Είναι μία κλειστή λέσχη με numerus clausus και ο ρόλος τους δεν είναι a priori τόσο εύκολος όσο φαίνεται. Ότι δηλαδή κάθε Τετάρτη μαζεύονται, πίνουν καφέδες, αστεϊζονται και παρεμπιπτόντως βγάζουν και καμιά απόφαση. Είναι ρόλος λίγο πιο σύνθετος απ'ότι νομίζουμε, έχει προδιαγεγραμμένους κανόνες και εμφυσείται από συγκεκριμένο πνεύμα.

Το πρώτιστο πνεύμα που διέπει το Δ.Σ. είναι το συνεχιστικό. Δηλαδή ότι πρέπει τα πρωταθλήματα να συνεχίσουν να υφίστανται και να παίζονται με κάθε τίμημα και κόστος. Διότι αν δεν υπάρχουν πρωταθλήματα εν εξελίξει, τότε και οι σύμβουλοι παύουν να έχουν θεσμικό ρόλο και αντικείμενο και πρέπει να πάνε σπίτι τους. Κυριαρχεί δηλ. αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν esprit du corps (πνεύμα του σώματος). Προσομοιάζουν ο Πρόεδρος και οι Σύμβουλοι της Ε.Σ.Κ.Α. με τον chef μεγάλου ξενοδοχείου και το ογκώδες επιτελείο του, που πρέπει να ταϊζουν κάθε μέρα 3.000 φιλοξενούμενους, με φαγητό κοινώς υποφερτό και να μην μένει κανένας πεινασμένος.

Ένα δεύτερο πνεύμα που εμποτίζει το Δ.Σ. είναι το ισορροπιστικό. Καλούνται στην πράξη οι σύμβουλοι να διαχειριστούν αντικρουόμενα και αλληλογρονθοκοπούμενα συμφέροντα και να αποφασίζουν πολλάκις το μη political correct (το μη πολιτικώς ορθόν). Ισχύει εδώ το ρητό "Δός μοι, ίνα σου δώσω". Και μακροχρόνια αυτή η τήρηση ισορροπιών μεταξύ των συρόμενων εμπρός τους ομάδων, θεραπεύει την περσινή αδικία με μία φετινή εύνοια κ.ο.κ. Τρανό παράδειγμα ισορροπισμού είναι η τελευταία απόφαση για τον αγώνα "Κορωπι-Α.Ο. Ζωγράφου". Αυτή η απόφαση αποτελεί ένα δικαΐκό εφεύρημα, ένα πλάσμα δικαίου. Από την μία διατάσσει την συνέχιση του αγώνα (διότι προφανώς κακώς τον διέκοψε ο διαιτητής) από την άλλη όμως τιμωρεί το γηπεδούχο σωματείο και τινές εκ των παραγόντων μέχρι το τέλος της αγωνιστικής περιόδου (διότι προφανώς οι παράγοντες έκαναν τσαμπουκάδες στον διαιτητή). Δηλ., ρε παιδιά, τι έγινε; τις μάζεψε τελικά και προπηλακίστηκε ο διαιτητής, οπότε έπρεπε και να διακοπεί ο αγώνας εις βάρος του Κορωπίου ή δεν τις μάζεψε, οπότε δεν έπρεπε να τιμωρηθεί το Κορωπί;

Ένα τρίτο πνεύμα που παγιώνεται στο Δ.Σ. είναι το αστυνομευτικό. Πρέπει με τις αποφάσεις του να προστατεύει από επιθέσεις τους ανθρώπους που συνδράμουν στο άθλημα (τους διαιτητές, τα μέλη της Γραμματείας, τους ίδιους τους αθλητές) και να τιμωρεί τους επιτιθέμενους. Διότι αν δεν το πράττει αυτό, τότε αθλητές θα γρονθοκοπούνται μεταξύ τους, παράγοντες θα πλακώνουν τους διαιτητές (όχι αδίκως, μεταξύ μας, μερικές φορές), καθήμενοι στις εξέδρες θα βάζουν φωτιά στο γήπεδο κτλ. Γι'αυτό και η Πολιτεία δίνει στην γραφίδα του διαιτητή (και εν συνεχεία στο πειθαρχικό της Ε.Σ.Κ.Α.) την απόλυτη εξουσία, με το να μην χωρεί ανταπόδειξη στα γραφόμενα του στο φύλλο αγώνα. Ότι γουστάρει ο διαιτητής μπορεί να γράφει, χωρίς να μπορεί ο βλαπτόμενος να αντικρούσει ότι δεν είναι τα αληθή. Διότι εάν δεν είχε αυτά τα βέλη στη φαρέτρα του, θα γύρναγε κάθε βράδυ ble marin σπίτι του και τα παιχνίδια δεν θα τελείωναν και τα πρωταθλήματα θα πήγαιναν περίπατο...

Τέλος, ένα έτερο πνεύμα που καθορίζει το Δ.Σ. είναι το συντηρητικό. Δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς, νεωτερισμούς, φρεσκαρίσματα, τομές, αναπόφευκτες ρήξεις και συγκρούσεις, εμπνευσμένες προσωπικότητες (που π.χ. να αποδίδουν τα πράγματα σ' αυτούς που τα χρησιμοποιούν καλύτερα και όχι σ'αυτούς που κατ'όνομα τους ανηκουν). Το οικοδόμημα του ερασιτεχνικού μπάσκετ είναι χωρίς "πέδηλα" (εγκαταστάσεις-οργάνωση-αξιοπιστία) και ένας νέος άνεμος μπορεί και να το σαρώσει. Και αν γκρεμιστεί, πάει το μαγαζάκι μας στην Ύδρας 4 και Πρωτοπαπαδάκη. Και χωρίς το μαγαζάκι ("δίχως τους βάρβαρους", που λέει και ο ποιητής) τι θα απογίνουμε;

Είναι εύκολη και πρόσφορη η κριτική για τους καρεκλοκένταυρους της ΕΣΚΑ και ο καθένας μας έχει εύκολη τη ρήση "ε,ρε, να μου'να γω στη θέση τους, τι θα κανα!" Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως κάποια πράγματα στη ζωή έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα'ναι. Και αυτή η άποψη μου δεν κρύβει καμία δόση απαισιοδοξίας, είναι τετελεσμένη και υπαρκτή.

- Δημοσθένης Δέπος