«Βγαίνει ρε καπετάνιο;» τον ρωτώ. Κοντοστέκεται με ευγένεια και μ΄ απαντά με μια σκουριά καχυποψίας στα μάτια «Γιατί; Είσαι της Εφορίας;».

Κανονίσαμε να βρεθούμε. Και πήγα και τον συνάντησα ένα μεσημεράκι στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Ερμού. Ο δρόμος πολυσύχναστος, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν κι αυτός ο ταπεινός, συνεπής στο στέκι του και στον αγώνα για το σκληρό μεροκάματο, γύρναγε υπομονετικά το χερούλι της λατέρνας του, χαρίζοντας στους απασχολημένους στις ιδιωτικές τους μέριμνες περαστικούς, αναπάντεχες μελωδίες.

 «Σκέφτηκα να σε πάρω τηλέφωνο χτες μα το Θεό» με προλαβαίνει στα χαιρετίσματα και σπεύδει να μου εξηγήσει «με πήρανε στο Αστυνομικό Τμήμα! Πλανόδιος μουσικός σου λέει. Δεν υπάρχει στον κόσμο πουθενά και παγκοσμίως μια ρύθμιση και για μας. Λες και είμαστε παράνομοι αδερφέ…». Για ασφάλιση ούτε λόγος. Κι ας κρατούνε αυτοί οι τελευταίοι των Μοϊκανών, ένα από τα λίγα νήματα που μας συνδέουν μ΄ ένα παρελθόν που μοιάζει τώρα οριστικά αφημένο πίσω μας.

Σπύρος Ταραπόσος τ΄ όνομά του. Το λέει και στην ταυτότητα. Γεννηθείς πριν από 52 χρόνια ακριβώς στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, στον παληό «Γιδά» για (μας) τους Μακεδόνες. Από τα ίδια χώματα με τον γίγαντα της λαϊκής μας μουσικής Χρήστο Νικολόπουλο.

«ΠΑΟΚ;» τον ρωτώ μονολεκτικά. «Θα σε στεναχωρήσω. Ηρακλής» απαντά μπαίνοντας κατευθείαν στο παιχνίδι..«Κι έχω παίξει και στα τσικό. Έξω απ΄  το Καυταντζόγλειο. Ερχόταν ο Χατζηπαναγής και μας μάθαινε ζογκλερικά. Ωραία χρόνια ρε φίλε…»  

Στο τρίπτυχο «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» που το γράφει και στα αγγλικά (LaternaPovertyandPride) έχει προσθέσει «και Πολύτεκνος».

Ο Σπύρος έχει τέσσερα παιδιά και τη μέρα που συναντηθήκαμε, Παρασκευή 12 Ιουνίου του 2015, τα δύο από αυτά, δίδυμα, μια θυγατέρα κι ένας γιος, κλείνανε τα 20 τους χρόνια, ενώ έχει και δύο ακόμα κόρες.

Δεν ήταν πάντα πλανόδιος μουσικός, εξηγεί. Στην προηγούμενη ζωή του, έφτιαχνε κεραμικά στη Σαλονίκη, όπου έμενε «στα καλά Ελευθέρια» στις δυτικές συνοικίες της πόλης, πλάϊ στο Κορδελιό. Η ανεργία όμως, χτύπησε βαρειά τη «Φτωχομάνα».  

Και στη λατέρνα ως εκ τούτου, βρέθηκε από ανάγκη. Την κληρονόμησε από τον παππού του, που τον έπαιρνε από μικρό μαζί του στα πανηγύρια. «Πήγαινα μαζί του γιατί μου άρεσε ο ήχος κι ήταν επόμενο κάποια μέρα να το πάρω ζεστά» λέει και προσθέτει με σεμνότητα «δεν ήθελα και να βγάζω τα πολλά λεφτά. Ένα κιλό ψωμί για το σπίτι ήθελα. Αλλά, ούτε κι αυτό βγαίνει στις μέρες μας». Δεν έχουνε πίκρα τα λόγια του. Περηφάνεια και αξιοπρέπεια στάζουν σ΄ έναν κόσμο ξεκούρδιστο, όπου τίποτε πια δε μοιάζει να είναι στη θέση του.

Μου δείχνει το καλαθάκι με τις ημερήσιες εισπράξεις. «Δες αν δε με πιστεύεις». Ψιλολόγια… «Κι είμαι από τις εννιά το πρωί στο δρόμο» λέει σαν να μονολογεί…  

Από τους εναπομείναντες λατερνατζήδες είναι πια ο παλαιότερος. «Έχουμε μείνει τρεις στην Αθήνα κι ένας στη Σαλονίκη» με πληροφορεί. «Είμαι εγώ εδώ, στα μισά της Ερμού, είναι λίγο πιο κάτω ένας ακόμα ο Γιώργος και κατά τις εφτά το απόγευμα έρχεται κι ο Νίκος. Ο παππούς που έβγαινε στο Μοναστηράκι, συγχωρέθηκε τα περασμένα Χριστούγεννα…».

Στην απορία τι είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκει με τη λατέρνα του, αυτός ο φίλεργος και φιλότιμος άνθρωπος, λέει με την ωραιότητα της απλότητας «να εμπνέεις φιλικότητα στον άλλον. Να μπορείς να τον πλησιάσεις και να τον κερδίσεις. Τα τραγούδια δίχως ένα πλατύ χαμόγελο, δεν καταφέρνουν από μόνα τους τίποτε…».

Η λατέρνα του, είναι κατασκευής του 1942 κι οι μελωδίες κλασσικές: Γαρύφαλλο στ΄ αυτί, Αγάπη που΄ γινες δίκοπο μαχαίρι, η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, το Αϊβαλιώτικο- στο σύνολο δώδεκα οργανικά κομμάτια, οικεία στο αυτί κάθε Έλληνα. Την προσέχει σαν τα μάτια του. Σαν πιστή ερωμένη. Και κάθε 110 ώρες, όπως λέει, την πάει για κούρδισμα σ΄ έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες μαστόρους στη Γλυφάδα.      

Σηκώνεται όρθιος στον αποχαιρετισμό, όταν τον προσφωνώ «καρντάση» και μου λέει συγκινημένος «Ρε πόσο μ΄ έφτιαξες τώρα!.. Ένα χρόνο έχω ν΄ ακούσω αυτήν τη λέξη!..».

Θέλεις κάτι για το τέλος; Τον ρωτάω στον επίλογο… «Ένα πράγμα αδερφέ» μου λέει ανεπιτήδευτα «Θέλω να ευχαριστήσω τους κυρίους στην Ερμού που με ανέχονται»…

 Για όποιον ενδιαφέρεται, ο Λατερνατζής Σπύρος Ταραπόσος, αναλαμβάνει άμα λάχει γάμους και βαφτίσια ή ακόμα και ιδιωτικά γλέντια.

Και απαντά πάντοτε καλοσυνάτα, στο τηλέφωνο: 6931- 080.272

Γιώργος Χατζηδημητρίου