Η «καλή» παρέα :

Σ’αυτήν ανήκουν οι εκφραστές (βολεύοντες) και εκφραζόμενοι (βολεμένοι) από την αστική δημοκρατία. Μια δημοκρατίας που ευαγγελίζεται την ιδιωτική πρωτοβουλία, την ατομική ιδιοκτησία, τον φιλελευθερισμό (με το απρόσκοπτο κέρδος), τον σοσιαλισμό (με το «μεγάλο» κράτος, την κοινωνική πρόνοια και την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων). Στην πράξη όμως και η παραφθαρμένη σήμερα δημοκρατία (εκ του προδοτικού εξωτερικού δανεισμού) συνθλίβει το επιχειρείν, οδηγεί στη δήμευση με κόπο αποκτηθέντων περιουσιών, στέλνει στο δρόμο ανυπεράσπιστους (χωρίς αποζημίωση) ιδιωτικούς υπαλλήλους και αντί μισθού και σύνταξης μοιράζει συσσίτιο στους δημόσιους λειτουργούς. Αυτή η δημοκρατία μας δυτικού τύπου, με τους ντόπιους τσοπάνηδες της, στην πράξη έχει μείνει μόνο στα χαρτιά (βλ. Σύνταγμα) και στα λόγια (βλ. μίσθαρνα παπαγαλάκια στην TV).

Έφτασε δε στο μοναδικό σημείο, η κυρά Δημοκρατία μας, να συλλάβει τους κύριους φορείς και τους εκφραστές δηλ. τους βουλευτές της. Συλλαμβάνοντας και περνώντας χειροπέδες σε βουλευτές παραχρήμα αυτοκαταλύεσαι. Είναι σα να κάνεις το ίδιο και σ’αυτούς που τους ψήφισαν. Αυτό το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατία. Είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών της νύχτας, προκειμένου να μην απωλέσει η ντόπια «ελίτ» (αυτές οι χίλιες οικογένειες) τα κλείθρα της σιταποθήκης. Για να σταθεί και να ανθίσει το πολίτευμα της Δημοκρατίας απαιτεί δυο καίριες προϋποθέσεις: την αξιοκρατία (δηλ. να προοδεύει ανεμπόδιστα ο καλύτερος , ανεξαρτήτως καταγωγής και κοινωνικής δικτυώσεως) και τον πλούτο (δηλ. αμα πεινάει ο άλλος και δεν έχει να πληρώσει την ΔΕΗ, ξεχνά την δημοκρατία και στρέφεται σε αυτόν που θα τον ταϊσει). Αντί ελευθερίας και αγαθών, η ντόπια δημοκρατία παρέχει σήμερα στον πολίτη της βία (χρωστάς; σου δεσμεύω τις καταθέσεις και το σπίτι), φόβο (χρωστάς; σου βάζω χειροπέδες), καθημερινή ανασφάλεια (θα’χω δουλειά; θα πάρω σύνταξη;) και μέλαν μέλλον (πως θα μεγαλώσω τα παιδιά μου; σε τι κόσμο θα ζήσουν;)

Η «κακή» παρέα:

