Η λέξη κλίκα προέρχεται από την γαλλική γλώσσα και σημαίνει μια ομάδα αλληλουποστηριζομένων ανθρώπων που επιδιώκει την ικανοποίηση ιδιοτελών συμφερόντων δια μέσων απαδόντων στην ηθική και που περιβάλλει ισχυρά πρόσωπα των οποίων αποκτά δια κολακειών ή άλλως την εμπιστοσύνη. Με άλλα λόγια είναι μια παρέα καλή για τους απαρτίζοντες αυτήν, αλλά κακή για τους απέξω. 

Η δημιουργία κλίκας απαντάται και στο ζωικό βασίλειο (αγέλη λύκων, φυλή χιμπατζήδων) και στα ανθρώπινα όντα όταν συμπράττουν σε ομίλους. Είναι κάτι απολύτως αιτιολογημενό, πρωτογενές, ενστικτώδες και υποβοηθεί άτομα ψοφοδεή και με ασθενή στοιχεία επιβίωσης μέσω του δεσμού της κλίκας να σιτισθούν και να μακροημερέψουν. Ο ηγέτης της κλίκας (ο ισχυρός) απ΄την άλλη μεριά, σιγοντάρεται και ενδυναμώνεται από τους περιβάλλοντες αυτόν και με τον ερανιζόμενο όγκο του επιβάλλει γνώμη, διαμορφώνει καταστάσεις και καρατομεί αντιπάλους.

Κλίκες απαντώνται σε πάσα εκδήλωση της κοινωνικής ζωής (κλήρος, στρατός, πολιτική, δημοσιογραφία, καρτέλ, νομενκλατούρα, λέσχες, συμβούλια κλπ), πόσο μάλλον στον ομαδικό αθλητισμό, όπου οι θέσεις στον αγωνιστικό χώρο είναι λίαν περιορισμένες και δεν χωράνε όλοι.

Τις κλίκες στις ομάδες τις δημιουργούν συνήθως οι αρχαιότεροι παίχτες, οι οποίοι παίζουν χρόνια μαζί, κανουν εξωγηπεδική παρέα, είναι κουμπαράκια και είναι αντίθετοι σε κάθε νεωτερισμό που θα τους χαλάσει την πιάτσα. Από χρόνο σε χρόνο, μετά από προφορικές εξετάσεις, προστίθεται κάποιος «γλύφτης» που ομνύει και έτσι η κλίκα ανανεώνει το αίμα της.

Η κλίκα έχει πάντα ακλόνητο φυσικό αρχηγό που με κάθε μέσο εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Η κλίκα τα έχει πάντοτε αγαστά με τον Πρόεδρο της ομάδας (χρυσούς κανών), ρουφιανεύει συμπαίκτες μη αρεστούς και πλειστάκις ικανότερους, σκάβει τον λάκκο του προπονητή που προσπαθεί να μοιράσει την πίττα σε ίσα κομμάτια, ικετεύει εκεί που δεν την παίρνει και εκβιάζει εκεί που την παίρνει. Κύριο ενδιαφέρον της είναι η συμμετοχή της στον αγώνα και οι συνοδεύουσες αυτήν απολαβές και όχι το γενικότερο συμφέρον και η προοπτική του συλλόγου. Η κλίκα έχει συνήθως συνωμοτικό χαρακτήρα και καλύπτεται από τον νόμο της σιωπής (οmerta).

Η δύναμη της κλίκας απολύει προπονητές που την ξεθεώνουν στην προπόνηση και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους σε θέματα πειθαρχίας. Αποφασίζει ακόμα και πότε θα κάτσει να χάσει τον αγώνα για να προκαταλάβει αποφάσεις ως προς την αλλαγή τεχνικής ηγεσίας.  

Η δύναμη της κλίκας κάνει το βίο αβίωτο σε μη οσφυοκάμπτες συμπαίκτες, τους σαμποτάρει αγωνιστικώς (μην δίνοντας πάσες ή δίνοντας δύσκολες πάσες) τους διαβάλλει ενώπιον τρίτων διασπείροντας ψευδείς ειδήσεις, τους αποθαρρύνει και τους κάμπτει ηθικώς μέχρι του ορίου να θέλουν να τα παρατήσουν και να φύγουν και φθάνει μέχρις του εσχάτου σημείου να τους δώσει τα πόδια στο χέρι στο οικογενειακό διπλό. Διότι στο μεν επαγγελματικό αθλητισμό «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» στον δε ερασιτεχνικό υπάρχει η ηδονική έγερση (erectio) της συμμετοχής και της διάκρισης.

Φαεινό παράδειγμα κλίκας είναι αυτής του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού την δεκαετία του ‘90 από την παρέα των Γεωργάτου, Ελευθερόπουλου, Ανατολάκη και ολίγον Τζόρτζεβιτς. Στο μπάσκετ αναφέρομαι στον «βάλ’το αγόρι μου» Διαμαντίδη (μια κλίκα μόνος του- βλέπε μπουνιές στο Κύπελλο με τον Μπατή).

Μην αυταπατάσθε… Οι κλίκες είναι αναπόσπαστο μερο στον αθλητισμό και δυστυχώς αναγκαίο. Διότι αποτελούν τον κορμό της κάθε ομάδας, απ’οπου θα φυτρώσουν τα κλαδιά. Μόνο που αυτός ο κορμός αποφασίζει σε ποιά κλαδιά θα στείλει νερό και ποιά θα αφήσει να μαραθούν…

- Δημοσθένης Δέπος