Πάνε δέκα χρόνια που μια ασήμαντη σε διακρίσεις και υλικό ομάδα έκαμε την μεγαλύτερη έκπληξη στα ποδοσφαιρικά χρονικά. Πήγε σαν η ασθενέστερη στην δεύτερη τη τάξει διοργάνωση του πλανήτη και εξήλθε πρωταθλήτρια. 

Μία άλλη εθνική ομάδα, η Δανία, μαζεύτηκε εσπευσμένα από τι παραλίες (λόγω του αποκλεισμού από την UEFA της Γιουγκοσλαβίας) και πήγε και κατέκτησε το EURO 1992. Αλλ’ η Δανία ήταν τότε εγνωσμένη και απολαμβάνουσα διεθνούς παραδοχής. Ήταν ήδη ποδοσφαιρική σχολή και είχε βγάλει παικταράδες, όπως τον Πρέμπεν Έλκιερ (μεγάλη μου αδυναμία) τον Όλσεν, τον Λάουντρουπ, τον Σίμονσεν κλπ. 

Στο ποδόσφαιρο υπήρξαν στο παρελθόν τρανταχτές εκπλήξεις, εξ΄ου και η μαγεία του και η φίλαθλη υπεροχή του έναντι της καλαθοσφαίρισης. Διότι στο φούτμπολ δεν νικά πάντα ο ισχυρότερος, ενώ στο μπάσκετ κατά κανόνα νικά. Έτσι στο μουντιάλ του 1950 οι Η.Π.Α (κυρίως ερασιτέχνες Ιταλοί μετανάστες) νίκησαν 1-0 την παγκόσμια δύναμη Αγγλία. Στο μουντιάλ του 1966 η εκτός ποδοσφαιρικού χάρτη Βόρεια Κορέα νίκησε επίσης 1-0 την πανίσχυρη Ιταλία. Στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας του 1973 η Σάντερλαντ (ομάδα Β’ Εθνικής) νίκησε 1-0 την παντοδύναμη τότε Λιντς Γιουνάιντεντ του Μπίλλυ Μπρεμνερ. Στην Ελλάδα, η Καστοριά (έπαιζε τότε σε ξερό γήπεδο) κατέκτησε το Κύπελλο το 1980, νικώντας στον τελικό τον Ηρακλή του Χατζηπαναγή με σκορ 5-2.

Η σημασία του άθλου αυτού της εθνικής μας εδράζεται στο ότι δεν πραγμάτωσε μια μόνη νίκη σ’ ένα αγώνα κατ’ ενός υπέρτερου αντιπάλου. Κατέβηκε σε ολόκληρο τουρνουά από το πουθενά, έπαιξε έξι παιχνίδια, διέλυσε στους νοκ-άουτ αγώνες κατά σειρά την Γαλλία του Ζιντάν, την Τσεχία του Νέτβεντ (κατ’ εμέ την καλύτερη ομάδα) την Πορτογαλία του Φίγκο και πήρε την κούπα.

Αυτή την κατάκτηση δεν μπόρεσαν να την καταπιούν τα προηγμένα ποδοσφαιρικώς έθνη. Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 2004 βρέθηκα στο Σαλέρνο και ένας Ιταλός πωλητής, όταν κατάλαβε ότι ήμουν Έλληνας, μου είπε ίσα με πέντε φορές δηκτικώς και ειρωνικώς: «Greci….campeones d’ Europa». Μην ξεχνάμε ότι μόλις το 1994 η ανυπόληπτη Ελλάδα στο μουντιάλ των Η.Π.Α είχε συγκομιδή 0 βαθμό και συντελεστή τερμάτων 0-10. 

Ζώντας αυτές τις παραμυθένιες στιγμές της εθνικής στο 2004 και ρουφώντας γουλιά-γουλιά δροσερό νερό μέσα στην έρημο του ελληνικού ποδοσφαίρου, συνειδητοποίησα ότι αυτό το απίστευτο που ξετυλίχθηκε εμπρός στα μάτια μου δεν επέπρωτο να το δουν δια ζώσης τρεις γενιές μετά απ’ εμένα. Και εδώ ακριβώς έγκειται το ακριβές μέγεθος της επιτυχίας μας στο EURO 2004…

Το ότι δεν είχε συνέχεια η κατάκτηση του EURO 2004 είναι εν μέρει ανακριβές. Η εθνική μας πλασσάρεται έκτοτε διηνεκώς στα τελικά, η διαιτησία πλέον την σέβεται, οι άλλες εθνικές δεν την θέλουν στο διάβα τους λόγω του σκληροτράχηλου αμυντικού προσανατολισμού.

Η κατάκτηση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1987 στο μπασκετ είναι ήσσονος αθλητικής σημασίας. Η απάντηση είναι απλή. Τότε είχαμε παικταράδες (τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Χριστοδούλου)… Στο EURO 2004 είχαμε κανένα παικταρά και δεν το ξέρω;

Υ.Γ: Στην αρχή μου την λέγατε επί των γραφομένων μου. Αυτά που γράφω δεν είναι θέσφατα. Χωρούν και νερό και αντίλογο…

- Δημοσθένης Δέπος