Η φυσική ροπή των ανθρώπων είναι προς τον ίλιγγο του κατήφορου. Βαθμιαία και με μαγνητική έλξη, όλα συντελούν στην επίμονη φθορά και την πτώση. Εφορμούμε κάθετα στη φρίκη. Μερικοί απλώς, συντομεύουν τη διαδρομή. Λίγοι το κάνουν με ταλέντο. Κι οι περισσότεροι λυγίζουν, επειδή υποφέρουν υπερβολικά από αυτό... Η εσωτερική ζωή, είναι ένας κλήρος που αναλογεί μόνο στους συντηρητικούς και στους λεπταίσθητους που ζούνε ακίνητοι με το φόβο του θανάτου και είναι χωρίς να το ξέρουν επιληπτικοί δίχως εξάρσεις.

Στην ομίχλη του Μάντζεστερ κάθε χρόνο τέτοιες πάνω- κάτω μέρες, στις παμπ της πόλης που λυγίζουν κάτω από το βάρος της βραδυνής υγρασίας και στις ιερές κερκίδες του Όλντ Τράφορντ που πλημμυρίζουν από συγκίνηση, οι φίλαθλοι της Γιουνάϊτεντ όρθιοι τραγουδάνε με πάθος:

«Υψώνομαι προς τον ουρανό

Εκεί θα πάω όταν πεθάνω

Όταν αναπαυθώ

Θα πάω να τα πιω με τον Τζορτζ Μπεστ».

Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ το «Νησί», το ίνδαλμα για κάποιους από μας των παιδικών μας χρόνων, ο Τζορτζ Μπεστ έφυγε από τη ζωή μόλις στα 59 του χρόνια στις 25 Νοεμβρίου του 2005.

Αλήτης με τα όλα του και γόης, πρότυπο αρσενικού, αληθινός αστέρας, τράβηξε τα πάθη του μέχρι τα όρια, ώσπου να καεί οριστικά εντός του μύθου του, όπως με μανία επεδίωκε, από αυτά. Ποτά, Γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα τον στροβίλιζαν έξω από τα λασπωμένα γήπεδα της Αγγλίας όπου χόρευε τις άμυνες των αντιπάλων. Το ποδόσφαιρο άλλωστε, είναι το μπαλέτο των φτωχών και ο Μπεστ έδινε κάθε Σάββατο μοναδικές παραστάσεις.

Το συνόψισε εκπληκτικά ο Ρέι Φέαρφαξ, αμυντικός της Νορθάμπτον που είχε αναλάβει να μαρκάρει τον Βορειοϊρλανδό δαίμονα σε ένα παιχνίδι όπου, σαν ανελέητη καταιγίδα πέτυχε 6 γκολ, αναγνωρίζοντας με τον παλαιό ιπποτισμό: «Η μόνη φορά που στην πραγματικότητα βρέθηκα αρκετά κοντά του, ήταν όταν χαιρετηθήκαμε στο τέλος του αγώνα»!..

Ζωγράφιζα τον Μπεστ από μικρός, αενάως. Ξεσήκωνα τις ντρίμπλες του στην αλάνα της γειτονιάς μου και αργότερα στην κανονική ομάδα της πόλης, το πάθος και την ορμή του που τα σάρωνε όλα στον ασταμάτητο καλπασμό του προς τα αντίπαλα δίχτυα.

Κι όταν έμαθα ότι πέθανε δεν τον πένθησα. Κατέβασα αργά ένα ποτήρι στο μπαρ κι ευχήθηκα μέσα μου «καλό ταξίδι Τζορτζ! Όταν βρεθούμε από κοντά θα τα πιούμε παρέα με τον γερο- Ματ Μπάσμπυ…».  

Υ.Γ: Οι ατάκες του, δείγμα μιας ευφυΐας που δεν έψαχνε προσχήματα για να αποκαλυφθεί, είναι εξίσου μοναδικές. Ιδού μερικές:

* «Αν με ρωτούσαν τι θα προτιμούσα: να παίξω σε ένα ντέρμπι με τη Λίβερπουλ ή να πήγαινα στο κρεβάτι με την Μις Κόσμος δεν θα ήξερα τι να απαντούσα. Τα έχω κάνει και τα δυό…»

* «Το 1969 εγκατέλειψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά τις ζωής μου»

* «Ίσως πάω στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, αλλά νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να παραμείνω ανώνυμος».

* «Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου σε ποτά, κορίτσια και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα»

για τον σπουδαίο Ερίκ Καντονά:

* «Θα έδινα όλη την σαμπάνια που έχω πιει στη ζωή μου για να έπαιζα μαζί του σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό αγώνα στο Ολντ Τράφορντ»

...για τον αρχηγό της Εθνικής Αγγλίας Ντέιβιντ Μπέκαμ:

* «Δεν έχει καλό αριστερό πόδι, δεν έχει καλή κεφαλιά, δεν μαρκάρει και δεν σκοράρει συχνά. Κατά τα άλλα είναι καλός παίκτης»

...για τον  αυτοκαταστροφικό Πολ Γκασκόιν:

* «Είχα πει κάποτε ότι ο δείκτης νοημοσύνης του Γκασκόιν ήταν μικρότερος από τον αριθμό της φανέλας του και αυτός με ρώτησε: "Τι είναι δείκτης νοημοσύνης¨;»

...και ίσως η κορυφαία ατάκα του:

* «Αν είχα γεννηθεί άσχημος, κανείς δεν θα ήξερε τον Πελέ»!

Simply the Best!  

Γιώργος Χατζηδημητρίου