Έπαιρνα πάντοτε τοις μετρητοίς, όσα συνόψιζε διαπιστώνοντας αυτάρεσκα ότι δεν άφηνα να πέσει τίποτε κάτω, ένα τότε ασταθές είδωλο στις θαυμαστικές μας παρέες, ο "Νίκος ο Ταξιτζής", το ΄82 που τα πίναμε συχνά στον θρυλικό «Θερμαϊκό», απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ, στην ιερή και τότε και για πάντα Τούμπα.

Τον είχα πετύχει για να πω την αλήθεια, σε κάνα δυο τσαμπουκάδες δυτικά στον Σιδηροδρομικό Σταθμό και πέρα στα κωλόμπαρα της περιοχής, όπου καταλήγαμε με τα όργανα εκείνον τον καιρό, κομματιασμένοι και με άγνοια κινδύνου μετά από επικά μεθύσια κι είχα καταλάβει ότι το εννοούσε- ο τύπος στα δύσκολα δεν χωράτευε… Ήμουν τυχερός, γιατί έτυχε να έχουμε το ίδιο στυλ και με είχε από κοντά. 

Πάει καιρός που δεν έχω νέα του. Τον ξαναθυμήθηκα όμως, τώρα με τους φτενούς λεονταρισμούς του Φίλη απέναντι στο ευλύγιστο πείσμα της Ιεραρχίας- που τους μάζεψε άρον- άρον πίσω στην πρώτη κόντρα,-και αμαρτίαν ουκ έχω. Διότι, Αστική Δημοκρατία, εδώ που τα λέμε, δεν γίνεσαι με χλωμά πυροτεχνήματα. Ούτε και με έναν εύκολο αντικληρικαλισμό που σου εξασφαλίζει πιστοποιητικά αριστερού κοσμοπολίτη στις παρέες σου, όταν ο χωρισμός Κράτους- Εκκλησίας, φωνάζει πως είναι απαραίτητος εδώ και δεκαετίες. 

Ο Άκης Πάνου θα΄ λεγε εξίσου απλά: "που πας ρε κατακαϋμμένε γκόλιω…Στη ζωή οι μαγκιές πληρώνονται". Αλλά, γύρευε τώρα. Όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.  

Γιώργος Χατζηδημητρίου