Τα αποκαλυπτικά αρχικά του κοψίματα είχαν σκανδαλίσει ακόμα και τα μοντέλα του Παρισιού, τα οποία αρνήθηκαν να το φορέσουν. Για το λόγο αυτό, ο αρχικός σχεδιαστής αναγκάστηκε να προσλάβει μια στριπτιζέζ για να το βάλει.

Το 1946- όταν αποκαλύφθηκε το εκκεντρικό μαγιό- σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που οι γυναίκες είχαν φορέσει ένα τόσο αποκαλυπτικό ένδυμα δημοσίως. Τον 4ο αιώνα λόγου χάρη, οι γυναίκες της Ρώμης στα γυμνάσια φορούσαν μπουστάκι πάνω και μπικίνι κάτω, ενώ είχαν και βραχιόλια που ταίριαζαν με το σύνολο δημιουργώντας μια εικόνα που σήμερα βλέπουμε στις παραλίες.

Τον 20ο αιώνα ανάλογες εμφανίσεις θεωρούνταν ανάρμοστες. Οι γυναίκες που κολυμπούσαν πήγαιναν στην πιο μακρινή γωνιά της παραλίας για να κρύψουν τον εαυτό τους και να μην τους δει κανείς. Φορούσαν υπερμεγέθη μαγιό και μάλιστα χρησιμοποιούσαν έναν περίεργο βικτωριανό εξοπλισμό που ονομαζόταν «μηχανή μπάνιου», που ήταν μια μικρή ξύλινη κατασκευή πάνω σε ρόδες. Η ενδιαφερόμενη έμπαινε στο σπιτάκι πλήρως ντυμένη και έβαζε το μαγιό της εκεί μέσα. Έπειτα, άλογα ή άνθρωποι τραβούσαν το κάρο αυτό ως την παραλία και άφηναν την κοπέλα να βγει για να μπορέσει να βουτήξει κατευθείαν και να μην είναι ορατή από πολλούς ανθρώπους στη θάλασσα.

Το 1907, η Αυστραλή κολυμβήτρια και ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου, Annette Kellerman, μια ευθαρσής υπερασπίστρια του πιο υδροδυναμικού μαγιό, κατηγορήθηκε για απρεπές παρουσιαστικό, όταν εμφανίστηκε στην παραλία Revere της Βοστόνης, φορώντας ένα στενό και κολλητό αμάνικο μαγιό. Λόγω της έντονης και μεγάλης νομικής διαμάχης που ακολούθησε, η πολιτική στις παραλίες όλης της χώρας άλλαξε και έγινε πιο χαλαρή σχετικά με την ένδυση στη θάλασσα. Μέχρι το 1915, οι γυναίκες της Αμερικής φορούσαν συχνά ολόσωμο μαγιό.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το μαγιό με τα δυο κομμάτια ύφασμα (πάνω και κάτω), το οποίο συνήθως αποτελούνταν από ένα εξώπλατο, αλλά καλοσχηματισμένο πάνω μέρος και ένα σεμνό κάτω μέρος που κάλυπτε τον αφαλό, τους γοφούς και τα οπίσθια, αντιμετωπίστηκε με πολύ λιγότερες φανφάρες από ό,τι το μπικίνι. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '40, ηθοποιοί όπως η Ava Gardner, η Rita Hayworth και η Lana Turner φορούσαν συχνά αυτό το είδους μαγιό που το συναντούσε κανείς στις παραλίες της Αμερικής. Για ποιό λόγο όμως τα μέρη του σώματος που ήταν πάνω από τον αφαλό ήταν πιο αμφιλεγόμενα από αυτά που ήταν από κάτω; Παραγωγοί του Χόλυγουντ επέτρεπαν τα μαγιό αυτού του είδους στις ταινίες τους, αλλά απαγόρευαν να φαίνεται η κοιλιά στην οθόνη. Τα πλευρά θεωρούνταν βαρετό κομμάτι του γυναικείου σώματος, αλλά η κοιλιά και ο αφαλός δεν είχαν ακόμα «εξερευνηθεί».

Ava Gardner

Τη δεκαετία του '40, οι γοητευτικές γυναίκες θεωρούνταν «σεξοβόμβες» και οποιαδήποτε γυναίκα ήταν ντυμένη ακόμα πιο προκλητικά χαρακτηριζόταν ως «ατομική βόμβα». Έτσι, δυο Γάλλοι σχεδίασαν προκλητικές εναλλακτικές επιλογές μπικίνι το καλοκαίρι του 1946 και τα δυο μαγιό πήραν «ατομικά» ψευδώνυμα. Ο πρώτος σχεδιαστής, ο Jacques Heim δημιούργησε ένα μικροσκοπικό μαγιό που ονόμασε «άτομο» και ο δεύτερος, ο Louis Reard παρουσίασε το σχέδιο του στις 5 Ιουλίου, τέσσερις μέρες αφότου η Αμερική είχε ξεκινήσει τις ατομικές δοκιμές στο Bikini Atoll. Με ένα αρκετά θαρραλέο τέχνασμα μάρκετινγκ, ο Reard ονόμασε τη δημιουργία του le bikini, υπονοώντας ότι ήταν τόσο μνημειώδης ως εφεύρεση όσο και η καινούργια βόμβα.

