Ο δεύτερος πυλώνας του αθλητισμού είναι αυτός της αξιοκρατίας. Στην Ελλάδα των σύγχρονων όντων (των Νεοελλήνων) δύο μόνο εκδηλώσεις συνεχίζουν να ενέχουν αυτήν την έννοια. Ο αθλητισμός στην πρωτογενή μορφή του και οι πανελλήνιες εξετάσεις για τα Α.Ε.Ι. Όλες οι άλλες εκδηλώσεις είναι διάτρητες και βάλλονται από νεποτισμό, ρουσφετισμό, χρηματισμό, κουμπαριές και τα τοιαύτα. Στον αθλητισμό ο άξιος και ικανός θα παίξει, ο κόσμος να χαλάσει. Κανείς δεν μπορεί καταληκτικώς να τον σταματήσει. Όσο και να διαμαρτύρεται ο μη χαρισματικός γιος ή ανιψιός του τάδε εφόρου ή προέδρου, ότι δεν έχει αρκετά λεπτά συμμετοχής... Διότι η παρέα θέλει και πρέπει να νικήσει στον αγώνα. Και στην παρέα των ιδρωσκόντων το ιμάτιο τους δεν περισσεύει χώρος για παρίες. Άσε δε που η παρέα των αξιωών έχει τα ανακλαστικά της επιβίωσης της και απομονώνει παικτικώς τους ρηξικέλευθους.

Αυτές οι δύο έννοιες - της φιλίας και της αξιοκρατίας - είναι που συντηρούν το μαχητικό πνεύμα, χαλυβδώνουν τη βούληση, γεμίζουν κουράγιο και ικανοποίηση την παρέα των αθλητών και θεραπεύουν την απογοήτευση μίας πιθανής ήττας.
Αυτοί οι δύο πυλώνες είναι και η "αντιβιωση" που απαιτείται (πέραν των τεχνικών και αθλητικών παραμέτρων) για να υγιαίνει η παρέα των αθλητών και να υπάρχει το επονομαζόμενο "καλό κλίμα" στα αποδυτήρια. Διότι όποιος φρονεί ότι οι ομάδες φτιάχνονται με περγαμηνές και ονόματα και όχι στα αποδυτήρια είναι μύωψ και στερείται ψυχολογικής διείσδυσης και ενόρασης.

Υ.Γ. Η σχέση Γκάλη-Γιαννάκη φαίνεται να διαψεύδει τον πρώτο πυλώνα, αλλά μην ξεχναάμε ότι αναφερόμαστε σε τέρατα του επαγγελματισμού και όχι ερασιτέχνες.

- Δημοσθένης Δέπος