Όπως έχει πει ο ίδιος, ότι έμαθε στο κλαρίνο το έμαθε μόνος του, χωρίς κανένας να του δείξει… παρατηρώντας τον τρόπο που έπαιζαν, άκουγε και «έκλεβε» τεχνικές, κυρίως από το θείο του το «Μπέτζα», το Φίλιππα Φιλιππίδη (πατέρας του Νίκου Φιλιππίδη)  και αποστηθίζοντας το σκοπό. Μάλιστα σφύριζε επί ώρες το σκοπό ώστε να τον θυμάται πηγαίνοντας στο σπίτι και να τον παίξει με το κλαρίνο. Το πρώτο του τραγούδι ήταν «ο Μενούσης» .

Άνθρωπος γλυκός, πράος και ήσυχος, αγαπήθηκε πολύ στα χωριά της Κόνιτσας, όπου επί 65 χρόνια έπαιζε στους γάμους και τα πανηγύρια τους, χωρίς μικρόφωνα και μεγαφωνικές, «μέσα» στο χορό ακολουθώντας το χορευτή με την κομπανία του.

Δεν εγκατέλειψε αυτό τον τόπο που αγάπησε και αγαπήθηκε, ούτε κι όταν του δόθηκε η ευκαιρία να εργαστεί στην Αθήνα με τη Δώρα Στράτου.

Το 1987 ταξίδεψε στην Αμερική και έπαιξε σε εκδηλώσεις συλλόγων και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. 

Τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ1) στην εκπομπή «Το αλάτι της γης»

Τα Χριστούγεννα του 2012 σίγησε το κλαρίνο του «μαέστρου της Κόνιτσας». Ο Μιχάλης Πανουσάκος άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του. Στο τελευταίο του ταξίδι τον συνόδευσαν φίλοι, συμπατριώτες και συνάδελφοί του και…ο επί 65 χρόνια αχώριστος φίλος του, το κλαρίνο του!

Από συνέντευξή του το 2008 που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα http://www.oxya.gr/  σταχυολογήσαμε την παρακάτω φράση του:

«Τον άνθρωπο ο κόσμος πρέπει να τον κλαίει όταν γεννιέται, όταν πεθαίνει πρέπει να τον γλεντάει. Γιατί θα μου πεις; Όταν γεννιέται δεν ξέρεις τι βάσανα θα τραβήξει, τότε πρέπει να το κλαίνε γιατί θα πάθει πολλά, ενώ όταν πεθαίνει, ξέγνοιασε τότε πάει αυτός γλίτωσε, τότε…γλέντα τον» 

Φανταζόσαστε ΝΑΖΙ δες Χρυσαυγίτες να χορεύουν τέτοια βαρειά άσματα οι αποτριχωμένοι;