Αφίσα 1947

Χάρη στο προκλητικό του όνομα και σχέδιο, το μπικίνι έγινε διεθνές πρωτοσέλιδο. Φωτογραφίες της Micheline Bernadini, της στριπτιζέζ που προσέλαβε ο Reard για να φορέσει το μαγιό, κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και των ηθοποιών σε ταινίες όπως στο My favourite Brunette του 1947 και το μοντέλο σε αυτό το εξώφυλλο του περιοδικού Life του 1948, δεν ξεκολλούσαν από το παραδοσιακό μαγιό με τα δυο κομμάτια ύφασμα.

Το 1950, σε μια συνέντευξή του, ο αυτοκράτορας του μαγιό στην Αμερική, ο Fred Cole ισχυρίστηκε ότι καταφρονούσε τα μπικίνι της Γαλλίας γιατί είχαν σχεδιαστεί για τις μικροσκοπικές Γαλλίδες. «Οι Γαλλίδες έχουν κοντά πόδια και τα μαγιό πρέπει να είναι κομμένα ως ψηλά πάνω στο πόδι για να φαίνονται τα πόδια τους πιο μακριά», είπε εκείνος.

Brigitte Bardot 1953

Τουλάχιστον, τα πόδια της Μπριζίτ Μπαρντό δεν χρειάζονταν βοήθεια. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1953, τότε που το μπικίνι θεωρούνταν μόδα από τη Γαλλική Ριβιέρα. Παρόλα αυτά, ήταν ακόμα απαγορευτικό για την Αμερική, όπου θεωρούνταν ένα ύποπτο ένδυμα που προτιμούνταν από τους έκφυλους Μεσογειακούς λαούς.

Μόλις τρία καλοκαίρια μετά, όμως, το μπικίνι θεμελιώθηκε ως μαγιό στις ακτές της Αμερικής. Αυτό συνέβη κυρίως γιατί άρχισαν να αυξάνονται οι ιδιωτικές πισίνες και οι γυναίκες είχαν ένα απόμερο σημείο να δοκιμάσουν το καινούργιο αυτό μαγιό. Το μπικίνι χαρακτηρίστηκε «μεγάλο γεγονός» για το 1960 και ο Brian Hyland έκανε το μπαμ εκείνη την εποχή με το τραγούδι «Itsy Bitsy, Teenie Weenie, Yellow Polka Dot Bikini», το οποίο αποκτά άλλο νόημα αν σκεφτεί κανείς την αντίληψη που επικρατούσε τότε για το μπικίνι.

Το μπικίνι γρήγορα άρχισε να κυριαρχεί παντού. Το 1967, ένα περιοδικό έγραψε ότι «Το 65% των νέων γυναικών είχε ήδη υποκύψει» και φυσικά η παρουσία του μπικίνι ενισχύθηκε από την εμφάνισή του σε σύγχρονες ταινίες όπως το How To Stuff a Wild Bikini της Annette Funicello και το One Million Years B.C της Raquel Welch. Φυσικά ποιος μπορεί να ξεχάσει την ταινία του Τζέιμς Μποντ, Dr No, το 1962 όπου η Ursula Andress εμφανίστηκε με μπικίνι κάνοντας το κοινό να παραληρεί.

Cheryl Tiegs και Gabrielle Reece τη δεκαετία του 1970

Στην αρχή, το σώμα των γυναικών δεν ήταν προσαρμοσμένο στο μπικίνι, αφού οι περισσότερες ρουφούσαν την κοιλιά τους για να φαίνονται καλές φορώντας το, όμως από τη δεκαετία του '70 και μετά άρχισαν να εμφανίζονται πολλά μοντέλα με αθλητικό σώμα, όπως η Cheryl Tiegs. Το λεπτό και γυμνασμένο σώμα, που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα ως πρότυπο, κάνει πολλές γυναίκες να αναρωτιούνται: «ποια θα πρέπει όντως να φοράει μπικίνι»; Στη δεκαετία του 1960, η Emily Post ανέφερε ότι «είναι για τέλεια σώματα και μόνο καθώς και για τις πολύ νέες γυναίκες». Από τότε όμως, πολλοί σχεδιαστές μαγιό ενθαρρύνουν τις γυναίκες όλων των ηλικιών και των σωματικών τύπων να φορέσουν μπικίνι. Αν και η σχεδιάστρια Norma Kamali όταν ρωτήθηκε για το ποιος δεν πρέπει να φοράει μπικίνι, απάντησε «οποιοσδήποτε έχει κοιλιά», η επαγγελματίας παίκτρια του βόλεϊ Gabrielle Reece δήλωσε ότι όταν κάποια γυναίκα έχει αυτοπεποίθηση, όλα τα μαγιό δείχνουν σέξι πάνω της.

Στις μέρες μας, το μπικίνι υπάρχει σε όλες τις μορφές, ακόμα και σε στρινγκ. Ανεξάρτητα όμως από τα είδη στα οποία το βρίσκουμε, το μπικίνι ήρθε για να μείνει, καθώς δεν υπάρχει γυναίκα πια στον κόσμο που δεν έχει φορέσει μπικίνι έστω και μια φορά στη ζωή της, ανεξάρτητα αν το σώμα της μοιάζει με σώμα μοντέλου.