Ο αντίκτυπος τεράστιος σε κάθε φάσμα, κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Μολαταύτα, γιατί παρά την σημερινή εξέλιξη και πρόοδο συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες ματωμένες και μαύρες σελίδες της ιστορίας; Μήπως είναι αναπόφευκτος ο πόλεμος;

Δυστυχώς όσο και αν δεν τιμά τον άνθρωπο, η παραπάνω διαπίστωση επαληθεύεται μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο. Άραγε πόσο σημαντικότερα είναι τα συμφέροντα μπροστά στην αγάπη και την ειρήνη; Είναι παντελώς μη αναστρέψιμη η πολεμοχαρής μας φύση;

Η συνεχής απειλή ενός πολέμου και το γεγονός πως βρισκόμαστε με ένα μαχαίρι, ο ένας στο λαιμό του άλλου είναι ένα από τα κύρια θέματα που αναλύονται ενδελεχώς και εκτεταμένα μέσα από το πρίσμα της ταινίας «Το λιοντάρι του χειμώνα» (1968).

Συχνά μπορεί να ανατρέξει κανείς στον μονόλογο του χαρακτήρα της βασίλισσας Eleanor στους γιούς της για να μπορέσει να δει μια πιο φωτεινή πλευρά του ζοφερού μας κόσμου.

Η Eleanor, η καθόλα άθλια, δολοπλόκα και χαμερπής αυτή γυναίκα, σε μια στιγμή υπέρμετρης ειλικρίνειας μας προτρέπει να αισιοδοξούμε «Έχουμε πολλές δυνατότητες, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο», λέει εύστοχα, αρκεί βέβαια να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας. Δυστυχώς, μόνο το μέλλον θα δείξει…

Γιατί το μέλλον; Γιατί το παρελθόν και το παρόν μας έδειξαν, αν λάβουμε υπόψη μας τους πολέμους που διεξάγονται, πως ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να συμπεριφέρεται σαν βάρβαρος.

Παναγιώτης Ζαΐμης