Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι άνθρωποι αθλούνται; Ορμώμενοι από μία εσωτερική ανάγκη – φιλαρέσκεια ή από εξωτερικούς παράγοντες; Ποιά ήταν η αφετηρία των «σπορ» ; Γιατί αυτά πολλαπλασιάστηκαν και εδραιώθηκαν παγκοσμίως συν τω χρόνω; 

Η απάντηση ίκνειται σκονισμένη από τους αρχαίους χροόνους. Τότε που οι στρατευθέντες νεολαίοι και οι πιο τυχεροί βετεράνοι σφαγιάζονταν στα πεδία των μαχών. Για να προλάβουν να αποκτείνουν τον αντίπαλο πριν αυτός τους προλάβει, έπρεπε ο οπλίτης να έχει καλύτερη φυσική κατάσταση από τον απέναντί του. Και αυτό επιτυγχάνετο με την καθημερινή εκγύμναση των ανδρών σε καιρό ειρήνης. Η εκγύμναση αυτή στα όπλα, στα άλογα, στην εμπλοκή εκ του συστάδην (πάλη), στο τρέξιμο, στη ρίψη, στο άλμα, στην κολύμβηση, στην διελκυστίνδα κλπ. ήταν ο θεμέλιος λίθος των σημερινών αθλημάτων.

Ο πιο συναρπαστικός, δημοφιλής και έγκριτος αγώνας στις αρχαίες ελληνικές Ολυμπιάδες (776 π.Χ. έως 393 μ.Χ.) δεν ήταν τα σημερινά 100 μέτρα, αλλά ο οπλίτης δρόμος. Δηλ. το τρέξιμο των αθλητών με πλήρη εξάρτηση μάχης (κράνος, πανοπλία, ασπίδα, δόρυ, ξίφος, περικνημίδες)

Στην αρχαία Ρώμη και στις λεγεώνες της (τις πιο τελειοποιημένες φονικές μηχανές) κυριαρχούσε το ρητό «citius , altius, fortius» (γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα). Για να μπορούν οι βραχύσωμοι Ιταλιώτες να καταφέρνουν γιγαντόσωμους βαρβάρους στη μάχη έπρεπε να είναι άκρως προπονημένοι και εκπαιδευμένοι. Και καθημερινώς στα στρατόπεδα οι εκατόνταρχοι (centuriones) τους έβγαζαν το λάδι. Όχι για να κτίσουν σώμα και να είναι ωραίοι γκομενοι, αλλά για να σφάζουν πιο γρήγορα. 

Από την άλλη μεριά το ποδόσφαιρο ξείινησε από την φαεινή ιδέα κάποιου «χωρατατζή» λοχία να αρχίσει να κλωτσά ένα κομμένο κεφάλι πεσόντος στη μάχη και τους υπολοίπους της παρέας να προσπαθούν να του το πάρουν από τα πόδια.
Το έφιππο πόλο (διαδεδομενό στην αριστοκρατία του Ηνωμένου Βασιλείου και των Η.Π.Α. ) ξεκίνησε από τους Μογγολους ιππείς που κτύπαγαν με τα δόρατά τους το κεφάλι κάποιου ατυχούς τεθνεώτος.

Αυτή λοιπόν την πρωτόλεια γυμναστική-αθλητισμό την διεξήγαγαν απ’αρχαιοτάτων ιστορικών χρόνων οι λαοί του πλανήτη.
Ο ιδιότυπος αυτός αθλητισμός απευθύνετο μόνον στους ελεύθερους πολίτες. Οι δούλοι «ηθλούντο» νυχθημερόν στα μεταλλεία, στα κουπιά των γαλέρων, στα κτήματα των νικητών τους και πέθαιναν σε σύντομο χρονικό διάστημα από τις κακουχίες.

Από τον ατομικό αθλητισμό, οι στρατιώτες πέρασαν σιγά σιγά στον ομαδικό. Δηλαδή, οι πελταστές εναντίον των οπλιτών, η Α΄ κοόρτη (λόχος) εναντίον της Β΄, οι μισθοφόροι Γότθοι εναντίον των Ρωμαϊκών, οι μισθοφόροι Βάραγγοι εναντίον των Βυζαντινών κ.ο.κ. Από τις αναμετρήσεις αυτές ξεπήδησαν τα ποδοσφαιρικά "κλαμπ" του 19ου αιώνα στην Αγγλία (πρώτη η Sheffield F.C. το 1857).

Ειρήσθω εν παρόδω ότι χιλιάδες χρόνια πριν ο προϊστορικός αάνθρωπος για να επιβιώσει των θηρίων, των εχθρικών φυλών, των φυσικών καταστροφών και για να εξασφαλίσει την τροφή του ηδύνατο να τρέχει συνεχώς επί οκτάωρο (καταναγκαστικός αθλητισμός)…

Απ' ότι είδαμε οι ρίζες του αθλητισμού δεν είχαν ευγενή κίνητρα. Αντιθέτως τα κίνητρα ήσαν ταπεινά, ιδιοτελή και κατ’εξοχήν μη ανθρωπιστικά. Και επειδή οι πρωτεργάτες-ιθύνοντες του αθλητισμού το ήξεραν αυτό, προσεπάθησαν με τα χρόνια να σβήσουν το σκοτεινό παρελθόν και να πασαλείψουν με χρυσόσκονη το φάσμα του αθλητισμού. Και τα κατάφεραν περίφημα δανειζόμενοι για ιδεολογικό βάθρο τους αγώνες της αρχαίας Ολυμπίας. Τότε όπου σταματούσαν οι πόλεμοι, όπου γκρέμιζαν μέρος των τειχών οι πόλεις των Ολυμπιονικών, όπου δεν υπήρχε χρηματική ανταμοιβή παρά μόνον κλάδος ελαίας…

- Δημοσθένης Δέπος