Αλλά, από όσους προτιμούν τα εύκολα προσπεράσματα στην φωταγωγημένη οδό της ηθικής ευθείας, κανένας δεν προτείνει κάτι χρησιμότερο, που να υποκαθιστά ένα γερό μεθύσι, για τους άσωτους που έχουνε κάνει την κάθετη πτώση τρόπο ζωής.

Δεν εκτελούν μηχανικές κινήσεις οι αλκοολικοί. Αλλά, που να το πείς. 

Ξέρουνε καλά τις αστήριχτες αλήθειες τους και τα βάραθρά τους.

Έξω από την σφύζουσα φαινομενικά, υγεία των ανυποψίαστων περαστικών στα μπαρ, φαίνεται πως κάνουν μερικές πολύ λεπτές συναναστροφές με όσα δεν γίνεται κανείς εύκολα να μεταγγίσει. Αφού η ρωγμή είναι μπροστά στα μάτια μας. Αλλά, οι περισσότεροι προσποιούνται πως δεν την βλέπουν.

Ο μεθυσμένος με τον τρόπο του, φωνάζει: αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τι μας εμποδίζει μια ξενάγηση στην απελπισία; Η καρδάρα όμως έχει χυθεί. Και ποιος ν΄ ακούσει; Από μέσα του τα λέει όλα... Η παραφορά του δεν έχει διανομή.  

Συν τω χρόνω, όμως, τα πάθη κατακάθονται. Τα αντρικά μεθύσια υποχωρούν. Ρημάζουν όλες οι απορίες στο κενό. Ακόμα κι οι πρώην  δήμιοι, γίνονται αισθηματίες. 

Άλλοι, αποστρατεύονται αίφνης σε έναν αποστειρωμένο κήπο, αποστηθίζοντας χωρίς κανένα νόημα τα γυναικεία ονόματα των καραβιών, που μπαινοβγαίνουν με μια υπηρεσιακή και κάπως πένθιμη μεγαλοπρέπεια, στο λιμάνι του Πειραιά.  

Εννοείται ότι ο μεθυσμένος άνθρωπος, σε διακριτή απόσταση από αυτές τις γλυκανάλατες μεταπτώσεις, συντηρεί τη φιλία του με την ειρωνεία και δεν φαντάζεται ποτέ, καμία συνέχεια. Ποιος να του αλλάξει μυαλά; Ο κόσμος όλος, αυτός ο γαμημένος κόσμος, είναι γεμάτος υπεράριθμους. 

Γιώργος Χατζηδημητρίου