Σ ΄αυτήν ανήκουν οι αυτοαποκαλούμενοι «εθνικιστές» (όχι ναζιστές, κάνει «τζιζ») της Χρυσής Αυγής (Χ.Α) και οι υποστηρικτές της. Οι ηγέτες της είναι αθλητές (φοράνε φανελάκι και κατεβαίνουν να αγωνιστούν στο παγκράτιο) κάργα διανοούμενοι (παλιολινάτσες, γα..το σπίτι σας) και με απτά επιχειρήματα (το κλωτσομπουνίδι σύννεφο). Βλέποντας ότι το φάντασμα της εδώ δημοκρατίας πνέει τα λοίσθια, θέλουν να αρπάξουν τα κλειδιά της σιταποθήκης και να αλώσουν το περιεχόμενό της. Αφού αυτοί είναι οι μάγκες! Τα γραβατωμένα ανδρείκελα που έχουν απέναντί τους, τα έχουν για μια χαψιά… Αυτοί είναι οι φορείς της μιας και μοναδικής αλήθειας στη ζωή και πρέπει όλοι να την ασπασθούν. Το ‘δαμε το έργο και με τον χριστιανισμό (Σταυροφόροι), τον ισλαμισμό (Τζιχάντ) και τον μαρξισμό (Στάλιν) . Όποιος δεν τους ακολουθεί είναι «εχθρός του έθνους» (βλέπε το «έχθρος του λαού» στους κομμουνιστές) μισητός, άχρηστος, περιττός και πρέπει να αφανισθεί. Αυτά για την απόλυτα προσηλωμένη, προσανατολισμένη και συνομωτική ηγετική δράκα της Χ. Α.. Απ’την άλλη είναι οι εξαθλιωμένοι οπαδοί της . Εντασσόμενοι νομίζουν ότι ανακτούν την χαμένη και κλεμμένη υπόσταση τους και προσδοκούν σε πρόσκαιρα και κυρίως μελλοντικά οφέλη. Φαντασιώνονται πως, άμα έρθουν στα πράγματα, απ’το ισόγειο της Κοκκινιάς θα ανέβουν στο ρετιρέ του Κολωνακίου. Ελα όμως που η ιστορία με την κατάλυση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης στην Γερμανία (1933) άλλα μας δίδαξε.

Ερχόμενη στην εξουσία η ΧΑ μέσα σ’ένα μήνα θα 'χει λύσει το υπαρκτό πρόβλημα με τους αλλοδαπούς (μάντρωμα, απέλαση και ό,τι έτερο δει) . Μετά θα περιλάβει τα ντόπια κοινωνικά μιάσματα (ρομά, κομμουνιστές, αντιφρονούντες, διανοούμενους, ομοφυλόφιλους και άτομα με ειδικές ανάγκες). Τους μόνους που δεν θα πειράξει είναι οι χίλιες οικογένειες (βλ. τους εναγκαλισμούς του Χίτλερ με τον μεγαλοβιομήχανο Κρουπ). Και, αφού καθαρίσει την κοινωνία και το αίμα, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Θα σκαρφιστεί εξωτερική απειλή και θα κάνει ντου λ.χ στη FYROM. Αλλ’ ο ανήρ Κασιδιάρης δεν πρόκειται να ηγηθεί στην πρώτη γραμμή επικεφαλής μεραρχίας τεθωρακισμένων. Στο επιτελείο θα είναι και θα παίζει STRATEGO… Ο Γιωργάκης της κάθε μάνας θα πάει και θα ματώσει. Οι δε κάτοικοι της υπαίθρου, που τώρα επιδεικνύουν την ραστώνη τους στα καφενεία και ψηφίζουν Χ.Α, όταν δεν θα υπαρχει ρουθούνι πακιστανού στην χώρα, θα μεταφέρονται δια της βίας με καμιόνια στα χωράφια να ιδρώσουν από 8πμ έως 6μμ «δια την αναγέννησιν της εθνικής οικονομίας». Όποιοι δε διανοηθούν να απεργήσουν ή να προβούν σε κατάληψη δημοσίου κτιρίου, μία φορά θα προλάβουν να το κάνουν. Αντί της αστυνομίας, θα ανέβουν τα λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια στον τρίτο όροφο και θα εκπαραθυρώσουν ένα -δυο. Και τα ίδια δημοσιογραφάκια, που τώρα διαμορφώνουν με εμετικό τρόπο κοινή γνώμη, θα μεταδίδουν πως «ο εκπαραθυρωθείς επήδησε κάτωθι αυτοβούλως εξ ιδίων κινήτρων και ελατηρίων…» 

Η «άσχημη» παρέα:

