Απλά κανένας δεν μπορεί να εικάσει πότε θα συμβεί αυτό, στον πολιτικό και ιστορικό χρόνο και κυρίως με ποιον τρόπο, με δεδομένη την αποφασιστικότητα του Ερντογάν να μην εγκαταλείψει εύκολα το παιχνίδι και να ανοίξει αν χρειαστεί την πόρτα του φρενοκομείου που με βεβαιότητα θα προκαλέσει εμφύλια σύρραξη.

Το επισήμανε, παρεμπιπτόντως αυτό τις πρώτες ώρες της περασμένης Κυριακής με τον επικεφαλής της Σεργκέϊ Λαβρόφ, η ρωσική διπλωματία, που όχι μόνο ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τις συνθήκες στο μαλακό της υπογάστριο, αλλά έδειξε ότι διαθέτει την στιβαρή ισχύ μιας χώρας που δεν χαριεντίζεται απερίσκεπτα μπροστά σε γεγονότα μείζονος γεωπολιτικής σημασίας…

Και αξίζει να σημειωθεί, ότι η στάση της Μόσχας, ήταν στους αντίποδες των ΗΠΑ, από όπου ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Τζον Κέρυ, προτού στη συνέχεια αναδιπλωθεί ρεαλιστικότερα, έκανε μια αόριστη δήλωση στην οποία άφηνε να φανεί ότι η Ουάσινγκτον θα στήριζε όποια κατάσταση στην Τουρκία, θα εξασφάλιζε πολιτική σταθερότητα…

Για την πληρότητα των πραγμάτων, ας ειπωθεί επίσης, ότι τα περιοδικά Foreign Affairs και Newsweek, όπως παρατήρησε το reporter.gr, που αντλούν την πληροφόρησή τους από έγκυρες κυβερνητικές πηγές των ΗΠΑ, είχαν ήδη περιγράψει σε αδρές γραμμές, ό,τι συνέβη το περασμένο Σάββατο στην Τουρκία, από τις αρχές της παρελθούσας Άνοιξης.

Το έκανε ο ίδιος ο Ερντογάν; Το ερώτημα αυτό, πλανάται από τις πρώτες ώρες στον αέρα. Από πουθενά μέχρι στιγμής ωστόσο, αυτό δεν προκύπτει. Είναι όμως πιθανόν, όπως λένε οι λιγοστοί έγκυροι Τούρκοι ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι που μπορούν ακόμα να συλλογιούνται ελεύθερα στη χώρα, να γνώριζε τη συνωμοσία και αναλαμβάνοντας το ρίσκο, να την άφησε να εξελιχθεί για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη θέση του.

Η ταχύτητα με την οποίαν, μόλις τις επόμενες ώρες συνελήφθησαν χιλιάδες στρατιωτικοί, δικαστές, αστυνομικοί, ακόμα και…ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, επιβεβαιώνει αυτό που είπε δημόσια ο Επίτροπος για την Πολιτική Γειτονίας και τη Διεύρυνση της Ε.Ε Γιοχάνες Χαν: ότι, δηλαδή, η τουρκική κυβέρνηση, είχε έτοιμο εκ των προτέρων, ένα σχέδιο εκτεταμένων συλλήψεων…

Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά. Μετά τα αιματηρά γεγονότα του Γκεζί το 2013, όπου το καθεστώς Ερντογάν έδειξε και πάλι το φαιό πρόσωπό του, 40.000 αστυνομικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα μέσα σε μόλις δύο μήνες, με την κατηγορία ότι ήσαν υποστηρικτές του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, μέντορα άλλοτε και θανάσιμο εχθρό σήμερα, του Τούρκου Προέδρου.

Ας το πούμε απλά. Ο Ερντογάν είναι αδίστακτος παίκτης. Και στέκεται στο προσκήνιο δια της πρόκλησης και του κυνισμού. Καταφεύγοντας στη βία (μην ξεχνάμε ότι εκτός από τον μαινόμενο πόλεμο με τους Κούρδους, έχει οδηγήσει στις φυλακές ή σε εξοντωτικό συμβιβασμό, δημοσιογράφους, πνευματικούς ανθρώπους, επιχειρηματίες, δικαστές και όποιον θεωρεί ότι εμποδίζει τα σχέδιά του), έφτασε να εκφράζει το 50%, καλλιεργώντας τον τυφλό φανατισμό και τις παραδοσιακές ισλαμικές αξίες, με προτάσεις, όπως η επαναφορά της θανατικής ποινής, την οποίαν, ειρήσθω εν παρόδω για τους αυτόχθονες αναλυτές, έχει καταθέσει από το 2014 και την καμπάνια «κάντε κάθε οικογένεια από τρία παιδιά»…

Δύο ακόμα στοιχεία, περί λαού και στρατού.

Οι εγχώριοι αναλυτές θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει αυτήν την στιγμή στην Τουρκία «αυθόρμητο και μαζικό» λαϊκό κίνημα. Αν συγκριθούν με τα 3 εκ. λαού που πλημμύριζαν καθημερινά τις πλατείες στα γεγονότα του Γκεζί, αυτοί οι «αγανακτισμένοι» που βγήκαν ξημερώματα της περασμένης Κυριακής στους δρόμους με άγριες διαθέσεις λυντσαρίσματος, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι τίποτε άλλο, από αφιονισμένους τραμπούκους του καθεστώτος Ερντογάν. Η κοινωνία στέκεται απαθής μπροστά στην αβέβαιη νίκη του «Σουλτάνου»…

Από την άλλη, είναι πρόδηλο ότι το κραταιό DNA του στρατού, ο οποίος ως θεματοφύλακας των Κεμαλικών παραδόσεων διατηρούσε τον παρεμβατικό του ρόλο στη δημόσια ζωή, φυλλορροεί, ήδη από τη δεκαετία του ΄90. Ειδικά μετά την επιχείρηση Ergenekon στην οποία φέρεται να ενεπλάκη το «βαθύ κράτος» με υποτιθέμενο σκοπό την ανατροπή του Ερντογάν, ο Σουλτάνος εδραίωσε τη θέση του, στέλνοντας τους αντιπάλους του για 5 χρόνια στη φυλακή από όπου βγήκαν ταπεινωμένοι.

Επιμύθιο: Όλα δείχνουν ότι η βαθειά διχασμένη Τουρκία, βαδίζει σε μια δική της «Αραβική Άνοιξη», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ευρύτερες ισορροπίες στην περιοχή. Προσοχή και αυτοσυγκράτηση λοιπόν μέχρι να δούμε που θα κάτσει η μπίλια, μιας και η προσγείωση και του ελικοπτέρου στην Αλεξανδρούπολη, υποχρεώνει σε δεύτερες σκέψεις…

Πηγή: reporter.gr