Μόνο αυτοί που δεν βλέπουν μπασκετ πίστευαν ότι αυτή η ομάδα μπορούσε να προχωρήσει με αντίπαλο την Σερβία. Μαζί τους και τα δημοσιογραφάκια που σιτίζονται από το Πρυτανείο…

Δείξε μου τα γκαρντ σου, να σου πω τι ομάδα έχεις, λένε πιο παλιοί… Έχουμε και λέμε : Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης, Βασιλειάδης. Τον Ζήση τον αφήνω απ’ έξω, διότι ήταν πάντα ένας σοβαρός 6ος παίκτης, άχρους όμως, άοσμος και μη ηγέτης.

Όταν πρώτος σκόρερ σου αναδεικνύεται ο Νικ Καλάθης, τι περιμένεις; Να σου πάρει αυτός το παιχνίδι; Στα νοκ-αουτ παχνίδια, που η μπάλλα είναι ασήκωτη, μιλάνε πάντα οι προσωπικότητες. Ήγουν, οι Σπανούληδες και οι Διαμαντίδηδες. Αυτοί δηλαδή που έχουν τον σφυρηλατημένο μπασκετικό εγωισμό, που αρρωσταίνουν με την ήττα, που κάνουν- χωρίς να το εκδηλώνουν- αυστηρή αυτοκριτική, που διδάσκονται από τα λάθη τους ώστε να μην τα επαναλάβουν, που βλέπουν- χωρίς να το ομολογούν- τους υπολοίπους παίκτες σαν μυρμήγκια.

Μ’άλλα λόγια, στα παιδιά μας αυτό τους επέτρεψαν οι Σέρβοι να παίξουν και αυτό παίξανε. Στο Α΄ ημίχρονο τους μπήκαν τα σουτ και έτσι συμπτωματικώς ακολούθησαν. Ήταν θέμα χρόνου όμως να κλατάρουν. 

Όταν έμαθα ότι η Εθνική μας (μετά την «διθυραμβική» πρώτη θέση στον όμιλο της) διασταυρώθηκε με την Σερβία, δαγκώθηκα… «Ήταν ανάγκη; Τι σχεδιασμός ήταν αυτός;» μονολόγησα…

Όλοι οι επαϊοντες, που αρθρώνουν λόγο περί τα μπασκετικά, λησμονούν μια μεγάλη αλήθεια. Ότι οι μπασκετικοί πατεράδες μας είναι οι Γιούγκοι. Και μεις μετά από τόσα χρόνια παραμείναμε τα παιδιά τους. Πάντα ο πατέρας, όσο και αν ψηλώσει ο γυιός του, τον κοιτάει αφ’ υψηλού, διότι έχει στα μάτια του την εικόνα του μικρού που δεν μεγάλωσε…

Οι Γιούγκοι (με διαχρονικούς εκφραστές τους Σέρβους και για ένα διάστημα με τα μωρά της Τσιμπόνα και του Σπλιτ) είναι παικτικώς οι νταβατζήδες της Ευρώπης και οι πιο συχνά απαντούμενοι στο N.B.A. Δείτε τι κύπελλα και τι μετάλλια έχουν πάρει σε Ολυμπιακούς, Πανευρωπαϊκούς και Παγκόσμιους αγώνες και θα καταλάβετε.

Όταν αποτύγχαναν σε κάποιο τουρνουά, τότε οι Σέρβοι ήταν πλακωμένοι με τους Κροάτες, το τάδε τσογλάνι δεν μιλιόταν με τον τάδε κωλοπαιδαρά, τα σουτ δεν τους έμπαιναν και εκνευρίζονταν κ.ο.κ. Όταν όμως ήταν μονιασμένοι έκαναν το παρκέ να μοιάζει με παγοδρόμιο για τους αντιπάλους. Χανόταν η μπάλλα και παγίωναν την αντίληψη στους απέναντι τους (πολλάκις δια του εξευτελισμού ) ότι ήταν πολύ λίγοι για δαύτους.

Οι δε Γιούγκοι κοουτς (λχ Ντούντα, Ζέλικο) είναι απαράμιλλοι. Κάνουν τους Ισπανούς, Ιταλούς, Έλληνες συναδέλφους τους να μοιάζουν εμπρός τους μαθητούδια.

Ο Βασιλακόπουλος δεν ήταν άνους, όταν έκανε την κολλεγιά με τον Στάνκοβιτς. Διέκρινε ότι υιοθετούμενοι από την μεγάλη των Πλάβι Σχολή και με την κάθοδο των Γιούγκων στην Ελλάδα θα αποκτούσαμε διδαχή, μπασκετικό πρότυπο και αγωνιστικό στυλ.

Έχω συνδυάσει κουβέντες αθλητών από διαφορετικά σπορ. Σ’ ένα πράγμα συμφωνούν όλοι : «Σ’ ότι παίζεται με το τόπι, οι Γιούγκοι δεν παίζονται». Μην κοιτάτε που ο πόλεμος την δεκαετία του ΄90 τους πήγε πίσω….

Τέλος, είδα μετά από χρόνια τον προπονητή της Σερβίας, τον Σάσα Τζορτζεβιτς και θυμήθηκα τι παικταράς ήταν. Το απόλυτο πλέυ μέικερ.

Υ.Γ: Αυτός ο σχολιαστής του ΑΝΤ1 που απευθύνετο μ’ αυτά που έλεγε; Στις νοικοκυρές που έχαναν τον Σουλεϋμάν; Ένα κάρο τζιμάνια έχουμε (πρώην παίκτες- προπονητές). Χάθηκε ο ΑΝΤ1 να μίσθωνε έναν από δαύτους να σπικάρει;

- Δημοσθένης Δέπος