Το τραπέζι είναι στρωμένο στο πεζοδρόμιο με εκλεκτά μεζεκλίκια και το κρασί σερβίρεται άφθονο και δροσερό.

Περνάνε στο δρόμο οι «σβούροι» με τα «παπάκια» και τις πειραγμένες εξατμίσεις. «Καριόλη! Δε θα ξαναπεράσεις;..» ακούγεται απειλητικά κάποιος απ΄ την παρέα.

Δίπλα στον πρόωρα χαμένο Μπάμπη Γκολέ που μας βάφτισε ξανά σε μια χαμένη αθωότητα, ο σεμνός δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Μανώλης Πάππος παρακολουθεί εκστατικός. Κι απέναντι, πλάϊ στον κιθαρίστα, ο εξαίρετος οργανοποιός Παναγιώτης Βαρλάς.

Κι εκεί κάπου…ο ΠΑΟΚ βάζει γκόλ! Από την ανοιχτή τηλεόραση, ο ταβερνιάρης βλέπει το ματσάκι και φωνάζει «βάλαμε γκόλ! Σαλπιγγίδης! Γεια σου ρε Μπάμπη γουρλή!».

Το βλέμμα του Γκολέ προσωρινά αποσπάται. Αναχωρητικά. Κι έπειτα, η αρμονία της μουσικής του, διαχέεται απαλά και μελωδικά στον ανήσυχο αέρα. Οι ψυχές μοιάζουν να είναι γεμάτες από Θεό. Και η νοσταλγία αλλάζει τη φωνή του Μπάμπη και κάνει το θάνατο συγκαταβατικό επισκέπτη.

Ιδίως την ώρα που βγάζοντας μια πένα από την πίσω τσέπη άδει με ασύγκριτη τρυφερότητα το τραγούδι του ευαίσθητου Τζουανάκου που λέει:

«Όταν πέφτει το σκοτάδι

Όταν είναι συννεφιά

Έρχεται η Νοσταλγία

Να μου κάψει την καρδιά»…