Έκτοτε, κανείς αρχηγός των "ροχιμπλάνκος" δεν σήκωσε κούπα. Από το 1999, κανείς δεν πανηγύρισε ούτε νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν ομάδα δεύτερης διαλογής, ενίοτε και δεύτερης κατηγορίας, ανυπόληπτη και βυθισμένη στα χρέη.

Σαράντα τέσσερις προπονητές σε 17 χρόνια-δυόμιση αλλαγές δηλαδή κάθε χρόνο. Και 141 παίκτες. Αυτός ήταν ο απολογισμός του απερίγραπτου Προέδρου Χεσούς Χιλ από το 1987, όταν πήρε παράνομα τα ηνία της Ατλέτικο Μαδρίτης, μέχρι το 2004, όταν και πέθανε. Η περιστρεφόμενη πόρτα του "Βιθέντε Καλδερόν" γύριζε τρελλά, για όλους τους  προπονητές που πήγαιναν και έφευγαν ρίχνοντας μαύρη πέτρα, αφού κανείς δεν πλησίαζε τον θρίαμβο του Ράντομιρ Άντιτς, και το στοιχειωμένο νταμπλ του 1996.

Τα Χριστούγεννα του 2011, οι υποψήφιοι για τον καυτό πάγκο, ήταν πολλοί. Οι εξέδρες των Ατλέτικος όμως έβραζαν ζητώντας τον έναν, αυτόν που σήκωσε τελευταίος την κούπα του πρωταθλήματος και σφράγισε με την ψυχή του, τον χαρακτήρα εκείνης της μεγάλης ομάδας.

Λιγομίλητος και σοβαρός, ο «Τσόλο» που είχε ήδη προλάβει να εγγράψει βαρειές υποθήκες από τη θέση πλέον του προπονητή, πήρε στα χέρια του τιμόνι, έχοντας κοντά του, όλους τους οπαδούς των «ροχιμπλάνκος».  

Στην πρώτη συνέντευξη εξήγησε όσο πιο απλά γινόταν την φιλοσοφία του: "Η ομάδα είναι πιο σημαντική από το άτομο!".  Η Ατλέτικο πλέον θα γινόταν "επιθετική και οργισμένη".  Κάτω από τα δικά του φτερά, παίχτες άσημοι και ξεγραμμένοι, βρήκαν ξανά την πίστη τους, οδηγημένοι από ένα ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο που βασίζεται στην σκυλίσια ομαδική δουλειά και ρόλους που εναλλάσσονται μέσα στο γήπεδο. Κανείς δεν είναι το μεγάλο χρυσόψαρο στη μικρή γυάλα κι όλοι είναι τα πάντα! Ξέρουν πώς να αμύνονται σαν να μην υπάρχει αύριο για να κερδίσουν τη μπάλα και πώς να ξεχύνονται στις αντεπιθέσεις σαν ανήμερα θηρία που κυνηγάνε τη λεία τους.

Ναι, αυτή η Ατλέτικο, είναι η ψυχή του Ντιέγο Σιμεόνε. Μια υποδειγματικά μαχητική ομάδα που πουλάει ακριβά το τομάρι της. Κι ό,τι καλύτερο έχει να δείξει σήμερα το ποδόσφαιρο, πίσω από τη μπάλα! Ένδεκα -κι άλλοι τόσοι στον πάγκο ή τραυματίες και τιμωρημένοι στις κερκίδες- αποφασισμένοι αυτόχειρες που βγαίνουν στο γήπεδο, με το μάτι να γυαλίζει, υποχρεώνοντας τον αντίπαλο από το πρώτο κιόλας σφύριγμα να σκέφτεται ότι θα περάσει ένα δύσκολο απόγευμα, αν θέλει να καταφέρει κάτι καλό απέναντι σε αυτό το διαβολεμένα πεισματάρικο σύνολο. Πίεση σε όλο το γήπεδο, ανάπτυξη από τα άκρα για να μην πουλιέται εύκολα η μπάλα και δέχεται εύκολες αντεπιθέσεις, άμυνα γρανίτης, επίθεση φωτιά, κι απο όλους, αδάμαστη πίστη στη νίκη κι άμα έλθει η ήττα, ε, δε χάλασε ο κόσμος- ψηλά το κεφάλι! 

