Η διαδικασία ήταν τυπική. Όμως τα πολυβόλα των Γερμανών, ήταν ρυθμισμένα στο ύψος ενός μέσου άνδρα. Κι οι σφαίρες, την ώρα που όλοι γύρω του αποδεκατίζονταν, περνούσαν πάνω από το κεφάλι του έκπληκτου μπρος στο αποτρόπαιο θέαμα, παλικαριού.
 
Τότε αυτός ο άγουρος, αλλά θεόρατος εντός του Ανδρέας Λυκουρίνος, ύψωσε από φιλότιμο το ανάστημά του, σαν από καιρό αποφασισμένος και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του, για να τον βρούνε τα βόλια και να μην αστοχήσουν οι εκτελεστές, ώστε να μην αποστεί από το φλογερό μέτρο της συλλογικής θυσίας. (Σ.Σ: Πάσα σύγκριση με τον ευσταλή Βαγγέλη που διαμαρτυρήθηκε ότι τον έδειχνε η ΕΡΤ ισοϋψή με τον Τσίπρα, δέον να εκτιμηθεί...)

Θυμήθηκα τούτην τη μικρή «αφώτιστη» κατοχική ιστορία την οποίαν μου είχε διηγηθεί κάποτε ο Μανώλης Γλέζος- που δεν περιλαμβάνεται δυστυχώς στα σχολικά εγχειρίδια ως υπόδειγμα φιλοπατρίας και ευθύνης - βλέποντας τους φαιούς χρυσαυγίτες να βγαίνουν κυρτοί από τα πηχτά σκοτάδια τους και να παρουσιάζονται ψοφοδεείς και λιγόψυχοι τις μέρες του 2013, μπροστά στον ανακριτή, αποκηρύσσοντας με αηδιαστική ευκαμψία την ίδια τους τη ζοφερή πίστη…

«Δεν είμαστε Ναζί!!», «Δεν πιστεύουμε στον Χίτλερ», «Δεν αγαπάμε τον εθνικοσοσιαλισμό!», «Η σβάστικα παριστάνει τον αρχαιοπρεπή Μαίανδρο», ισχυρίστηκε κλαυθμηρίζοντας υποκριτικά η θλιβερή κουστωδία, ξεκουρδισμένη και ασυνάρτητη από το ηχηρό ράπισμα και το τέλος της επιείκειας.
 
Ακόμα και ο φυρερίσκος αρχηγός της, έφτασε στο σημείο να καταθέσει κουτοπόνηρα ότι ήταν κείμενα της επιπόλαιας και απερίσκεπτης νιότης του, οι εμετικά μελιστάλαχτοι ύμνοι στον Αδόλφο!..
 
Άνθρωποι χωρίς ηθικό ίσκιο, ευάλωτοι και αφοπλισμένοι από κάθε ιδεολογική αρματωσιά, φανέρωσαν στα μάτια των «αφελών» αυτό που στην πραγματικότητα είναι: μια ανερμάτιστη, εγκληματική και παρακρατική ομάδα, που αποτελεί τη δυναμική - και αδρά εξαγορασμένη…- εφεδρεία «υψηλών» συστημικών κύκλων και κυκλωμάτων της νύχτας.
 
Καταρρακώνοντας κάθε αξιακό πρότυπο, δειλοί, νοσηροί και χυδαίοι, πρόσφεραν την τελευταία ίσως υπηρεσία που θα μπορούσαν: ακύρωσαν αυτόχρημα με την ατιμωτική στάση τους τη «θεωρία των δύο άκρων».
 
Με τις δεδομένες εξαιρέσεις, κανένας ιδεολόγος που αγαπά την πατρίδα του, δεν αποκήρυξε ποτέ τόσο αβασάνιστα τις αρχές του! Και κανένας ιδεολόγος δεν είχε ως κύρια επιδίωξη, να γίνει μέρισμα στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων ο φόβος και η ερημία του αδέσποτου μίσους προς τους αδυνάτους.

Τουναντίον, ακόμα και την ώρα που τους έγνεφε ο θάνατος, αποχαιρετούσαν αυτόν το μάταιο ντουνιά, τον μοναδικό που είχαν, δηλώνοντας την πίστη τους στον άνθρωπο και τις υψηλές αξίες του! Βαρειά, με την πολυτέλεια, ενός γαρύφαλλου στο πέτο…
 
Τρία χρόνια πέρασαν και από την άνανδρη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, εκείνου του γενναίου και μοναχικού αλλά ποτέ μόνου άνδρα, εκείνη τη σκοτεινή νύχτα στο Κερατσίνι. Ας του δείξουμε το σεβασμό που του πρέπει.

Γιώργος Ηλία Χατζηδημητρίου