Τα μικρότερα δάχτυλα των ποδιών μιας γυναίκας τυλίγονται κάτω από τα πόδια της, χρησιμοποιώντας μεγάλες δέστρες με βαμβάκι τεντωμένο γύρω από την φτέρνα, αφήνοντας μόνο το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού ανέγγιχτο. Η γυναίκα περπατά με δεμένα δάχτυλα για ένα χρονικό διάστημα, ενώ τα μικρά οστά σπάνε από το βάρος της. Οι καμάρες της πατούσας τα ανεβάζουν, έτσι ώστε η φτέρνα να αγγίξει το μετατάρσιο και να δημιουργηθεί κάτι που θυμίζει «σπηλιά».

Με το δέσιμο των ποδιών σηματοδοτούνταν στην ουσία η υποταγή της κόρης στους γονείς. Αν οι κόρες δεν διαμαρτύρονταν κατά τη διαδικασία δέσμευσης των δαχτύλων, εκείνη θα γινόταν μια υπάκουη και συνεπής σύζυγος. Ως εκ τούτου εκείνες με δεσμευμένα τα πόδια ήταν πιο πιθανό να παντρευτούν. Το δέσιμο απαγορεύτηκε το 1912 κατά τη διάρκεια της περιόδου εκσυγχρονισμού της Κίνας. Σε κάποιες ωστόσο αγροτικές περιοχές συνεχίστηκε ακόμα.

Με το δέσιμο των ποδιών σηματοδοτούνταν στην ουσία η υποταγή της κόρης στους γονείς

Η Jo Farrell ασχολήθηκε εκ νέου με το θέμα το 2005, όταν συνειδητοποίησε πως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να ασχοληθεί με τις παραδόσεις και την κουλτούρα των γυναικών που πεθαίνουν με διαφορετικούς τρόπους. Ταξιδεύοντας έτσι εντός αλλά και εκτός Ασίας τα τελευταία είκοσι χρόνια, η πρώτη της σκέψη ήταν να ξεκινήσει με το ζήτημα του δεσίματος των ποδιών ή, ως γνωστόν, με το «foot binding».

Στην αρχή εστίασε στο Χονγκ Κονγκ, όπου και έμαθε από γνωστούς πως η παράδοση και οι τελευταίοι υποστηρικτές του είχαν χαθεί από καιρό. Η φωτογράφος στάθηκε τυχερή. Τυχαία εντόπισε τρεις μεγάλες γυναίκες σε ένα μικρό, αγροτικό χωριό που είχαν δεμένα τα δάχτυλα των ποδιών τους πριν από χρόνια κι έτσι ξεκίνησε ένα μακρύ νήμα συνδέσεων που την οδήγησε να ανακαλύψει όλο και περισσότερες γυναίκες για να φωτογραφίσει. Το έργο αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα εννέα χρόνια. Για τον εορτασμό της απελευθέρωσής τους δημιούργησε ένα όμορφο βιβλίο με εικόνες των γυναικών αυτών, μαζί με μερικές από τις πιο τρυφερές και ειλικρινείς λήψεις τους.

Πηγή: theguardian.com