Όσοι ισχυρίζονται ότι «είναι κλαψιάρης»- που δεν είναι, μελαγχολικός, ναι είναι πολλές φορές-  ας κάνουν στον εαυτό τους τη χάρη να τον ακούσουν στα τραγούδια των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Λοΐζου, Λεοντή, Μαρκόπουλου, και άλλων έντεχνων συνθετών, τα οποία το «μάρκετινγκ» των εταιρειών τα άφησε στην αφάνεια και τα αποσιώπησε, επειδή χάλαγε τα τρέχοντα στερεότυπα του λάϊφ στάϊλ… Ποιος θα τα ξανάλεγε με τον τρόπο του; 

Αυτός ο ανεπανάληπτος μάγκας από τη συνοικία Χαροκόπου της Καλλιθέας, ο Άκης Πάνου που του έδωσε όλα κι όλα πέντε τραγούδια, αλλά, όλα διαμάντια, όπως το εμβληματικό «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο», αναγνώρισε αφοπλιστικά ότι ποτέ δεν τον γούσταρε.

 Όταν όμως το 1957 με τον αξέχαστο λαϊκό συνθέτη Χρήστο Κολοκοτρώνη και τον στιχουργό Νίκο Μουρκάκο πήγε να τον ακούσει στον «Αστέρα» της Κοκκινιάς όπου τραγουδούσε, ένοιωσε το ρίγος και τον ηλεκτρισμό που προκαλούσε η σχέση του με τους απλούς ανθρώπους και τότε άλλαξε γνώμη.

«Τραγούδαγε ένα τραγούδι του Καλδάρα, ¨μα κανένας δεν μου φταίει για το χάλι μου¨»διηγήθηκε αργότερα στον δημοσιογράφο Γ. Λιάνη.

«Και τότε, σηκώνεται πάνω ένας τύπος μ΄ ένα ποτήρι γυάλινο στο χέρι και το καρφώνει στο κούτελο. Ανατριχίλα. Στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα κι εμάς μας είχανε βάλλει να καθίσουμε σε κάτι τελάρα από λεμονάδες. Σύρανε τον τύπο έξω μες΄ τα αίματα κι εκείνος συνέχιζε να τραγουδάει και να φωνάζει ¨γεια σου Στελάρα!¨ Βγήκαμε στον δρόμο να φύγουμε και λέω του Μουρκάκου: ¨Δηλαδή τώρα, αν αυτός ο τραγουδιστής περπατήσει στην Κοκκινιά κι αρχινίσει να τραγουδάει από δω μέχρι το Σύνταγμα, τι λες; Δεν θα κάνει Επανάσταση;¨ Συγγνώμη, αλλά εμένα όλους τους τραγουδιστές να τους ρίξουνε σ΄ ένα καζάνι, μισό Καζαντζίδη δεν μου βγάζουνε…». Μεγαλύτερη αλήθεια από αυτήν δεν ειπώθηκε.

Στη Σαλονίκη, όπου υπάρχουν στέκια και ταβέρνες που ακόμα και σήμερα, στις γειτονιές της Άνω Πόλης και την προσφυγομάνα Τούμπα, στο τζουκ-μποξ όλοι οι δίσκοι παίζουν μονάχα Στέλιο, είχα έναν κολλητό ο οποίος όταν κυκλοφόρησε το «Υπάρχω», όπως μου εξομολογήθηκε όταν γνωριστήκαμε, πήρε τον δίσκο υπό μάλης κι εξαφανίστηκε από προσώπου γης. «Εφτά μήνες με ψάχνανε σου λέω. Αφού η κυρά μου με έβαλε στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού» διηγιόταν μετά γελώντας, ένα βράδυ στο μυθικό κουτούκι του "Θερμαϊκού" ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ…

Ο Μάνος Χατζιδάκις δήλωσε γι΄ αυτόν, συνοπτικά, ότι τέτοιες φωνές βγαίνουν μονάχα κάθε 150 χρόνια. Και μια παληά μου σχέση που τον υποτιμούσε βαθύτατα, όταν τελείωσε τις σπουδές της στο Ωδείο Βυζαντινής Μουσικής του Δάσκαλου Σίμωνος Καρά στην οδό Έρσης στο Λόφο του Στρέφη, αναγνώρισε αργότερα με τύψεις: «Ουράνια φωνή! Δεν υπάρχει άλλος που να τονίζει με τέτοιον τρόπο, όχι τα φωνήεντα, αλλά τα σύμφωνα στις λέξεις. Μόνο ο πρωτοψάλτης Ταλιαδώρος στη Θεσσαλονίκη και η Σοφία Βέμπο προκαλούν τέτοιο αισθητικό δέος…».

Ο Στέλιος, που πέθανε πριν από 15 χρόνια σαν σήμερα, είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής. Και κανένας δεν ημπορεί να αναμετρηθεί με τις ερμηνείες του! Ύμνησε την αξιοπρέπεια και το βαρύ ήθος της τάξης του κι εκείνη το αναγνώρισε ανοιχτόκαρδα και του το επέστρεψε ανταποδοτικά με λατρεία και μια γενναιοδωρία που ξεπέρασε τα όρια του πάθους. Κι έγινε ο άγιός της.

Γιώργος Χατζηδημητρίου

Υ.Γ: Αφιερωμένο εξαιρετικά στον αεί φίλο μου και περιπετειώδη συγκάτοικο στη Σαλονίκη, Τάκη Γκοσιόπουλο