιο του σύγχρονου μικροαστού, ανακηρύσσεται σε …θεμελιώδη ανάγκη, και η εκάστοτε πρόθυμη κυβέρνηση σε Μέγα χορηγό, που σπεύδει να την ικανοποιήσει (φυσικά βάζοντας στην εξίσωση πάντα και το ψηφοθηρικό …ισοδύναμο)!
Ταυτόχρονα ζούμε σ’ ένα τόπο και σε μια εποχή που οι νόμοι υπάρχουν μόνο για να παραβιάζονται.
-Που για λίγα ευρώ οι χθεσινοί μπουγαδοκλέφτες και οι κλεφτοκοτάδες έχουν αναβαθμιστεί σε κατ’ οίκον βασανιστές και εκτελεστές ηλικιωμένων,.
-Που τα ΑΤΜ ανατινάζονται σαν πασχαλινές τρακατρούκες.
-Που ο Πρόεδρος του ΣτΕ αντί -ως οφείλε- να ασκεί τα καθήκοντά του, αυτός …«αφουγκραζόταν τον παλμό της κοινωνίας».
-Που οι δικαστές απεργούν τσαλαπατώντας απροκάλυπτα το άρθρο 23 του Συντάγματος (που πιο σαφές, για την απεργία των δικαστών, δεν γίνεται).
-Που ο Ρουβίκωνας υποκαθιστά τη δικαιοσύνη και επαναφέρει τη ποινή του δημοσίου μαστιγώματος, με τη μορφή του χαστουκισμού.
-Που ο κατά συρροή δολοφόνος και καταδικασμένος 11 φορές σε ισόβια κόβει βόλτες στον τόπο του εγκλήματος.
-Που η εγκληματική ναζιστική δράση των Ταγμάτων Εφόδου μετατρέπεται σε πλημμέλημα.
-Που από εκπροσώπους του λαού ακούμε ότι «το να κουβαλάς μολότοφ στο σακίδιο σου δεν είναι παράνομο».
-Που οι πρεζέμποροι (συμπεριλαμβανομένων και των αποφυλακισμένων με το νομό Παρασκευόπουλου), πέταξαν τις ζυγαριές ακριβείας και προμηθευτήκαν γεφυροπλάστιγγες.
-Που το ποσοστό των μικρών μαθητών που έχει δοκιμάζει ναρκωτικά είναι υψηλότερο από αυτό του ΦΠΑ.
-Που κανένας γύφτος δεν ξέρει πια να πλέκει καλάθια και καμία γύφτισα δεν ξέρει να λέει τη μοίρα (ασχολούνται με άλλες δραστηριότητες).
-Που εκτός από τα Εξάρχεια και το Ζεφύρι υπάρχουν πολλές περιοχές που αποτελούν άβατο.
-Που η ανομία και η ατιμωρησία αποτελούν τον κανόνα.
-Που η αξία της ζωής και του ανθρωπινού κρέατος έχει κάνει limit down στις μέρες μας.
Μέσα στο πλαίσιο αυτού του σύγχρονου …”επαναστατικού προτσές” (όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι αριστεροί), σε αυτό τον κόσμο των ακραίων αντιφάσεων και των οξύμωρων φαινομένων και της νέας θρησκείας, που ονομάζεται πολιτική ορθότητα, οι χθεσινές αρχετυπικές φιγούρες του φουμαδόρου και του πέφτουλα, αφορίζονται και τα άθλα απονέμονται σε νέους ήρωες οι οποίοι εμφορούνται από ιδέες και αξίες που αναδύονται από τα βάθη των πιο μύχιων επιθυμιών του σύγχρονου μικροαστού: Ο πανελίστας, ο κουτσομπόλης, ο γραμμωμένος, ο φρίκουλας ο vegan κ.α. (που η πολιτική ορθότητα δεν μας επιτρέπει να αναφέρουμε), έχουν πλέον καταστεί επικυρίαρχοι τύποι στην κοινωνία.
Από καθαρά ποινική άποψη σημερα συμφέρει πολύ περισσότερο να είσαι πρεζάκι ή κλεφτρόνι, πάρα καπνιστής ή καμάκι.
Σε αυτές τις συνθήκες έρχεται μια φιλελεύθερη (;;;) κυβέρνηση να επιβάλει μέσω του κράτους/χωροφύλακα την αντικαπνιστική τάξη πραγμάτων με τον εξής τρόπο:
Στην εποχή της καπνοαπαγόρευσης
Στον 7ο όροφο σε μια από τις πολλές ναυτιλιακές εταιρείες της περίφημης Ακτής Μιαούλη εργάζεται η φίλη όλων μας, Λουκία. Η Λουκία έχει το κακό συνήθειο να καπνίζει, και ταυτοχρόνως την ατυχία αυτό το παθός της να μην είναι καταχωρημένο στη ιδία λίστα με τα προνομία των …δικαιωματιστών.
