Η ηθική ιστορία στον αθλητισμό είναι τελείως ξεχωριστή από την ιστορία των τρόπαιων και των επιτευγμάτων. Αυτήν την τελευταία μόνο ξέρουμε και καταννοούμε κι αυτήν μόνον μιμητικώς επιδιώκουμε, διότι στην κοινωνία της μάζας και της κατανάλωσης μόνον η αγωνιστική διάκριση εξαργυρώνεται.

Το άσχημο είναι ότι στις ηγετικές παρέες (δηλ. στους παράγοντες) δεν περνά καθόλου στο μυαλό ότι παραπλεύρως με την αγωνιστική γράφεται και μία άλλη, μη πληρωτέα, Ιστορία. Αυτή του χρηστού ήθους, της ευγενούς άμιλλας, της επιθυμίας για δίκαιη αντιμετώπιση, της αποδοχής και κατόπιν της παραδοχής του αντιπάλου, της πατρικής σκεπής στους ίδιους αθλητές, της αποστροφής σε εξωαγωνιστικές "δραστηριότητες", της συνδελφοσύνης, του στεφάνου ελαίας (κοτινου)...

Δεν απαιτείται ο παράγοντας να είναι ευπατρίδης στην καταγωγή ή μέλος της ακαδημίας Αθηνών στην μόρφωση για να γίνει μύστης των άνω κρυφίων αξιών. Πρέπει να θέλει ο ίδιος ο παράγοντας καταρχήν να παραμείνει "ερασιτέχνης" στην ομάδα. Μετά παιδαγωγός. Να επικροτεί το "ευ αγωνίζεσθαι" και να αποδοκιμάζει το "κλέπτειν" στους αθλητές τους. Να πνίγει την έκρηξη του εν τη γενέσει, για να μην γίνουν μάρτυρες αυτής βλαστάρια του σωματείου. Κατόπιν να υποστέλει το εγώ του και να προσπαθεί να μανθάνει αενάως από τους δίπλα του. Να βρίσκει με την ενασχόλησή του καταφύγιο στις διαψεύσεις του στον κοινωνικό-εργασιακίό-οικογενειακό του χώρο και όχι βήμα για άσκηση στερημένης εξουσίας και πειθαναγκασμού. Διότι η ζωή έξω από τα "παρκέ" βυσσοδομεί. Εάν είναι να φέρεις την απέξω μπόχα μέσα στις ώρες της σχόλης σου, δεν έκαμες τίποτε. Δεν ξεχνιέσαι, δεν παραμυθιάζεσαι και δεν ζεις το ταξίδι που αξιώθηκες. Πρέπει ο παράγοντας να είναι άνδρας "αγαθός" με την αρχαία ελληνική σημασία. Να τηρεί το λόγο του. Να ξηγιέται σπαθί. Όχι "λεφτά υπάρχουν..." . Μόνον έτσι θα αποκτήσει την αναγνώριση των γύρω του και τον επέκεινα σεβασμό. Διότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβαάλλεται. Εάν τον σέβονται για το "είναι" του, τότε μόνον μπορεί να διαπλάσει θετικά. Διότι τι άλλο από διάπλαση είναι ο αθλητισμός?

Πρέπει με άλλα λόγια ο παράγοντας να μην είναι ούτε ο κροκόδειλος που έφαγε την αντιλόπη και κείται στην λάσπη του ποταμού ούτε τα πουλιά που πηγαίνουν τσιμπολογώντας και του καθαρίζουν τα δόντια από τις τροφές, αλλά ο ίδιος ο ποταμός.
Μόνον τότε δεν θα ξανακουστούν φράσεις όπως: "πάμε γερά να τους γα.....", "χώστου μια αγκωνιά και στείλτον στο ΚΑΤ...", "θα μου παίξεις καθόλου ρε αρ.... " , "θα σου κρεμάσω το δελτίο ψηλά να το βλέπεις...", "θα φέρεις πρώτα 3 χιλιάρικα και μετά θα φύγεις..." , "πάρε μια 6 μηνη τιμωρία και άμα βρεις ομάδα να μου γράψεις...".

Υ.Γ: το παρόν ενεπνεύσθη από μία παρέα "οραματιστών".

-Δημοσθένης Δέπος