Μαζί με τις φάλαινες αποτελούν τα κήτη και θρέφονται με διάφορους θαλάσσιους ζωικούς οργανισμούς δαπανώντας για την καθημερινή τους διατροφή 1-2 ώρες, έχοντας έτσι στη διάθεσή τους όλο το υπόλοιπο εικοσιτετράωρο για παιχνίδια και κοινωνικές σχέσεις. Οι επιστήμονες έχουν εντυπωσιαστεί από το κέφι τους, την εφευρετικότητά τους την ευκολία να επινοούν παιχνίδια και την ολοήμερη ενασχόλησή τους μ' αυτά. Κοιμούνται ελάχιστα περίπου 10-15 λεπτά ημερησίως κι αυτό όχι εντελώς, αρχικά ξεκουράζεται το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου τους και αργότερα το άλλο, με λίγα λόγια αυτό που λέμε ύπνος σε βάρδιες. Αυτό συμβαίνει γιατί στα κήτη το ημισφαίριο που είναι ξύπνιο εξασφαλίζει την αναπνοή του ζώου για να αποφευχθεί πνιγμός από άπνοια, επειδή σε αντίθεση με τον άνθρωπο η αναπνοή δεν είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία αλλά γίνεται με την θέλησή τους και μόνο. Το συνηθέστερο σημείο που ξεκουράζονται ή κοιμούνται είναι στην επιφάνεια της θάλασσας το ένα κοντά στο άλλο και σε περίπτωση θαλασσοταραχής αρκετά βαθιά από την επιφάνεια της. 

Οι κώδικες επικοινωνίας τους είναι μοναδικοί και δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την γλώσσα των ανθρώπων. Έχουν τοπικές διαλέκτους και ιδιώματα και μιλούν με δεκαπλάσια ταχύτητα απ ότι οι άνθρωποι, οι δε εντυπωσιακοί εγκέφαλοί τους ταξινομούν, επεξεργάζονται και αναλύουν το ίδιο γρήγορα και όλα τα μηνύματα που λαμβάνουν. Τα δελφίνια τραγουδούν πιο συχνά κι από ότι αναπνέουν και όλη τους η ζωή συνοδεύεται από ένα τραγούδι μέχρι το τέλος τους, σε όλες τους τις στιγμές σε χαρές και λύπες.

Αξιοζήλευτη και υποδειγματική είναι και η κοινωνική τους οργάνωση, ανάλογα με το είδος σχηματίζουν οικογενειακές ομάδες και οι δεσμοί των μελών τους διαρκούν έως και μια ζωή. Οι διάφορες αυτές ομάδες αλληλοϋποστηρίζονται μεταξύ τους κυρίως σε περιπτώσεις ανάγκης, συνήθως πνιγμού. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι όλα τα κήτη διαθέτουν αξιοθαύμαστο αλτρουισμό και αυταπάρνηση προς όλα τα θηλαστικά, ανάμεσα σ αυτά και το ανθρώπινο είδος. Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις που τα ανιδιοτελή δελφίνια έχουν σώσει ανθρώπινες ζωές όταν κινδύνευσαν από το υγρό στοιχείο της θάλασσας με αγάπη και αλτρουισμό, κάτι που η σημερινή επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει πως προκύπτει.

Στην αρχαία Ελλάδα εξηγούσαν την στενή σχέση του ανθρώπου και του δελφινιού με έναν μύθο: ότι το δελφίνι ήταν κάποτε άνθρωπος και όταν κάποιος θανάτωνε δελφίνι ισοδυναμούσε με ανθρωποκτονία και ετιμωρείτο με θανατική ποινή.

Τα δελφίνια δεν έχουν μόνιμο ταίρι, ζουν κοινοβιακά και τα αρσενικά ζευγαρώνουν ελεύθερα με όποια θηλυκά είναι επιδεκτικά για ζευγάρωμα. Αυτά γεννούν ένα και σπάνια δύο νεογνά, τα οποία θρέφουν με το μητρικό τους γάλα για τους πρώτους μήνες της ζωής τους και αργότερα με στερεά τροφή.

Στις μέρες μας τα σπουδαία αυτά θαλάσσια θηλαστικά κινδυνεύουν από τις ανθρώπινες δραστηριότητες όπως αυτή της παράνομης αλιείας, της θαλάσσιας ρύπανσης και της τυχαίας σύλληψης τους από διάφορα αλιευτικά. Ο ρόλος τους για την διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας είναι σημαντικός και έτσι συνεχίζεται η μελέτη για την προστασία τους που γίνεται χάρη στις προσφορές των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για την προστασία της φύσης και ένα καλύτερο αύριο για όλους μας.

Δ.Κ