Συνεπώς η εταιρεία που εργάζεται δεν υποχρεούται να της παρέχει έστω και ένα μικρό χώρο (καπνιστήριο) εντός του όποιου θα μπορεί να απολαύσει με αξιοπρέπεια ένα τσιγάρο και ταυτόχρονα χωρίς να βλάπτεται ο …παθητικός καπνιστής, που ξαφνικά ανακηρύχτηκε σε σύγχρονη …ιερή αγελάδα!!!
Γιαυτό είναι υποχρεωμένη, προκειμένου να καπνίσει ένα τσιγάρο, όταν κάνει κρύο να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο. Επειδή όμως συχνά αναγκάζεται να βηματίζει πάνω – κάτω για να ζεσταθεί, όπως είναι λογικό, αυτά τα σούρτα – φέρτα προσελκύουν ένα είδος αρσενικού που διακρίνεται για τις πρωινές και τις μεσημβρινές του καύλες. Έτσι το πνεύμα της θρυλικής Τρούμπας ξαναζωντανεύει στις μέρες μας, έστω και με αυτό τον τρόπο.
Η Λουκία έχει αρχίσει να προβληματίζεται αν θα πρέπει να ξαναγυρίσει πάλι επάνω και να συνεχίσει να δουλεύει για 500 ευρώ το μηνά ή να καβαλήσει πισωκάπουλα στο μοτοσακό του κάγκουρα, που τη γυροφέρνει όπως ο καρχαρίας τον ύφαλο, και να …την κάνει μαζί του για το ξενοδοχείο, εκεί που …είναι πολλά τα λεφτά Άρη!
Έτσι κι αλλιώς κι εδώ υπάρχει η εμπλοκή του χωροφύλακα που της απαγορεύει να κάνει ένα τσιγάρο, ενώ, από τη στιγμή που για να μπορέσει να καπνίσει ένα τσιγάρο αναγκάζεται να …“κάνει πεζοδρόμιο”, έχει ήδη εξοικειωθεί με τη διαπόμπευση και την έλλειψη αυτοεκτίμησης,.
Για τυπικούς λογούς, που αφορούν στην διεξαγωγή του δημόσιου διάλογου, θα πρέπει να απαντηθεί από τους αρμοδίους αν αυτά τα δρακόντεια μέτρα αστυνόμευσης και προστασίας του παιδιού και των “μη καπνιστών”, ισχύουν και στη Μόρια ή η ζωή εκεί υπόκειται σε άλλο αξιακό σύστημα;;;
Επίσης αν ισχύουν και στους τσιγγάνικους καταυλισμούς και πόσο συχνοί και αυστηροί είναι οι έλεγχοι για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου στο Ζεφύρι;;;
Βεβαίως πρέπει να παραδεχτούμε ότι, παρ’ όλες τις διώξεις, οι καπνιστές εξακολουθούν να διατηρούν ακόμα μια σειρά από τα βασικά δικαιώματά τους, όπως το να παντρεύονται μεταξύ τους και να υιοθετούν (ακόμα και να κάνουν οι ίδιοι) παιδιά, πλήν όμως, σε αντίθεση με άλλες μειονοτικές ομάδες, δεν δικαιούνται να έχουν τους δικούς τους χώρους (για καπνιστές -smoking bar).
Άλλωστε δεν διαθέτουν το πέονέκτημα να αποτελούν μειονότητα.
Έτσι …εξόριστοι στην κεντρική λεωφόρο, εκτιθέμενοι στο κρύο και στη χλεύη, αποτελούν τους συγχρόνους αποδιοπομπαίους τράγους και παράδειγμα προς αποφυγήν για την …υγιή κοινωνία!
Η προσπάθεια της αποτροπής παράνομων (και όχι μόνο) πράξεων και επιβλαβών κοινωνικών συμπεριφορών δια της μεθόδου της διαπόμπευσης δεν είναι πρωτόγνωρη, είχε εφαρμοστεί και παλαιοτέρα με ιδιαίτερη επιτυχία μέσω του νόμου 4000, όταν κούρευαν τους τετυμπόυδες, τους κρεμούσαν μια ταμπέλα που έγραφε «Είμαι γάιδαρος» και τους περιέφεραν στους δρόμους.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σημερα να μην παρατηρούνται πλέον τέτοιου είδους συμπεριφορές (αλλά πολύ χειρότερες).
Επειδή όμως από τότε μεχρι σημερα έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της προόδου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο αντικαπνιστικός νόμος όφειλε να προβλέπει την ανάρτηση μιας ταμπέλας στην κάθε Λουκία που να γραφεί «Δεν είμαι πουτάνα, είμαι καπνίστρια».
Περί “Ομαδισμoύ”, του Μπόρχες
Αντιθέτως με τους φουμαδόρους, η συμπαθής τάξη των αλκοολικών συνάνθρωπων μας, μπορεί (προς το παρόν, αλλά άγνωστο για πόσο ακόμα) να απολαμβάνει το αντικείμενο του πόθου της από τη ζεστασιά και τη θαλπωρή του εσωτερικού χώρου κάποιου μπαρ.
