H ίδια βρισκόταν στη Λουκέρνη της Ελβετίας όταν έμαθε για το θάνατό του. Είχε ήδη αναφερθεί στη γνωριμία της με τον Σέπαρντ  στην αυτοβιογραφία της, Just Kids (2010). Γνωρίστηκαν στα 70ς όταν εκείνος ήταν ντράμερ σε ένα συγκρότημα της folk, τους Holy Modal Rounders –αν και εκείνες τις μέρες η ίδια δεν γνώριζε ότι εκείνος ήταν ήδη επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας.

Έγιναν γρήγορα φίλοι, ζευγάρι και συνεργάτες δουλεύοντας μάλιστα από κοινού στο έργο Cowboy Mouth, ενώ ο Σέπαρντ την ενθάρρυνε να συνεχίσει να γράφει όχι μόνο μουσική αλλά και ποίηση.

Με αφορμή το θάνατό του θυμήθηκε τις πολύωρες συζητήσεις τους αργά τη νύχτα σε υπεραστικά τηλεφωνήματα με θέμα την τέχνη, την οικογένεια, την Ιστορία, τα αγαπημένα τους βιβλία και τους αγαπημένους τους συγγραφείς. Και νοστάλγησε τον λάτρη της περιπέτειας φίλο της που "τα μάζευε κι έφευγε στα καλά καθούμενα με κατεύθυνση προς τα δυτικά. Του άρεσε ακόμη να παίζει ρόλους που τον οδηγούσαν σε μέρη που δεν ήθελε να είναι, αλλά όπου θα κατέληγε να μάθει κάτι, σα να αποθήκευε γνώσεις για μελλοντική χρήση".  

Από τις πιο ωραίες στιγμές που αναφέρει η Smith ήταν τα σημειώματα που της έστειλε ο Σέπαρντ από τα βουνά της Βολιβίας όταν γύριζε το Blackthorn- "Τραγουδούσε σε εκείνα τα βουνά, δίπλα σε μια φωτιά, παλιά τραγούδια γραμμένα από άνδρες απελπισμένους, ερωτευμένους με την ίδια τους την φύση, που σιγά-σιγά εξαφανιζόταν. Τυλιγμένος σε κουβέρτες, κοιμόταν κάτω από τ΄ αστέρια των Νεφών του Μαγγελάνου".

Τον θυμάται ακόμα να περπατάει στις γέφυρες του Δουβλίνου απαγγέλλοντας τον αγαπημένο του Σάμιουελ Μπέκετ. Της είχε εξάλλου υποσχεθεί να την πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι στις νοτιοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής – κάτι που δεν στάθηκε δυνατό αφού λίγο μετά διαγνώστηκε με ALS (αμυοτροφική σκλήρυνση).

"Από τότε που σταμάτησε τα ξαφνικά τα ταξίδια που τόσο αγαπούσε, άρχισα να τον επισκέπτομαι εγώ», γράφει η Smith. «Διαβάζαμε και μιλούσαμε, αλλά κυρίως γράφαμε μαζί.  Καθώς επεξεργαζόταν το χειρόγραφό του έδειχνε να έχει ένα ρεζερβουάρ γεμάτο από τρομερές αντοχές, έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση που η μοίρα έφερνε προς το μέρος του".

Ήταν ντράμερ, καουμπόης, συγγραφέας, ρομαντικός. Ήταν ένας ωραίος τύπος ο Σαμ Σέπαρντ που μάθαμε ότι πέθανε την τελευταία ημέρα του Ιουλίου, αν και στην πραγματικότητα είχε φύγει από τη ζωή στις 27 του ίδιου μήνα από επιπλοκές αμυοτροφικής σκλήρυνσης στο σπίτι του στο Κεντάκι.

Παραλίγο να γίνει αγρότης, γελαδάρης ή κάτι τέτοιο. Ευτυχώς, τα κείμενα του Σάμιουελ Μπέκετ και η τζαζ μουσική τον έσωσαν από τη ζωή στο ράντζο και το ροντέο και τον οδήγησαν στο κολλέγιο, το οποίο εγκατέλειψε με εξαιρετική άνεση για να ακολουθήσει περιοδεύοντα θίασο.

Έτσι έφτασε στη Νέα Υόρκη, πόλη μαγική όπου συνέβαιναν όλα τα καλλιτεχνικά θαύματα. Εκεί ο Σέπαρντ έγινε αστέρι του θεάτρου στις off Boadway σκηνές των αρχών των 60ς, όπου και πήρε το βάπτισμα του πυρός ως θεατρικός συγγραφέας. Πριν συμπληρώσει τα 30 ο Σέπαρντ είχε δει να ανεβαίνουν στη σκηνή 3 έργα του. Το 1979 ήρθε και η καθολική αναγνώριση με το βραβείο Πούλιτζερ για το θεατρικό έργο του Buried Child (Θαμμένο Παιδί).

«Όταν βρίσκεις έναν τοίχο που εσύ ο ίδιος έχεις χτίσει με τη σκέψη σου, απλώς ρίξτον», είχε πει ο ίδιος με αφορμή τη διαδικασία της δημιουργίας. Και προφανώς ο Σέπαρντ έριξε πολλούς τοίχους στη διάρκεια της καριέρας του ως θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έκαψε και πολλές γυναικείες καρδιές, ανάμεσά τους αυτές της Πάτι Σμιθ (εκείνος ήταν παντρεμένος κατά τη διάρκεια της σχέσης τους) και της Τζέσικα Λανγκ (δεν παντρεύτηκαν ποτέ, αλλά οι δυο τους ήταν ένα από τα θρυλικά εναλλακτικά ζευγάρια του Χόλιγουντ μέχρι το χωρισμό τους το 2009). Στο τέλος της ζωής του πάντως ήταν ένα χολιγουντιανό κλισέ: σε σχέση με την κατά 32 χρόνια μικρότερή του Μία Κίρσνερ και σε φασαρίες με το Νόμο, για την κατ’ επανάληψη οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ. Άφησε πίσω του μερικά εξαιρετικά θεατρικά και τρία παιδιά τον Τζέσε, τη Χάνα και τον Γουόκερ.

Με την Πάτι Σμιθ.

Εμείς όμως θα τον θυμόμαστε πάντα για τα σενάρια του Zabriskie Point του Μικελάντζελο Αντονιόνι και το Παρίσι- Τέξας του Βιμ Βέντερς, το καουμπόικο καπέλο του, την αγάπη του για τα άλογα -τα κολτ και τα απαλούζα ήταν οι αγαπημένες του ράτσες-  κι εκείνη τη φωτογραφία με την Τζέσικα Λανγκ και τα τραγούδια που έγραψε με τον Ντίλαν. 

Με την Τζέσικα Λανγκ φωτογραφημένοι από τον Μπρους Βέμπερ για το Vanity Fair το 1984.