Ο Γκάλης είχε δύο παρέες, αυτή στον Άρη Θεσσαλονίκης και εκείνη στην Εθνική Ελλάδος. Με την παρέα του στον Άρη καθήλωνε κάθε Πέμπτη βράδυ όλη την φίλαθλη Ελλάδα στους δέκτες της τηλεόρασης για να τον δουν (κυρίως αυτόν) να παίζει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και εν συνεχεία σε τρία Final Four. Με την παρέα του στην Εθνική κατάφερε να κλέψει απ'την ΕΣΣΔ το Ευρωπαϊκό Κύπελλο το 1987 (κάτι που για πρώτη φορά πέτυχε Ελληνική εθνική ομάδα) και να αγωνιστεί στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1989 με την ενωμένη τότε και κραταία Γιουγκοσλαβία.

Όταν οι Έλληνες με τον Γκάλη πρωτοστάτη και οροθέτη πήραν τότε το Πανευρωπαϊκό, συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να παύσουν να είναι ο πυγμαχικός ασκός για τις υπόλοιπες εθνότητες. Το φύσημα που έδωσε στα πανιά της αθλητιώσας νεολαίας ήταν παναθλητικό. Από τον στίβο (βλ. Πατουλίδου το 1992 - "για την Ελλάδα ρε γαμώτο!") μέχρι το ποδόσφαιρο (βλ. Euro του 2004 - "είναι βαρειά, είναι βαρειά τα αρ...... του τσολιά").

Έπρεπε να έρθει στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ ο περίεργος και σκοτεινός τύπος του μόλις 1.84 μ., που του έβγαζες τα λόγια με το τσιγκέλι, που κάθε πρωί αυτοβούλως πήγαινε μόνος του στο Καυτατζόγλειο και έκανε 12 γύρους για πλάκα, που σήκωνε στην μπάρα αναρίθμητα κιλά βάρη, που έπαιζε μετά το μπάσκετ μόνο τάβλι, που, που... για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Έπρεπε να έρθει ο Γκάλης για να καταλάβουν οι λίγοι υποψιασμένοι εγχώριοι παίκτες (βλ. Γιαννάκης) ότι μόνο με την ψυχή και την νόηση δεν φθάνεις στην κορυφή, αλλά απαιτείται και διηνεκές κτίσιμο του σώματος.

Τα νέα παιδιά ξέρουν ότι υπήρξε ένας Γκάλης και τον έχουν δει μέσα από στιγμιότυπα. Όπως και μεις οι πιο παλιοί ξέρουμε ότι υπήρξε κάποτε στο ποδόσφαιρο της Βραζιλίας ένας Γκαρίντσα. Άλλο όμως να ζεις και να τους βλέπεις ζωντανά να χορεύουν μέσα από συνέχεια αγώνων και άλλο μέσα από ευκαιριακά αφιερώματα και αποσπασματικά στιγμιότυπα, όπου είναι αδύνατο να πιάσεις τον συνολικό παλμό του αγώνα και την καθοριστική συμμετοχή τους στην κάμψη του αντιπάλου.

Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι ο Γκάλης σήμερα με τα σύγχρονα συστήματα, με τις σιδερένιες άμυνες, με τους πλέον αθλητικούς παίκτες δεν θα έκανε μία. Μέγα λάθος. Ο Γκάλης αξιακά θα ήταν και πάλι Γκάλης στην σημερινή εποχή. Πάλι θα ήταν ανίκητος στο ένας εναντίον ενός, πάλι δεν θα έχανε lay up, πάλι θα σταμάταγε τον χρόνο στο άλμα του (που έμοιαζε σαν replay) πάλι θα έπαιζε για 40 λεπτά, πάλι θα κατέβαινε για να νικήσει και μόνο να νικήσει... 

Και όλα αυτά ο Γκάλης τα έκανε μέσα από ένα εγωιστικό μυστικό. Αυτό της σκληρής δουλειάς στην προπόνηση, της έλλειψης φυγοπονιάς και της προσωπικής του πειθαρχίας και του ασκητισμού. Αντιλήφθηκε από νωρίς το αυτονόητο. 'Οτι τόσα περισσότερα ψάρια θα πιάσει, όσο καλύτερα ράψει το δίχτυ του. Και χρόνο με τον χρόνο, προπόνηση στην προπόνηση, μας χάριζε ανεξίτηλες, απαράμιλλες και αξεπέραστες μπασκετικές παραστάσεις. Εμείς λοιπόν βλέπαμε Γκάλη (τον Indiana Jones στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού ) και τα σημερινά παιδιά βλέπουν Σπανούλη. (τον Βruto του Popeye).

Για να καταλάβετε την σημασία του συστηματικού μόχθου και της δοκούμενης υπέρβασης των ανθρωπίνων ορίων στον αθλητισμό, ένας άλλος άσπονδος παικταράς της τότε εποχής, το τσογλάνι ο Ντράζεν Πέτροβιτς (που έζησε και πέθανε με την ίδια ταχύτητα ) όταν τον είχε ρωτήσει πονηρά ένας δημοσιογράφος (ποιόν; αυτόν που το ταλέντο του ξεχείλιζε και έκανε το μπάσκετ να μοιάζει με χορογραφία) τι ποσοστά φτιάχνουν έναν παίκτη μέγα, είχε απαντήσει: 25% το ταλέντο και 75% η προπόνηση! Είπατε τίποτα;

- Δημοσθένης Δέπος