Υπάρχει ένα στοιχείο που να χαρακτηρίζει αυτήν τη μαγική σχέση, παικτών-προπονητή; Η διάρκεια… Η οποία οφείλεται στο βαρύ μέταλλο, αυτού του αναπάντεχα συναισθηματικού, κατά βάθος, Αργεντίνου. 

"Η τρίτη σεζόν είναι η θανάσιμη" έχει αφορίσει ο Μπέλα Γκουντμάν, "μετά από τρία χρόνια χάνεται η σπίθα στις ματιές που ανταλλάσσεις με τους παίκτες" συμφώνησε και ο Γκουαρδιόλα. Κι ο Μουρίνιο, αυτός που έχει χτίσει στο παρελθόν τέτοιες ομάδες και με το ίδιο στιλ ποδοσφαίρου, το ξέρει κι αυτός καλά, ότι την τρίτη σεζόν τα πράγματα και οι επιθυμίες ξεθωριάζουν.

Ο Σιμεόνε είναι στην 5η χρονιά του στο "Βιθέντε Καλντερόν". Την πρώτη χρονιά πήρε το Europa και μετά το ευρωπαϊκό Super Cup. Τη δεύτερη πήρε το Κύπελλο στον αξέχαστο τελικό που άλλαξε την ιστορία της ομάδας, κόντρα στη Ρεάλ του Μουρίνιο στο Μπερναμπέου. Την τρίτη κατέκτησε ένα ανεπανάληπτο πρωτάθλημα, πέταξε έξω την Μπαρτσελόνα απ' το Champions League και έφτασε μερικά δευτερόλεπτα μακριά από την πολυπόθητη κούπα, με την ομάδα, όμως, να ματώνει πάνω στο χορτάρι...

Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, νικώντας την Μπαρτσελόνα για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, η Ατλέτικο έγινε η μοναδική ομάδα που έχει πετάξει έξω την Μπάρτσα τις δύο μόλις φορές που οι Καταλανοί έχουν μείνει εκτός ημιτελικών τα τελευταία εννέα χρόνια. Η Ατλέτικο είναι ξανά στους ημιτελικούς και είναι 2η στην Ισπανία, τρεις πόντους πίσω απ' την Μπαρτσελόνα και έναν μπροστά απ' τη Ρεάλ.

Πως το καταφέρνει; Με 33 λιγότερα γκολ απ' την ομάδα του Ενρίκε και 39 λίγοτερα απ' αυτήν του Ζιντάν. Με μόλις 26 γκολ παθητικό στους 48 επίσημους αγώνες που έχει δώσει φέτος. Και στους 29 απ' αυτούς τους 48 αγώνες η Ατλέτικο έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία της.

Με αίμα και ιδρώτα, με κλωτσιές, με το πρησμένο μάτι του Γοδίν. Με πάθος, δύναμη, αυταπάρνηση, συλλογικότητα, πίστη, με έναν ανυποχώρητο και αδούλωτο χαρακτήρα που ζητάει να δαγκώσει το λαιμό του αντιπάλου.

Όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, ο Ντιέγο. Αν υπολογίσουμε ότι σύμφωνα με τις στατιστικές, ομάδα που αποκλείει τη Μπάρτσα παίρνει στη συνέχεια διαβατήριο για τον τελικό του Champion League, το αλάνι από το Μπουένος Άϊρες, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει τώρα το εμπόδιο της Μπάγερν, μας χρωστάει ένα δώρο ακόμη... 

Γιώργος Αρβανίτης