Γι αυτόν, έχει μεγάλη σημασία η προσωπικότητα του άλλου, πρέπει απαραίτητα να έχει δυνατή προσωπικότητα είτε είναι άντρας, είτε είναι γυναίκα, να έχει την ποιότητα και το μυστήριο που κάνει την παρέα μαζί του μια πρόκληση και άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση. Δεν συμβιβαζόταν με τις επιτηδευμένες προσωπικότητες και ακόμα περισσότερο με τις φαντασμένες, τις δήθεν. Προτιμούσε να κάνει παρέα με αυτούς, που οι άλλοι στον κόσμο του θεωρούσαν αλήτες όχι, με την κοινή, γνωστή έννοια. 

Μπορούσε με την ίδια άνεση κι ευκολία να μιλήσει σ' έναν "άρχοντα" και σ έναν τύπο "περιθωριακό". Αν και γι' αυτόν ο τίτλος του άρχοντα ανήκει σε κάποιον που έχει αυτές τις ποιότητες στον χαρακτήρα του, που κάνουν τους άλλους να τον αναγνωρίζουν και να τον προσφωνούν ως "άρχοντα". Και, όχι τον επιτηδευμένο, ή "καθώς πρέπει" τύπο που νομίζει ότι η αναγνώριση του από την κοινωνία έχει να κάνει με το τι οδηγεί, τι φοράει και γενικότερα πόσα υλικά αγαθά έχει στην κατοχή του.

Για τον Μάριο, η εμφάνιση του ήταν μια επέκταση της προσωπικότητας του, τα ρούχα του, τον έκαναν να νοιώθει ωραία, δεν τα φόραγε για να επιδειχτεί στους άλλους. Το ίδιο και με τη διασκέδαση του, μπορούσε να συχνάζει στα πιο ακριβά εστιατόρια και μπαρ, αλλά δεν έλεγε όχι στα περίεργα στέκια, όπου σύχναζαν τύποι που δεν τους έβλεπες στα in "καθώς πρέπει" μπαρ. Το αξιοσημείωτο, είναι ότι οι τύποι αυτοί που σύχναζαν σε αυτά τα μπαρ, τον δεχόντουσαν σαν ίσο και όμοιο τους. Κάτι, που ο Μάριο εκτιμούσε πολύ, δεδομένου ότι αυτοί, οι τόσο ενδιαφέροντες τύποι, χωρίς γνωστό επώνυμο, επέλεγαν με αυστηρά κριτήρια τον άνθρωπο με τον οποίο θα πιουν το ποτό τους μαζί και θα αλλάξουν δυο κουβέντες.

Όπως εκείνο το βράδυ που περιπλανούταν στο ανατολικό Βίλατζ της Νέας Υόρκης, όταν αποφάσισε να μπει σ' ένα Τζαζ μπαρ, καταγώγιο. Κάθισε στο μπαρ και ένιωσε όλα τα μάτια των παρευρισκομένων να τον κοιτάνε σαν να του έλεγαν "τι κάνεις εσύ εδώ; Δεν ανήκεις εδώ, σήκω φύγε". Ζήτησε από τον μπάρμαν ένα ουίσκι και εκείνος αφού του το έβαλε, έσκυψε και του ψιθύρισε "ει, φίλε, μήπως έχασες το δρόμο σου;", ο Μάριο, του χαμογέλασε και του απάντησε "μπα, όχι, κάθε άλλο, είμαι εκεί ακριβώς, που πρέπει να είμαι!". Ο τύπος που καθόταν δίπλα του γύρισε, τον κοίταξε, προσπαθώντας να τον διαβάσει και μετά από λίγα λεπτά του είπε υψώνοντας το ποτήρι του "ει μεν, είσαι cool, στην υγειά μας". Αυτό ήταν, σε λίγο, τα μάτια άλλαξαν θέα και έπαψαν να τον κοιτάνε περίεργα έτσι, απλά, σαν να μην είχε μπει ποτέ στο μπαρ.  

Αυτός είναι ο Μάριο, ένας δύσκολος να ψυχολογήσεις τύπος, αλλά τολμηρός και δίκαιος, που επέλεγε πάντα, να κάνει αυτό που εκείνος θεωρούσε ότι ήταν σωστό για εκείνον και όχι, ότι ήταν σωστό για τους άλλους. Ακόμα περισσότερο, δεν έκανε ποτέ αυτό που του υπαγόρευαν οι κανόνες που έχουν θέσει κάποιοι για τη ζωή, έθετε τους δικούς του. Εν ολίγοις ο Μάριο είναι η επιτομή των άκρων, μοιάζει σαν να τα προκαλεί, φτάνει δε τόσο γρήγορα σε αυτά, που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει το λόγο και γιατί. Ένας, ασυμβίβαστος, φιλοσοφημένος τύπος, με διαφορετικό γούστο και άποψη για τη ζωή και τους ανθρώπους.