Βέβαια οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι το αλκοόλ είναι -εν δυνάμει- πολύ πιο επιβλαβές από το τσιγάρο και εξ ίσου επιβλαβές με τα σκληρά ναρκωτικά, αφού δεν βλάπτει μόνο την υγεία του πότη αλλά μπορεί να καταστρέψει ολοσχερώς την οικογενειακή, την επαγγελματική και την κοινωνική του υπόσταση ή να τον κάνει αντικοινωνικό και επιθετικό.
Απλώς το αλκοόλ δεν σοκάρει, όσο τα ναρκωτικά, μόνο και μόνο επειδή είναι νόμιμο.
Ίσως λοιπόν, για να προστατέψουμε όσους απεχθάνονται το αλκοόλ αλλά και τους …“κοινωνικούς πότες“, πρέπει να απαγορεύσουμε τη διάθεση του σε κλειστούς χώρους.
Εξ’ άλλου η μέθοδος της απαγόρευσης, που είναι και η αγαπημένη μέθοδος πολλών θεοκρατικών μουσουλμανικών καθεστώτων προκειμένου να απαλλαγούν από οτιδήποτε θεωρούν επιβλαβές, όπως το αλκοόλ, έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποδοτική.
Άλλη κατηγορία βλαπτικών παθών που ίσως πρέπει να …καταργηθεί είναι η πολυφαγία σε χώρους υγειονομικού ενδιαφέροντος, η οποία επίσης είναι –δυνητικά– βλαπτική καθώς οι παχύσαρκοι αποτελούν αρνητικό παράδειγμα για τους …κανονικούς, τους λιπόσαρκους και τους …γραμμωμένους. Πέραν βέβαια του ότι είναι επίσης γνωστό πως οι χοντροί χέζουνε περισσότερο και συνεπώς μολύνουν περισσότερο το περιβάλλον.
Αλλά δεν αρκεί ο αποκλεισμός τους από τους εσωτερικούς χώρους των καταστημάτων, ίσως πρέπει ακόμα και στους εξωτερικούς χώρους να επιτρέπεται να καπνίζουν, να τρώνε τον άμπακο και να μπεκρουλιάζουν μόνο όταν βρέχει με το τουλούμι (ράιτ θρού).
Διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αναπτυχτεί ένας ακόμα πιο έντονος και υγιής ανταγωνισμός, που θα εκφραστεί με αλληλοκαταγγελίες και αλληλοκαφώματα μεταξύ των διαφόρων καταραμένων ομάδων και εις όφελος της δημόσιας τάξης και της δημόσιας υγείας.
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετές δεκαετίες από την έκδοση του καταπληκτικού βιβλίου «Αφηγήσεις του Μπούστο Ντομεκ» των Μπόρχες και Κασάρες για να δούμε τον «Ομαδισμό» της κοινωνίας, που με απαράμιλλη τέχνη και ισχυρή δόση χλευασμού περιγραφούν σε ένα από τα μικρό-διηγήματά τους, να παίρνει σάρκα και οστά στην καθαυτή ζωή.
Γίνεται πλήρως αντιληπτό ότι το ζητούμενο του καπνοαπαγορευτικού νόμου δεν είναι η υποτιθέμενη “προστασία” του …μη καπνιστή, καθώς αυτό θα μπορούσε να λυθεί με πολλούς και απλούς τρόπους, αλλά η διαπόμπευση και ο εξευτελισμός της κάθε Λουκίας, προκειμένου να αποτελέσει τον σύγχρονο αποδιοπομπαίο τράγο και να καταστεί παράδειγμα προς αποφυγή.
Οι αρμόδιοι επαίρονται ότι, λόγω των δρακόντειων κατασταλτικών μέτρων που προβλέπει ο αντικαπνιστικός νόμος, έχει μειωθεί το κάπνισμα στην Ελλάδα, και διαλαλούν στα διαφορά τηλεοπτικά πάνελ ότι έστω και μια ζωή να σωθεί από το τσιγάρο έχει πολύ μεγάλη αξία.
Υπάρχει επίσης μια άλλη μαφιόζικη παροιμία που λέει ότι «Μια ψείρα είναι πολύ προτιμότερη από καθόλου κρέας».
Κι αυτό σωστό!!!
Επειδή όμως “ο εχθρός του κάλου είναι το καλύτερο”, υπάρχουν πάντα απεριόριστα περιθώρια βελτίωσης των δεικτών του προσδοκώμενου αποτελέσματος. Αν π.χ. πετάγαμε τους καπνιστές από τις ταράτσες, όπως έριχναν οι φανατικοί ισλαμιστές τους ομοφυλοφίλους (επειδή …“μολύνουν” την κοινωνία).
Υ.Γ.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι γίνεται πολύ φασαρία για το τίποτα, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα όλα ισχύουν για τρεις μήνες, και ότι σε λίγο καιρό ο νόμος θα έχει αδρανοποιηθεί στην πράξη. Αυτή η αθλιότητα πρέπει να σταματήσει, ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί, αλλά ταυτοχρόνως πρέπει να αλλάξει το συντομότερο, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.
Θα είναι μία έντιμη και γενναία πολιτική πράξη.