Σ’αυτήν, καλά το καταλάβατε, ανήκει ο υπόλοιπος ελληνικός λαός. Ομοιάζει σήμερον με πυγμάχο στριμωγμένο στα σχοινιά σε κατάσταση «γκρογκί». Για να έρθουμε εδώ που είμαστε και για να πάμε εκεί που δεν θέλω να σκέφτομαι, κύριος υπαίτιος είναι ο κάθε ένας από εμάς. Που ψήφιζε και φίλαγε κατουρημένες ποδιές για να διορίσει το κουζουλό και ράθυμο παιδί του στο Δημόσιο, αντί να το στείλει να παράξει πρωτογενώς. Διότι ούτε γίναμε ποτέ ούτε νιώσαμε σαν λαός. Είμαστε απλά κάτοικοι μιας χώρας που την λένε Ελλάδα, μοναχικοί λύκοι που κυνηγάμε την τροφή μας εις βάρος των άλλων λύκων, που όταν κλέψουμε το θήραμα αντί να το κρύψουμε το περιφέρουμε για να τους μπούμε στο μάτι. Η ίδια η ιστορία μας (Πόλις-Κράτος) και η ίδια η παιδεία μας δεν έχει στόχευση στο σύνολο, (δηλ. στον λαό) αλλά στο πως θα προκόψει ο καθείς ατομικώς, αδιαφορώντας, περιφρονώντας και μισώντας τους διπλανούς του συνέλληνες.

Η μόνη φορά που ο Έλληνας αισθάνθηκε ότι είναι λαός, ήταν όταν ενώθηκε στο ΟΧΙ του φασίστα Ιωάννη Μεταξά το 1940, τη συνδρομή τότε του έγκλειστου και καιροσκόπου ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Άλλο εάν το ΟΧΙ αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν μεγάλη ιστορική γκάφα για τον τόπο. Το αποτέλεσμα αυτού του ΟΧΙ ήταν ότι η Ελλάς έγινε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο που ενεπλάκη και πολέμησε επί 10 έτη (από το 1940 έως το 1949- το τέλος του εμφυλίου) και κατεστράφη εκ θεμελίων οικονομικώς ( βλ. σχέδιο Μάρσαλ) και ηθικώς με τις ένθεν και ένθεν ωμότητες και φρικαλεότητες [των ταγματασφαλιτών –χιτών από την μια και των μπουμπουκιών της Ο.Π.Λ.Α. (ΟΜΑΔΕΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΛΑΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ) απ’την άλλη]. Αυτές οι φρικαλεότητες δεν είναι μακριά. Αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, ενόσω δεν έρχεται χρήμα στην Χώρα (για τον κόσμο, όχι για τις τράπεζες). Η ιστορία της οικονομίας επαληθεύει ότι, όταν το ποσοστό ανεργίας φτάσει στο 35%, τότε δημιουργούνται ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις και ξεσπούν επαναστάσεις. Σήμερα βαίνουμε δρομαίως στο 29%, εάν δεν απατώμαι. Πλανώνται πλάνη οικτρά όσοι πιστεύουν ότι από τους 800 στο δρόμο πρώην εργαζομένους της SPRIDER, οι 400 τουλάχιστον δεν θα ψηφίσουν Χ.Α. Τώρα εκλείπει ο βουλευτής που θα τους πάρει από το χέρι να τους διορίσει στο Δήμο, που θα τους κόψει ένα μαϊμού επίδομα, που θα τους αφήσει να παίρνουν την σύνταξη της νεκρής πεθεράς τους…

Σύνοψη:

Μη μασάτε και παίζετε το μπασκετάκι σας (που είναι δικό σας και όχι των άλλων). Ο φασισμός δεν έχει χρώμα και είναι κρυμμένος είτε ρηχά είτε βαθιά μέσα μας. Μην εμπιστεύεστε ανθρώπους που φορούν στολή (το κοστούμι είναι και αυτό στολή) και που δηλώνουν ότι υπηρετούν το γενικό συμφέρον. Για την πάρτη τους δουλεύουν… Εξάλλου, «ο πατριωτισμός είναι το έσχατο καταφύγιο του κάθε αχρείου» (Βενιαμίν Φραγκλίνος)

*Να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε πριν δύο χρόνια

- Δημοσθένης Δέπος