Με δυό λόγια, η συνέντευξη πήγε στο βρόντο, αφού η αποτυχία της, ήταν εκ των προτέρων μελετημένη.

Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα αν δεν αποκλείονταν οι «ενοχλητικοί», (ενδεικτικά: Το Βήμα, Πρώτο Θέμα, Ελεύθερος Τύπος, Ριζοσπάστης, Δημοκρατία, Πριν) όπως αποδείχθηκε από την απώλεια ψυχραιμίας στις ερωτήσεις για το τοπίο στα ΜΜΕ, όταν επιβεβαιώθηκε ηχηρά ότι το σύστημα Τσίπρα είναι μνησίκακο και έχει συντάξει μαύρες λίστες, κάτι που μόνο από την εποχή Σημίτη είχαμε να δούμε.

Η πολιτικά παιδαριώδης ταύτιση των δημοσιογράφων με τους ιδιοκτήτες των μέσων όπου εργάζονται αποκαλύπτει σε κοινή θέα την πιο απωθητική και σκαιά πλευρά της εξουσίας. Εντάξει, συμφωνούμε ότι η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια έχασε μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας της, επειδή, υπηρέτησε πρόθυμα ξένους αφέντες.

Ωστόσο, πολλοί δημοσιογράφοι έδωσαν και συχνά χάνοντας πολλά περισσότερα από μια απλή μάχη, με αξιοπρέπεια και αίσθηση καθήκοντος τον ατομικό τους αγώνα με σεμνότητα και μακριά από την θορυβώδη δημοσιότητα.

Το σύστημα Τσίπρα- Παππά, θέλει προσκυνημένους δημοσιογράφους, αλλά θα καταλάβει κάποια στιγμή, πως αυτό απλά, δεν γίνεται. Όσο καιρό τουλάχιστον υπάρχουν δημοσιογράφοι και όχι αυλικοί στα απόκοσμα ενδιαιτήματα της εξουσίας.

Ακούγοντας τις βαριεστημένες απαντήσεις ενός απαίδευτου ανθρώπου που εκτοξεύθηκε από τον κομματικό σωλήνα στους πολιτικούς αιθέρες και είναι ολοφάνερο ότι ασφυκτιά στα όρια του ρόλου του, θυμήθηκα την ταινία «Απρίλης» του Ιταλού σκηνοθέτη Νάνο Μορέτι, στην οποία ο πρωταγωνιστής, ακούγοντας στην τηλεόραση τον Ντ΄ Αλέμα του φωνάζει έξαλλος «μα, πες κάτι αριστερό επιτέλους!».

Αντιθέτως, ακούσαμε από τον πρωθυπουργό κάμποσες φορές να δικαιολογείται πως είναι υποχρεωμένος να κινηθεί εντός των ορίων της ελεύθερης αγοράς, η οποία- τι να κάνουμε;- έχει τους κανόνες της και αυτορυθμίζεται… Και ακούσαμε, όχι χωρίς έκπληξη, να υποδεικνύει γραμμή στο ΣτΕ, όπου εκκρεμεί η εκδίκαση του διαγωνισμού για τις άδειες…

Η κοινοτοπία, κατά τα άλλα, είχε πιάσει στασίδι από νωρίς στην αίθουσα, μέσα σε ένα κλίμα πένθιμης επισημότητας, όπου η κόπωση και η πλήξη, περιέφεραν τα ράκη τους, υπογραμμίζοντας την έλλειψη της ουσίας και την παραίτηση από κάθε σκοπό.

Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο εμφανής η απουσία έστω κάποιου υποτυπώδους σχεδίου. Η θέα, από το σημείο όπου στεκόταν ο κ. Τσίπρας δεν έδειχνε τίποτε. Ένα ακατάληπτο και θολό τοπίο, όπου μαραίνονταν όλες οι προσδοκίες και ναυαγούσαν οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.

Μίζεροι και καχεκτικοί, μικροπολιτικάντικοι υπολογισμοί που δεν αρκούν ώστε να διεκπεραιώσουν πειστικά και με συνέπεια, ούτε καν την αξιολόγηση. Δεν μιλάμε για βαρύτερους και σύνθετους εθνικούς στόχους και σχεδιασμό μεγάλου βεληνεκούς…Ακόμα και ο ανασχηματισμός, περνάει μέσα από τους τακτικισμούς του προσεχούς Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε το κομματικό οικοσύστημα να βρίσκεται σε συνθήκες ελεγχόμενης καταστολής.

Κανένας δεν πείστηκε εξάλλου, ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει στην άκρη του μυαλού του την ηρωική έξοδο και την προσφυγή στις κάλπες, από την στιγμή που το αίτημά του για ρύθμιση του χρέους το οποίο κανονικά, θα έπρεπε να συγκινεί και να κινητοποιεί όλες τις εθνικές δυνάμεις, δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί πριν τουλάχιστον από τις γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2017.

Όπως επίσης, κανένας άνεργος δεν άκουσε κάτι χειροπιαστό, κανένας νέος δεν έχει να περιμένει κάτι της προκοπής από μια κυβέρνηση και, βεβαίως και από μια αντιπολίτευση που πλατσουρίζουν αμέριμνα στα ρηχά, αδιαφορώντας για τα επερχόμενα δεινά και τον πρωτοφανή εθνικό ξεπεσμό.

«Ασήκωσε Θε μου έναν νέο Αλέξανδρο» αναφώνησε σε κάποια στιγμή απόγνωσης ο φτωχός Μακρυγιάννης αντικρίζοντας με δέος την κατάντια του Γένους. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτή θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση. Όμως είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι διαθέσιμες είναι απολύτως ανεπαρκείς.