Οι παππούδες μου, παληοί ανθρώποι, που δεν διέθεταν γραβάτες, όταν πήγαιναν κάπου επισήμως, φρόντιζαν από σοβαρότητα και αυτοσεβασμό να κουμπώνουν το τελευταίο κουμπί στο πουκάμισο, ώστε να υπογραμμίσουν με την αθώα αυτή κίνηση, την ένταση της στιγμής. Δεν εμφανίζονταν σαν λέτσοι. Και στέκονταν στον τόπο που πιάναν, σεμνά και φρόνιμα…

Προς τι αυτή η ενοχλητική Ιρανικού τύπου αισθητική του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι τίποτε ανυπότακτοι επαναστάτες που ήρθανε στα πράγματα να γκρεμίσουν τον αιμοβόρο (τω όντι…) καπιταλισμό;

Ένας βολεμένος μικροαστούλης είναι ο αρχηγός τους ο Αλέξης Τσίπρας, που έκανε πραγματικότητα το όνειρο των γονέων του να τον καμαρώσουν «ψηλά» κάποια μέρα.

Μόνο που αυτό συνέβη μέσα από κλειστές κάμαρες και πνιγηρές διαδικασίες κομματικού σωλήνα. Άκοπα και ανεπάγγελτα. Χωρίς ιδρώτα…

Όσο κι αν προσπαθεί κωμικά- ακόμα και στη φωνή!..-  να αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου που, ας θυμηθούμε, εγκατέλειψε το ζιβάγκο, σεβόμενος τον εαυτό του όταν ήλθε στην εξουσία, Ανδρέας δεν μπορεί να γίνει.

Ο άλλος είχε ταλέντο μεγάλου χαρτοπαίχτη και ήταν μορφωμένος άνθρωπος. Και πρόλαβε να κάνει και μερικά πράγματα. 

Άλλο που μετά πέρασε τη χώρα από το Ταμείο εκμαυλίζοντας τους (πολλούς…) διαθέσιμους.

Θα πει κανείς ότι στη ζωή μας, όλα τα πάθαμε από τους γραβατωμένους. Έτσι είναι. Αλλά, αυτός ο ενδυματολογικός ακκισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι της πλάκας και δεν καταργεί καμία σύμβαση, υπογραμμίζει καταθλιπτικά, αυτήν τη ζωή που ζούμε και που δεν έχει κανένα φωτοστέφανο.  

Γιώργος Ηλία Χατζηδημητρίου