Το αξιολογικό επίπεδο των χρησιμοποιούντων δημόσια γραφίδα ή επιτελούντων παρουσίαση στη Χώρα μας είναι δυσαναλόγως χείρον των Εθνικών αθλητικών επιδόσεων και διακρίσεων των αθλούμενων είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό πλαίσιο. Και για να γίνω πλέον συγκεκριμένος, όταν λέω επίπεδο, αναφέρομαι στο γνωστικό, στο εκπαιδευτικό και στο ηθικό.

Το γνωστικό επίπεδο των εν Ελλάδι αθλητικογράφων είναι πενιχρό. Συνήθως αθλητικογράφοι γίνονται όσοι δεν έχουν τις ακαδημαϊκές γνώσεις, τις περγαμηνές και τα προσόντα να κατέλθουν στον κεντρικό στίβο της Δημοσιογραφίας. Πρώην κακοί μαθητές στο Λύκειο, χωρίς γνώση της Ελληνικής γλώσσας και του συντακτικού, θα φοιτήσουν σε κάποιο Ι.Ε.Κ. και μετά θα φροντίσουν λυτοί και δεμένοι να προσκολληθούν σε κάποιο έντυπο ή Μ.Μ.Ε. Θέλει μεγάλο έρωτα και ατέρμονες ώρες ενασχόλησης και διαβάσματος για να αποκτήσεις τις μαθησιακές βάσεις, που θα σε κάνουν να ξεχωρίσεις. Για να γίνεις Διακογιάννης και όχι Μαμουζέλος, που σε κάποιους στιβικούς αγώνες το πάλαι είχε μπερδέψει την μπλε φανέλα της Ανατολικής Γερμανίας με την κόκκινη της Σοβιετικής Ένωσης και μέχρι τον τερματισμό της κούρσας (αντοχής μάλιστα!) αποκαλούσε τον Γερμανό αθλητή Ρώσο. Τότε ήταν που ανέκραξε στον αέρα το αλήστου μνήμης ο Διακογιάννης: "ούτε για κατούρημα δεν μπορούμε να πάμε;''

Το εκπαιδευτικό επίπεδο είναι απόρροια του γνωστικού. Απότοκο του τι εύρος γνώσεων κουβαλάς στο κεφάλι σου. Πως να εκπαιδεύσεις τους αναγνώστες, τους ακροατές και τους τηλεθεατές σου αν δεν ξέρεις σε βάθος το θέμα και το έχεις απλώς πασαλείψει; Πως να μεταλαμπαδεύσεις έννοιες, γνώσεις, ιστορικά γεγεννημένα, όταν η αφιέρωση στην επαγγελματική ενασχόλησή σου είναι περιστασιακή και λειψή. Και καταλήγουν οι Αθλητικογράφοι να μην σχολιάζουν αλλά μόνον να περιγράφουν. Να περιγράφουν απλοικώς και κοινοτύπως (όπως έκαναν και οι προηγούμενοί τους) τα αθλητικά δρώμενα, χωρίς να βάζουν την προσωπική πινελιά τους, που θα κάνει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί, να προβληματιστεί, που θα του φωτίσει μια σκοτεινή πλευρά και θα τον οδηγήσει σε άγνωστες σ'αυτόν ατραπούς. Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, να βασανιζόμαστε με φράσεις όπως: "το εναρκτήριο λάκτισμα...", "τράνταξε την οριζόντια δοκό" ," λίγο άουτ...", του Απόλλων Καλαμαριάς...","το σωματείο ήταν παρών...".

Το ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι μία έγχρωμη φωτοτυπία της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας. Το "χαρτζηλικάκι" στα χαμηλά στρώματα δίνει και παίρνει. Στα υψηλά υπάρχει "πακέτο". Οι τίτλοι στα έντυπα εμετικοί. Μη δεοντολογικός οπαδισμός και άγιος ο Θεός! Αβαντάρουν τους μεγαλοπροεδρους, αντί να στηλιστεύσουν την εξωαθλητική συμπεριφορά τους. Διότι λ.χ. Τσάμπιονς λιγκ και ευρωλίγκα σημαίνουν ταξιδάκια, γκόμενες, αστακοκαραβίδες, πεπατημένο δημοσιογραφικό υλικό και εδραίωση της θέσης εργασίας των. Το κουτσομπολιό, η ρουφιανιά και το μαχαίρωμα είναι καθημερινός κανόνας επιβίωσης και ανέλιξης. Που να μείνει χρόνος από τις "δημόσιες σχέσεις" για μελέτη, έρευνα, ενδελεχή επισκόπηση, συγγραφή πονημάτων κ.ο.κ.

Βέβαια ο κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις.Υπάρχουν και κάποιοι "μαιτρ" που ξεχωρίζουν στο χώρο (Βλέπε λ.χ. Μπαζινά, Αποδυτηριακιά στα παλιά του, Σωτηρακόπουλο-παρά τη νεανική επιπολαιότητά του...)

- Δημοσθένης Δέπος