Επιβιβαζόμαστε στο βανάκι της αποστολής με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο. Πρώτες ματιές στην πόλη και οφείλω να ομολογήσω ότι το συναίσθημα του φόβου μας κυριεύει. «Δεν κυκλοφορούμε μόνοι μας, μόνο ομαδικά» είναι η φράση που κυριαρχεί στα πηγαδάκια των δημοσιογράφων.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε και τον λόγο της επισκέψεώς μας στην μαγική, όπως τελικώς αποδείχτηκε, πόλη της Οδησσού. Ο κ. Παντελής Μπούμπουρας που φέρει τον τίτλο του επίτιμου προξένου της Κριμαίας, του Προέδρου του παραρτήματος της Φιλικής Εταιρείας της Οδησσού καθώς και του Προέδρου των Ελλήνων Επιχειρηματιών της Ουκρανίας, φιλοξενεί 12 δημοσιογράφους από την Ελλάδα με επικεφαλής της αποστολής τον εκπληκτικό και άκρως επιτυχημένο δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα. Την ομάδα απαρτίζουν οι ακόλουθοι: Γιάννης Βίτσας, Αναστασία Κορινθίου, Έμυ Λιβανίου, Γωγώ Αυγερινοπούλου, Μαίρη Αυγερινοπούλου, Θάνος Κλωνόπουλος, Άννα Τσιάλτα, Λευτέρης Μπιντέλας, Ζέτα Καραγιάννη, Αθηνά Ζαχαράκη, Γιάννης Χατζηγεωργίου και ο δικός μας Λάμπρος Κατσαρός. Η δημοσιογραφική αποστολή διοργανώνεται εξαιτίας της συμπλήρωσης των 201 χρόνων από το έτος ιδρύσεως της Φιλικής Εταιρείας. Ωστόσο η πόλη γιορτάζει και τα 222 χρόνια ύπαρξής της.

Επιστρέφουμε λοιπόν στην περιπλάνησή μας. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και ο αρχηγός της αποστολής πεινάει ελαφρώς… Δεν σας κρύβω ότι και τα υπόλοιπα μέλη «λιμοκτονούν». Η βόλτα στην πόλη δεν αργεί να ξεκινήσει. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι η Οδησσός έχει φωτισμό. Φώτα που στολίζουν τα πιο όμορφα σημεία της. Καταλήγουμε σε ένα από τα πιο όμορφα και πολυτελή εστιατόρια. Και λίγη ώρα αργότερα διαπιστώνουμε ότι ελάχιστοι Ουκρανοί γνωρίζουν Αγγλικά. Η μη εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας έχει εξήγηση.

Η νύχτα πέφτει, η ομάδα ανασυντάσσει δυνάμεις και η δημοσιογραφική «μάχη» ξεκινά. Πρώτη πρωινή στάση, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, τα σκαλιά Ποτέμκιν. Η πόλη γιορτάζει τα 222 χρόνια από την ίδρυσή της και οι Ουκρανοί έχουν πλημμυρίσει τις πλατείες. Ανάμεσά τους όμως και πολλοί Έλληνες. Έλληνες που ζουν στην Οδησσό αλλά και Έλληνες που βρίσκονται εκεί για τη μεγάλη γιορτή όπως ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Γιάννης Μώραλης και ο αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του ΥΠΕΞ κ. Δημήτρης Πλευράκης.

Η φιλαρμονική σκεπάζει τις φωνές μας και τα χαμόγελα ολοένα και πληθαίνουν.

Στάση δεύτερη στην πλατεία όπου θα αποκαλυφθεί η προτομή του πρώτου Δημάρχου της Οδησσού Γρηγορίου Μαρασλή. Την αποκάλυψη θα κάνει ο κ. Παντελής Μπούμπουρας, που προσπαθεί να ακολουθήσει τα βήματα του ευεργέτη της Οδησσού. Πλήθος κόσμου και δημοσιογράφων έχουν κατακλύσει την πλατεία. Και όπως είναι φυσικό όπου υπάρχει ελληνικός παλμός δεν γίνεται να μην υπάρξει και «Ζορμπάς»… Ουκρανοί και Έλληνες πιάνονται χέρι χέρι και ξεκινούν τον χορό.

Οι ώρες κυλούν και αφού οι συνεντεύξεις τελειώνουν περιηγούμαστε στο κέντρο της πόλης. Απολαμβάνουμε πλούσιες γεύσεις από ροφήματα αλλά και διαφορετικούς καφέδες. Δίπλα μας πλανόδιοι μικροπωλητές, καλλιτέχνες και διαφόρων τύπου ζογκλέρ. Ένα θέαμα που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί. Η πόλη γιορτάζει και αυτό γίνεται φανερό σε κάθε πλατεία, σε κάθε στενό.

Το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει και η αποστολή πρέπει να γυρίσει στο ξενοδοχείο γιατί μας περιμένει άλλη μία δύσκολη ημέρα. Πώς όμως θα συμβεί άμεσα κάτι τέτοιο αφού βγαίνεις στον δρόμο φωνάζεις «taxi, taxi» και οι Ουκρανοί οδηγοί σε αγνοούν επιδεικτικά; Πώς θα καταφέρεις να συνεννοηθείς με κάποιον για να σου καλέσει ταξί; Όπως προανέφερα το βιοτικό επίπεδο των Ουκρανών είναι εξευτελιστικά χαμηλό για τα δικά μας δεδομένα. Αρκεί να σημειώσω ότι ο μέσος μηνιαίος μισθός τους ανέρχεται στα 120 με 130 ευρώ. Επομένως ούτε λόγος για εκμάθηση ξένων γλωσσών μιας και το εισόδημα δεν επαρκεί.

