Το θέαμα μου προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση. Μια ολονύκτια προσευχή των Γάλλων δίπλα από τα ιστορικά αγάλματα της πόλης. «Οι πένες ενάντια στα όπλα» ήταν το σύνθημα που φώναξε ένας πολίτης. Ύστερα μου εξήγησε πως θα ακολουθούσε σειρά διαδηλώσεων απ’ άκρη σ’ άκρη της γης.

Δύο μέρες αργότερα οι αστυνομικές Αρχές σκότωσαν τους υπεύθυνους της επίθεσης. Οι Παριζιάνοι έμειναν εμβρόντητοι να παρακολουθούν τις εξελίξεις και να θρηνούν για τα θύματά τους. Οι μουσουλμάνοι με τους οποίους μίλησα τότε μου μετέφεραν ένα σαφές μήνυμα. «Μην ποινικοποιείτε τη θρησκεία μας, δεν είμαστε όλοι το ίδιο». Ήταν οι ίδιοι που βγήκαν στους δρόμους για να καταδικάσουν την επίθεση ενάντια στην ελευθεροτυπία. Οι Παριζιάνοι συνέχισαν τη ζωή τους, μπορούσαν άλλωστε να κάνουν και αλλιώς; Δεν ξέχασαν, μα συνέχισαν. Δεν συγχώρεσαν, αλλά δεν άφησαν να τους παρασύρει η δίνη του φανατισμού.

Τη νύχτα πριν το ταξίδι μου στο Παρίσι δείπνησα με τη Charlotte, τη μεταφράστρια που θα ταξιδεύαμε μαζί για να καλύψουμε το γεγονός. Επέλεξε ένα μαγαζί με παραδοσιακό φαγητό από την Καμπότζη. Φημιζόταν, μου είπε, για τις εξαιρετικές σούπες του. Είχε δίκιο. Το όνομά του ήταν «Le Petit Cambodge».

H επόμενη φορά που είδα το «Le Petit Cambodge» ήταν το προηγούμενο Σάββατο. Το πεζοδρόμιο έξω από το εστιατόριο βάφτηκε με αίμα. Τα τζάμια στα παράθυρα των μπαρ είχαν καταρρεύσει ενώ οι τοίχοι κουβαλούσαν ακόμα τις τρύπες από τις σφαίρες. Οι περαστικοί είχαν αφήσει μπουκέτα με λουλούδια στους δρόμους.

Η γαλλική πρωτεύουσα πενθούσε για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο. Kι αυτή τη φορά ο αριθμός των νεκρών ήταν πολύ μεγαλύτερος. Δεν πρόκειται για μια επίθεση ενάντια στην ελευθερία του λόγου, πρόκειται για μια επίθεση ενάντια στην ελευθερία του ανθρώπου. Για άλλη μια φορά η πόλη που αγάπησα όσο καμία άλλη χτυπήθηκε από ανθρώπους που πιστεύουν σε δυο μονάχα αρχές: τον τρόμο και το θάνατο.

«Μας χτύπησαν, θα τους χτυπήσουμε κι εμείς», μου είπε ένας Γάλλος τον οποίο συνάντησα έξω από κεντρικό νοσοκομείο της πόλης. Είχε πάει στο σημείο να δώσει αίμα. Οι Παριζιάνοι ανησυχούν για τους φίλους τους, για τους ανθρώπους που αγαπούν. Ζουν με το φόβο στην καθημερινότητά τους.

Ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ έκανε λόγο για «πόλεμο» ενώ ξεκίνησε μπαράζ αεροπορικών επιθέσεων στη Συρία με στόχο το ισλαμικό κράτος. Οι Αρχές έλεγξαν πολλές φορές την τσάντα μου σε πολλά σημεία. Ένας λάθος συναγερμός την προηγούμενη εβδομάδα ήταν αρκετός για να σπείρει τον πανικό.

To Παρίσι είναι μια μεγάλη πόλη, θα σταθεί και πάλι στα πόδια του. Η ζωή των πολιτών θα γυρίσει στους καθημερινούς της ρυθμούς. Το Charlie Hebdo την εβδομάδα που πέρασε δημοσίευσε έναν άνδρα το κορμί του οποίου είχε δεχτεί δεκάδες πλήγματα από σφαίρες. Από αυτά έτρεχε σαμπάνια. Η λεζάντα έγραφε “"They have weapons. F*** them, we have Champagne!". Kάποιος δημιούργησε το hashtag#JeSuisEnTerrasse για να προτρέψει τους πολίτες να βγουν και πάλι στους δρόμους και τις καφετέριες.

Το κείμενο υπογράφει ο δημοσιογράφος του mashable.com Tim Chester.