Ο αθλητισμός με την παγκόσμια προβολή του είναι ένα άυλο εμπορικό αγαθό. Και λέω άυλο επειδή λ.χ. στην κούρσα των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς δεν έχει υλική υπόσταση η διαδρομή, ούτε παράγεται κάποιο προϊόν για τους πολλούς (παρά μόνον τα μετάλλια για τους πρωτεύσαντες). Αυτό λοιπόν το εμπορικό προϊόν, που λέγεται αθλητισμός, για να καρποφορήσει και να αυγατίσει (μέσω ιδιωτικών και κρατικών επιχορηγήσεων, διαφημίσεων, οικοδομίσεων, μετακινήσεων μαζών κλπ.) χρειάζεται αφενός ανθρώπινα είδωλα και αφετέρου κατάρριψη επιδόσεων (ρεκόρ). Το να καθηλώσεις 2 δισεκατομμύρια τηλεθεατές (που θα δουν τις ενδιάμεσες διαφημίσεις) και να τους προτρέψεις να χρησιμοποιήσουν τα προϊόντα (που ήδη προμοτάρει ο νικητής) για να δουν τον γίγαντα Γιουσέιν Μπολτ να κόβει το νήμα του τερματισμού, απαιτεί ο συγκεκριμένος αθλητής πρώτον να νικήσει (έστω και αφρίζοντας) και δεύτερον να καταρρίψει το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ. Εδώ λοιπόν έρχεται η κύρια και ενδελεχώς κρυπτόμενη παράμετρος του αθλητισμού η "ντόπα". 

Οι ιθύνοντες δεν θα είχαν κανένα ηθικό δίλημμα ή καμιά ενδιάθετη επιφύλαξη στο να νομιμοποιήσουν το ντοπάρισμα, προκειμένου να πέφτουν τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο και έτσι να πουλάει σαν τρελό το αστραφτερό προϊόν. Μόνο που εάν το έκαναν θα είχαν τρομακτικές απώλειες. Πρώτον θα έχαναν την πρώτη τους ύλη. Τους νεαρούς αθλητές και επίδοξους πρωταθλητές. Κανένας γονιός δε θα ήθελε το παιδί του να μπεί στην μηχανή του κιμά. Δεύτερον θα αποδυναμώνονταν το ηθικό επίχρισμα του αθλητισμού. Όλες αυτές οι παχές κουβέντες περί ιδεώδους, άμιλλας, κότινου ελαίας κοκ. θα πήγαιναν περίπατο και το ενδιαφέρον του κόσμου θα ξεθώριαζε. Τρίτον ο ήρωας παγκόσμιος πρωταθλητής από χρυσός, αυτομάτως θα μετεκύλιε σε τενεκέ ξεγάνωτο και κανένας δεν θα ασχολούνταν μαζί του και με τα συνεφελκόμενα προϊόντα του. 

Έτσι λοιπόν όλοι αυτοί οι ηθικοί αυτουργοί, οι μάγκες του αθλητισμού, οι επαγγελματίες φουμαριστές, οι αθάνατοι της κακιάς συμφοράς με το ένα χέρι, το φανερό, στηλιτεύουν τα "κακά" παιδιά (τους φυσικούς αυτουργούς -ντοπαριστές και ντοπαριζόμενους) ενώ με το άλλο χέρι, το κρυφό, τους θωπεύουν και τους χαρτζηλικώνουν. Διότι η ντόπα, καλώς ή κακώς , φέρνει χρήμα με τη σέσουλα. Και για να προσποιηθούν τους ανυποψίαστους και τους τίμιους, κατά καιρούς κρεμάνε στο τσιγκέλι τους παρανομήσαντες. Εδώ υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Γίνεται κανείς υπερπρωταθλητής μόνον με μπιφτέκια και βιταμίνες; 

Μόνο που οι άνω διαχειριστές του αθλητισμού με την απληστιά τους και στους θώκους τους αναπαυμένοι δεν διέγνωσαν ότι το προϊόν τους άρχισε να φθίνει και ότι οι ντομάτες τους άρχισαν να σαπίζουν στο καφάσι. Δυστυχώς γι αυτούς έχει αρχίσει να παγιώνεται πλέον διεθνώς ότι όλοι οι σούπερ νταγλαράδες παίρνουν αναβολικά, στεροειδή κτλ. Και αυτό φράζει σιγά σιγά τις κεντρικές αρτηρίες του αθλητισμού με συνέπεια να μειώνεται το ενδιαφέρον του κόσμου για τον κλασικό αθλητισμό και για τα περισσότερα σπορ (λχ. άρση βαρών-ποδηλασία κλπ). Ίσως και να γίνεται σκόπιμα, ώστε να κατευθυνθεί η μάζα και το συναφές κέρδος σε σπορ όπου υπάρχει άβατο για την εξυχνίαση της ντόπας, δηλ. στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο τένις...

Υ.Γ. Πάντως, για τους σκεπτόμενους και τους ελεύθερους παντός βάρους πολίτες, ο μεν αθλητισμός είναι καλός, ο δε πρωταθλητισμός προβληματικός.

- Δημοσθένης Δέπος