Αφού λοιπόν φτάνουμε στο ξενοδοχείο και κάνουμε τις «αταξίες» μας, για να χαλαρώσουμε (δεν είναι σωστό να γραφούν όλα όσα συνέβησαν) το ξημέρωμα του Σαββάτου μας βρίσκει με ένα πλούσιο πρωινό, δίνοντάς μας ενέργεια για άλλη μία δύσκολη ημέρα.

Οι συνεντεύξεις ξεκινούν. Σειρά έχει το κτήριο της Φιλικής Εταιρείας. Σπουδαίες πρωτοβουλίες από τους εκπροσώπους της αποστολής λαμβάνουν χώρα στην Οδησσό. Όπως αυτή του Εκδοτικού Ομίλου Νίκη. Η ΝΙΚΗ ΕΚΔΟΤΙΚΗ μέσω της εκπροσώπου της Αναστασία Κορινθίου (εξαιρετική συγγραφέας καθώς τυγχάνει να τη γνωρίζετε από το ομώνυμο βιβλίο της σειράς «Για την καρδιά ενός αγγέλου» και όχι μόνο),παρέδωσε στον πρόεδρο της Φιλικής Εταιρείας και επίτιμο πρόξενο Κριμαίας κ. Παντελή Μπούμπουρα τα βιβλία του εκδοτικού οίκου για την ίδρυση ελληνικής βιβλιοθήκης στην Οδησσό.

Το πρώτο βιβλίο μπήκε στη βιβλιοθήκη από τον αντιπρόεδρο του συνδέσμου Ελλήνων επιχειρηματιών Οδησσού και πρόεδρο της τράπεζας Πειραιώς στην Ουκρανία, κύριο Γιάννη Κυριακόπουλο.

Από την εκπρόσωπο του ομίλου Νίκη Εκδοτική ανακοινώθηκε η χορηγία των αδελφών Σμυρνιωτάκη στη μνήμη του πατέρα τους, Γιάννη Σμυρνιωτάκη, όλων των σχολικών βοηθημάτων που χρειάζονται τα ελληνόπουλα της Οδησσού.

Στη συνάντηση παρευρίσκονταν και η πρόεδρος της ομοσπονδίας ελληνικών συλλογών Αλεξάνδρα Προτσένκο, στην οποία χαρίστηκαν δείγματα των βιβλίων που θα δοθούν ως δωρεά από τον εκδοτικό όμιλο.

Ο κύριος Μπούμπουρας δήλωσε συγκινημένος και τόνισε στους δημοσιογράφους της αποστολής ότι «τα βιβλία είναι σαν φάρμακο στον άρρωστο και ότι χρειάζονται περισσότερο αυτή την στιγμή».

Οι ώρες κυλούν και δύο σπουδαία ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, ο Κώστας Μακεδόνας και η Μελίνα Ασλανίδου ετοιμάζουν μία πολύ όμορφη συναυλία στην Οδησσό. Ο χώρος μυρίζει Ελλάδα, οι Ουκρανοί σηκώνουν τα χέρια στον αέρα και χτυπούν παλαμάκια. Νοιώθουν Έλληνες. Μία κυρία με καταγωγή από τη Ρωσία, που βρίσκεται δίπλα μου, μας εξομολογείται ότι ο Έλληνας σύζυγός της της αφιέρωσε το τραγούδι «σ’  αγαπώ γιατί είσαι ωραία». Κουνάει το κεφάλι και συγκινείται.

Ξημερώνει η τελευταία ημέρα της παραμονής μας στην Οδησσό. Στιγμές χαλάρωσης θα σκεφτόταν κάποιος… Λάθος σκέψη. Άλλη μία ημέρα συνεντεύξεων και ρεπορτάζ στην πόλη. Και όταν πια η αποστολή έχει ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία, καθισμένοι σε μία καφετέρια συζητούμε για τις υπέροχες στιγμές που βιώσαμε στην πόλη.

Και κάπου εκεί ανακαλύπτουμε ότι κάτι ξεχάσαμε. «Ήρθαμε στην Οδησσό και δεν θα μπούμε στη Μαύρη Θάλασσα;» ακούγεται να λέει μία φωνή. Με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε για τη θάλασσα. Για να την προσεγγίσουμε όμως πρέπει να μπούμε σε τελεφερίκ. Ωραία θα μου πει κάποιος «σιγά το πράγμα». Δεν είναι έτσι όμως. Πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου να πρέπει να βγεις και να μπεις στο τελεφερίκ εν κινήσει… Αφού κάναμε κινήσεις κασκαντέρ τα καταφέραμε, μπήκαμε και απολαύσαμε τη Μαύρη Θάλασσα. Υπέροχο συναίσθημα…

Κλείνοντας το οδοιπορικό μας στην Οδησσό θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα σε όλους μας. Οι Οδησσίτες αμείβονται με πενιχρές απολαβές. Ωστόσο περπατώντας στο δρόμο, μιλώντας (κυρίως με νοήματα μαζί τους), παρατηρώντας τις κινήσεις τους, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν χαρούμενοι έστω και με αυτά τα ελάχιστα εφόδια που διαθέτουν. Δεν ζυγίζουν τη χαρά τους με μπουζούκια, ακριβά αυτοκίνητα, ακριβά εστιατόρια ή οτιδήποτε άλλο. Κυκλοφορούν στο δρόμο με ένα χυμό, με ένα σουβλάκι, κοιτούν τον ουρανό και το απολαμβάνουν.

Ένα μάθημα ζωής για εμάς, που πιστέψτε με έχουμε τα πάντα, και μουρμουράμε συνεχώς.

Φεύγοντας δώσαμε μία υπόσχεση… Θα επιστρέψουμε!