Ψυχή του μαγαζιού, ο κυρ-Μήτσος, ένας βλοσυρός στην όψη αλλά καλοκάγαθος βράχος που τα ρύθμιζε όλα με το βλέμμα και η κυρά του, η κυρία Ολυμπία που είχε το πάνω χέρι στην επικράτεια της κουζίνας και ίσως όχι μόνο. Ο διάκοσμος ήταν λιτός...Μια έγχρωμη αφίσα του Στέλιου στη γωνία και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γιών του κυρ- Μήτσου-το καμάρι του!- που ήτανε κι οι τρείς επαγγελματίες πυγμάχοι στην Αυστραλία!

Το μενού ήταν εξίσου απλό. Κυρίως πιάτο ήτανε η "ζακέτα", ένα ψάρι συγγενές της γλώσσας και τα βασικά κρεατικά. Μια μερίδα ζακέτα, που ξεχείλιζε στο πιάτο, συν μια σαλάτα, χόρτα ή αγγουρο-ντομάτα με κρεμμύδι και μια "Μαλάμω" με Σουρωτή κοστίζανε 45 φράγκα. Αυτά, το 1983 στη Σαλονίκη.
Δεξιά στην πόρτα μπαίνοντας, ήταν ένα αρχαίο τζουκ-μποξ που "έπαιζε" μόνο Στέλιο. Άλλα τραγούδια δεν είχε.

Στο μαγαζί αυτό μια Κυριακή πρωί, με τον αεί απρόβλεπτο συγκάτοικό μου τον Δημήτρη Γκόγκο, το ζεύγος των αφεντικών και μια μαγκιόρα φίλη τους γράψαμε, μετά απο επίμονο και συστηματικό ψηστήρι με τον κυρ- Μήτσο μια κασέτα με τα αγαπημένα μας τραγούδια του Καζαντζίδη.

Η ηχογράφηση ήτανε πρωτόγονη, δεδομένων των μέσων της εποχής και, ανάμεσα στα τραγούδια, την ώρα που όλοι μαζί πίναμε ούζο και τα δύο κορίτσια της παρέας φλυαρούσαν υπέροχα, ακουγόταν η αυστηρή φωνή του κυρ- Μήτσου που ρέμβαζε βυθισμένος στη νοσταλγία του Στέλιου, εκστατικός "σκάστε μαλακισμένες! Το εργαλείο γράφει!..".
Σ΄ αυτό το μαγαζί, όπου ποτέ δεν γίνηκε φασαρία, μπούκαρε κάποιο κρύο χειμωνιάτικο βράδυ ένα μπάνικο και καλοβαλμένο νεαρό ζευγάρι που δείχνανε φοιτητές. Οι θαμώνες ξενίστηκαν στην αρχή, αλλά, μετά τις πρώτες εξεταστικές ματιές, γύρισαν γρήγορα στις κουβέντες τους και τους αφήσανε στην ησυχία τους. Όλοι, εκτός απ΄ τον κυρ- Μήτσο που συνέχισε να τους κόβει εξεταστικά και με κάποια αδιόρατη ανησυχία στο βλέμμα.

Κάποια στιγμή, όταν ο νεαρός σηκώθηκε να βάλει ένα τραγουδάκι στο ηλεκτρόφωνο διαπίστωσε έκπληκτος, οτι είχε μόνο Καζαντζίδη. "Κάναν Μπιθικώτση, δεν έχετε;" ρώτησε δειλά στο αφεντικό. Καθόμουν ακριβώς δίπλα. Και βλέπω τότε τον κυρ- Μήτσο να βάζει τα χέρια στη μέση και να του λέει απότομα και απειλητικά "Ξένα δεν έχουμε εδώ μέσα!".
Τον "Θερμαϊκό" που κουβαλήσαμε μαζί μας, φεύγοντας από τη Σαλονίκη, τον "έφαγε" απο καιρό η διαπλάτυνση του δρόμου. Κι η γειτονιά που ζούσαμε τότε, αρχές Τριανδρίας, έχει γίνει αγνώριστη κι αλλάζει κάθε φορά που την βλέπω γυρίζοντας με τα παιδάκια μου τα καλοκαίρια απο την Χαλκιδική.
Γιατί τα γράφω αυτά; Σαν ένα ξόδι για τον Αρίσταρχο Φουντουκίδη που έφυγε σαν σήμερα, πριν οκτώ ακριβώς χρόνια, στις εφτά εβδόμου του εφτά απ΄ τη ζωή.

Τον γίγαντα της άμυνας, μαζί με τον Μπέλη, του μεγάλου ΠΑΟΚ. Αυτόν τον ανεπανάληπτο Πόντιο ποδοσφαιριστή που μόνο στη θωριά του, τρόμαζαν οι επιθετικοί του αντιπάλου.

Γιατί η ζωή μας εν τέλει, υφαίνεται μυστικά από θρύλους. Και γιατί είναι κακό πράγμα να ζει ο άνθρωπος χωρίς δέος...

Γιώργος Χατζηδημητρίου