Ο «ιδιόμορφος» αυτός καλλιτέχνης παίζει όργανα που κατασκευάζει ο ίδιος, μουσική και λόγια που συνθέτει ο ίδιος και μαζί με την κόρη του Αναστασία (πιάνο, φωνή), το γιο του τον Ανδρέα (ηχοληψία και οργανοπαιξία) και τη γυναίκα του, Άννα, που φιλοτεχνεί τα εξώφυλλα, βοηθούντων και ορισμένων φιλόμουσων φίλων, παράγει ένα έργο (τραγούδια και δίσκους, προσέξτε το όνομα της εταιρείας:

«Σε δισκάδικα δεν μπαίνουν ούτε κέρδη τα μαραίνουν Records») που από άποψη περιεχομένου (στην ουσία, δηλαδή) είναι μοναδικό, ήτοι δεν υπάρχει ούτε όμοιο ούτε ανάλογό του στην τρέχουσα δισκογραφία.

Ωραία τραγούδια υψηλού ήθους, με αλήθεια, με θαρρετή καλλιτεχνική έκφραση, με πάθος».

Αυτά τα ωραία, αλλά, ακριβή λόγια έγραφε πριν από λίγα χρόνια στην τότε «Ελευθεροτυπία» ο αείμνηστος Γιώργος Ε. Παπαδάκης που έφυγε νωρίς, για τον συνιδρυτή των «Χειμερινών Κολυμβητών». Έναν ασκητή της τέχνης με ήχο σαν γάργαρο νερό, τον οποίον, όποιος θέλει μπορεί να «συναντήσει» στην ιστοσελίδα www. trixordo. gr , να περιηγηθεί στις αυθεντικές και κατασταλαγμένες μουσικές του και τις χειροποίητες δημιουργίες του κι άμα λάχει, με αντικαταβολή να τις παραγγείλει, χωρίς να του κοστίσει ο κούκος αηδόνι.

Ονόμασε τον τελευταίο του δίσκο «Σεντουκιασμένοι φλώροι».

Για το δίσκο αυτό ο δημιουργός εξηγεί:

«Οι παθιασμένοι λάτρεις του κελαηδήματος των άγριων πουλιών ενίοτε καταφεύγουν σε σκληρές μεθόδους προκειμένου να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους. Εφαρμόζουν για τα δύσκολα πουλιά, τα πιο άγρια, τα πιο ατίθασα, τη διαδικασία του σεντουκιάσματος.

Ως πιο κατάλληλος για σεντούκιασμα συνήθως κρίνεται ο φλώρος (carduelis chloris). Τον κλείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σ’ ένα σεντούκι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απομόνωση. Εκεί το πουλί –αν καταφέρει να επιζήσει μετά από τέτοιο σοκ– αλλάζει φτέρωμα, μεταμορφώνεται και ημερεύει. Λησμονεί το παρελθόν του και προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα. Τιθασεύεται, πειθαρχεί, υποτάσσεται.

Κελαηδάει άφοβα, ανέμελα και παθητικά συμφιλιωμένο απόλυτα με αυτό που το ένστικτο του δίδαξε να φοβάται, τη στέρηση της ελευθερίας. Με μια γρήγορη ματιά εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται και στους ανθρώπους ακούσια ή εκούσια, από την κοινωνία.

Πολλοί άνθρωποι "σεντουκιασμένοι" κυκλοφορούν ανάμεσά μας χωρίς αιδώ και ενοχή, πολλές φορές μάλιστα και με υπερηφάνεια κελαηδούν αυτό που τους δίδαξαν οι δεσμοφύλακές τους. Φθάνουν ακόμη και στο σημείο να το αγαπήσουν και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί του».

Αναρωτιέται ο επαΐων Παπαδάκης σε κείνο το καλό αφιέρωμα: «Αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα απορεί μάλλον για το ποιος είναι, αλήθεια, ο ιδιόρρυθμος ή ο παράδοξος: Ο Παπαδάμου, που ως καλλιτέχνης πράττει τα αυτονόητα, ή το παρακμάζον σύστημα με τα πλαστικά υποπροϊόντα του τηλεοπτικού ζόφου;».

Από βαθύ σεβασμό σε αυτόν τον σοβαρό άνθρωπο, είναι φρόνιμο να αποφύγουμε τους πολιτικούς συνειρμούς και τις αναφορές στο παρακμιακό πολιτικό προσωπικό που θέλει να πείσει τους πολίτες ότι δεν έχουν άλλη επιλογή, έξω από τα Μνημόνια και τιτιβίζει τώρα με νεανική ανεμελιά, την πρόσχαρη σκλαβιά του... 

Αφιερωμένο δυνατά από το Penna σε όλους τους αναποφάσιστους της εκλογικής μάχης, αυτό το διαυγές οργανικό του Ισίδωρου Παπαδάμου!

7. Αγαπημένο τρίχορδο (Για να το ακούσετε πατήστε εδώ)