Αυτός ήταν κι ο λόγος που πολλά συγκροτήματα τον επέλεγαν, καθώς μπορούσε να αναδείξει με αυθεντικότητα το ύφος τους. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή που έστειλε στους Nirvana, λίγο πριν αναλάβει την ηχογράφηση του In Utero, επισημαίνοντας ότι εκείνο που πραγματικά τον ενδιέφερε ήταν να αποτυπώσει τον ήχο του συγκροτήματος ακριβώς όπως ακουγόταν. «Αν δεσμευτείτε σ' αυτή τη μέθοδο», έγραψε, «τότε κι εγώ θα τσακιστώ για εσάς».

Στους περισσότερους από τους δίσκους που ηχογράφησε, χιλιάδες στον αριθμό - σε μια πορεία τεσσάρων και πλέον δεκαετιών, δεν μεσολαβούσε κανένα είδος φίλτρου. Αντί να βάλει τον εαυτό του ανάμεσα στον ακροατή και το συγκρότημα με κόλπα παραγωγής και αλλοιώσεις, προσπάθησε να μικρύνει το κενό που τους χώριζε, φέρνοντας τα τραγούδια πιο κοντά στο κοινό.

Η πραγματική του έγνοια για τον καλλιτέχνη και το αποτέλεσμα της δουλειάς του, φαινόταν απ' το γεγονός ότι κρατούσε υπέρ του δέοντος χαμηλά την αμοιβή του καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ενώ στην περίπτωση του In Utero έφτασε στο σημείο να αρνηθεί να του πιστωθούν πνευματικά δικαιώματα.

Οποιοδήποτε συγκρότημα ή καλλιτέχνης μπορούσε να κλείσει μία εμφάνιση στο στούντιο του Αλμπίνι, χωρίς να απαιτείται προηγουμένως να επιδώσει κάποιο demo. Μπορούσε με αυτό τον τρόπο να ζήσει την ίδια εμπειρία ηχογράφησης μ' εκείνη που είχαν ζήσει οι Nirvana. Ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι την χρονιά που ο Αλμπίνι δούλευε το άλμπουμ – επιστροφή των Jimmy Page και Robert Plant, κυκλοφόρησε επίσης δίσκους με άγνωστες ιρλανδικές punk μπάντες και την underground καλλιτέχνιδα Vaginal Davis.

Ο Αλμπίνι δεν έβλεπε ως τρόπο αναγνώρισης της δουλειάς του την προσθήκη του ονόματός του στις υπογραφές των δημιουργών, ούτε τη συμπερίληψή του σε κάποια ειδική κάστα φτασμένων παραγωγών. Στο μεταξύ ποτέ δεν αποκάλεσε τον εαυτό του παραγωγό. Προτιμούσε να αυτοπροσδιορίζεται ως μηχανικός. Είχε μια φυσική ταπεινότητα και δεν είναι τυχαίο ότι τα αφιερώματα που γράφτηκαν μετά τον θάνατό του, είχαν ως κοινό τους συμπέρασμα ότι η γενναιοδωρία του θα λείψει πολύ. Κι ειδικά από τον χώρο της μουσικής, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός κι εμπορευματοποιημενος.

*Αξιοποιήθηκαν πληροφορίες από το Jacobin