Αυτοί οι τύποι είναι παρέα μ’όλη την σημασία της λέξης. Συνήθως είναι φίλοι από το σχολείο και συναθροίζονται στην παιδική χαρά (κέντρο νεότητος) της γειτονιάς τους. Είναι τα παιδιά που γουστάρουν το μπασκετάκι αλλά δεν αντέχουν την πειθαρχία και την ένταξη στα εκεί εδρεύοντα σωματεία. Θεωρούν την παιδική χαρά σαν δεύτερο σπίτι τους και το μυαλό τους είναι πότε θα τελειώσουν τις υποχρεώσεις τους για να πάνε εκεί να ξεδώσουν. Ξέρουν απ’έξω και ανακατωτά τις μπασκέτες και τις λακούβες του γηπέδου. Οι μονάκηδες παίζουν μόνον «μονό» (που να τρέχουν πάνω κάτω...). Όταν παίζουν, για σουβλάκια ή μη, τα δίνουν όλα. Κυριαρχούνται από ένα ατομικό μπασκετικό εγωισμό και βάρδα μη τυχόν τους υποτιμήσεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που παίκτες ομάδων ΕΣΚΑ, πριν καλά το καταλάβουν έχουν φάει ένα 15-7, από αυτούς που στην μπασκετική τους συνείδηση δεν υπάρχουν.

Από τύπους κοντούς (που πηδάνε μέχρι το θεό) και από κεφτέδες με πόδια (που έχουν 5/6 τρίποντα). Τα τρίποντα τους πέφτουν βροχή και σε πρώτο χρόνο δηλ. πρώτη πάσα-άουτ. Οι αγκωνιές τους μωλωπίζουν ανυποψίαστα πλευρά. Ενώ οι εν τοις πράγμασι αθλητές πάνε να παίξουν «μονό» για να ξεσκάσουν και να ξεφύγουν από την μονοτονία των συστημάτων που τους υπαγορεύει ο προπονητής τους, αντιθέτως οι μονάκηδες πηδάνε σαν τις μαϊμούδες, σουτάρουν ανορθόδοξα (αλλά το κοντέρ γράφει) και χτυπάνε χωρίς οίκτο τους παικταράδες, βλέποντας τους με μια βαθειά ανθρώπινη αντιζηλία που πηγάζει από το ότι οι άλλοι παίζουν στις κατηγορίες ενώ αυτοί ξέμειναν στην παιδική χαρά. Οι μονάκηδες νιώθουν τους εαυτούς τους σαν τον Αστερίξ και τον Οβελίξ, την παιδική χαρά σαν το Γαλατικό χωριό, και όλους τους υπόλοιπους σαν τους Ρωμαίους… Δεν θα ξεχάσω τον Λυκούργο στο Κ.Ν της Κάδμου, στον Κολωνό ή τον Δημήτρη με τα θολά γυαλιά στο ανοιχτό του Τρίτωνος, στα Σεπόλια. Σ’ομάδα μέσα δεν κάνουνε μία. Έλα όμως να τους παίξεις «μονό» και αν δεν σε τσαλακώσουν να μου γράψεις…

Το ελληνικό μπάσκετ χρωστά τα πάντα στην παιδική χαρά και μόνο σ΄αυτή. Αυτούς τους ελεεινούς χώρους που είναι στριμωγμένοι μέσα στις παρεδρεύουσες πολυκατοικίες. Αυτούς τους χώρους που παραπλεύρως με τους αθλούμενους τους επισκέπτονται το βράδυ ελεεινοί εξωαθλητικοί τύποι. Κάθε παιδική χαρά και σε κάθε γειτονιά της Αθήνας έχει την δική της ξεχωριστή ιστορία και δεν μπορώ να αδικήσω καμμιά. Ονομαστοί παιχταράδες ξεκίνησαν από εκεί τα πρώτα τους βήματα και συγκινούνται και στα γεράματά τους ακόμα όταν αντικρύζουν το πρώτο τους μπασκετικό λίκνο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την δύναμη της παιδικής χαράς του Κουκακίου, όταν μαθητής την δεκαετία του 1970 είδα έναν αγώνα πρωταθλήματος της ανδρικής ομάδας του «Α.Ο ΚΟΥΚΑΚΙ». Ο αγωνιστικός χώρος ήταν ζωσμένος με σύρμα. Έξω από το σύρμα δεν έπεφτε καρφίτσα. Έπρεπε να σπρώξεις ή να χωθείς για να δεις τον αγώνα. Οι ντόπιοι φίλαθλοι (ο θεός να τους κάνει) κρέμονταν από το σύρμα σαν σταφύλια. Οι «χριστοπαναγίες», οι κλωτσιές εν κρυπτώ και οι ροχάλες προς τους αντιπάλους έπεφταν σύννεφο. Ένας μαλλιάς guard όμως της αντίπαλης ομάδας δεν καταλάβαινε τίποτε. Σηκωνόταν από μακριά (δεν υπήρχε τρίποντο τότε) και έγραφε. Στο τέλος του αγώνα και επειδή το Κουκάκι έχασε οι κάφροι έκαναν «ντου» στους αντίπαλους παίχτες. Τον μαλλιά όμως δεν τον πείραξε κανένας. Μέσα στην αμορφωσιά και στην ορμέμφυτη παρόρμηση του όχλου για αίμα, αναγνωρίστηκε η αξία και το πάθος για νίκη του ανδρός. Σαν μια «αόρατος χειρ» να έκανε τον όχλο να τον σεβαστεί και να τον παρακάμψει. Όπως ακριβώς έπραξαν και οι Αχαιοί με τον φέροντα τον γέροντα πατέρα του Αινεία, στην πτώση της Τροίας. Αυτό το παραπάνω περιστατικό επισφραγίζει ότι ο αθλητισμός (όσο επιδέχεται το υποκείμενο και σε όποιο κομμάτι του αναλογεί), εκπολιτίζει κατά το «μάλλον ή το ήττον» το άτομο.

Υ.Γ: δεν υπάρχει χείριστη ένδειξη καταφρόνησης και πλέον αλήτικη και εξωανδρική συμπεριφορά από το φτύσιμο. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από αθλητές και δη επαγγελματίες (βλέπε Μπουρούσης)

- Δημοσθένης Δέπος