Ήδη το προηγούμενο διάστημα, ο Αλέξης Τσίπρας, εγκαταλείποντας την ενοχική συμπεριφορά που επεδείκνυε κάθε φορά που τον κατηγορούσαν ότι υποδέχθηκε στο κόμμα του τα «ορφανά του ΠΑΣΟΚ», υπερασπίστηκε με αξιοσημείωτη θέρμη την οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου και τους «απλούς αγωνιστές» εκείνης της περιόδου που μετανάστευσαν πολιτικά στο κόμμα του και τον οδήγησαν στα πρόθυρα του Μαξίμου.

Τα θέματα που θα κυριαρχήσουν

Είναι πρόδηλο, ότι μετά την αποχώρηση της «Αριστερής Πλατφόρμας» υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και στενών συνεργατών του κ. Τσίπρα, όπως ο Γραμματέας του κόμματος, Τάσος Κορωνάκης, Ανδρέας Καρίτζης και ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης, υπήρξε κάθετη διάσπαση –σύνηθες φαινόμενο στις παρυφές της Αριστεράς-και ο κομματικός κορμός αφυδατώθηκε αισθητά.

Είναι ενδεικτικό, ότι η προσυνεδριακή διαδικασία, εξελίχθηκε σε συνθήκες περιορισμένου ενδιαφέροντος και αυτό, μάλλον δεν οφείλεται μονάχα στο γεγονός ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται στα αντιπολιτευτικά έδρανα αλλά ασκεί εξουσία και μάλιστα με απτά δείγματα γραφής.

Η κομματική βάση, βιώνει απολογητικά πολύ συχνά, την «αμηχανία της εξουσίας», ο οποία, κατά τη γνώμη έμπειρων στελεχών, υποχρέωσε σε βαθειές αναθεωρήσεις και δυσάρεστες προσαρμογές που έχουν αλλοιώσει καίρια την ιδεολογική φυσιογνωμία του κόμματος.

Η άποψη που εκφράζεται, ότι το Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, που «επιβλήθηκε μεν από τους δανειστές», αλλά, «έχει περισσότερο κοινωνικά χαρακτηριστικά» από τα δύο προηγούμενα, υπηρετεί, όπως θα έλεγαν και οι ειδικοί, κυρίως τις ανάγκες μιας ψυχολογικής υπεραναπλήρωσης, παρά μια φυσιολογική αποδοχή των τετελεσμένων.

Θα αναδειχθεί αυτό, όπως πολλοί προβλέπουν στην ατμόσφαιρα του Συνεδρίου, όπου παρά την εικαζόμενη, εύκολη επικράτησή του, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, δεν πρόκειται να αποφύγει ακόμα και την δριμεία κριτική.

Εννοείται ότι πάνω από το Συνέδριο, θα αιωρείται το φάντασμα του Μνημονίου, υποχρεώνοντας του 2.300 περίπου συνέδρους, να τοποθετηθούν κριτικά επ΄ αυτού, εξετάζοντας τι πήγε λάθος και η χώρα αλυσοδέθηκε με μια ακόμα επαχθή δανειακή σύμβαση, αλλά και κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ, διατηρεί υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες ανέπαφη την ιδεολογική του κληρονομιά ή έχει μετατοπιστεί αύτανδρος, παρά την τρέχουσα ρητορική του, στις όχθες της Σοσιαλδημοκρατίας.

Τους μήνες που πέρασαν ο υποβαθμισμένος κομματικός μηχανισμός, όπου ποτέ δεν έλειψαν τα φαινόμενα παραγοντισμού, βρέθηκε αρκετές φορές μετέωρος, όντας αναγκασμένος να υποστηρίζει απρόθυμα στα κοινωνικά μέτωπα κυβερνητικές επιλογές που δεν είχαν καμία σχέση με τις (λησμονημένες) διακηρύξεις.

Αφετέρου και η ίδια η κυβέρνηση, που έχει συμφωνήσει σε μια καταφανώς ετερόκλητη συγκατοίκηση με τους Αν.Ελλ και φλερτάρει με γραφικές εκδοχές του πολιτικού συστήματος, όπως η Ένωση Κεντρώων, δείχνει να χρειάζεται επειγόντως στρατηγικές εφεδρείες αφότου έκλεισε-όπως την έκλεισε…- την πόρτα στο ταλαιπωρημένο από βαθείς διχασμούς ΠΑΣΟΚ και το αμφίθυμο στις επιλογές του Ποτάμι. Τα θέματα αυτά, όπως όλα δείχνουν, θα κυριαρχήσουν στις εργασίες.

Ποιοι συγκροτούν τις κυρίαρχες τάσεις

Μεταξύ των τριών βασικών εσωκομματικών τάσεων, πρωταγωνιστικό ρόλο, διαδραματίζει η «Ενωτική Κίνηση» που συγκροτεί την «προεδρική φρουρά», η οποία υπό τις οδηγίες του Νίκου Παππά επιδιώκει να διαμορφώσει ευνοϊκούς συνεδριακούς συσχετισμούς και την κατάταξη στην Κεντρική Επιτροπή, ώστε να ελέγχει άμεσα και το κόμμα. Εκεί συγκαταλέγονται στελέχη, όπως οι Παναγιώτης Σκούτας, διευθυντής του γραφείου του κ. Παππά, στελέχη της Π.Γ. όπως οι Νίκος Σκορίνης, Πέτρος Καραγεώργος και Γιάννης Μπουρνούς, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Κώστας Πουλάκης και ο πατέρας του υπουργού Στέλιος Παππάς.

Ακολουθεί δυναμικά η «Ομάδα των 53+», όπως μετεξελίχθηκαν οι τάσεις της ΑΚΟΑ και της ΑΝΑΣΑ από τον παλαιό Συνασπισμό, που θεωρεί επιτακτικό τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και στην οποία, με άτυπο επικεφαλής τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, το παρόν δίνουν, η αντιπρόεδρος της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου και οι υπουργοί Θοδωρής Δρίτσας, Θεανώ Φωτίου και Σταύρος Κοντονής, , οι βουλευτές Αννέτα Καββαδία, Χρήστος Καραγιαννίδης, Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Μάκης Μπαλαούρας και τα μέλη της Π.Γ. Πάνος Λάμπρου, Μιχάλης Σαρρής, Μιχάλης Υδραίος και Χάρης Γολέμης.

Η τρίτη διακριτή τάση υπό τον υφυπουργό Εσωτερικών Γιάννη Μπαλάφα, η λεγόμενη «Πλατφόρμα 2010» που στηρίζει ασμένως τις κυβερνητικές επιλογές, συγκροτείται από στελέχη, όπως ο νυν γραμματέας της Κ.Ε. Πάνος Ρήγας, (σ.σ: οδεύει προς αντικατάσταση, ενδεχομένως από σημερινό υπουργό) το στέλεχος της Π.Γ. Μαρία Φραγκάκη, ο διευθυντής της Κ.Ο. Κώστας Ζαχαριάδης, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου, ο Άγγελος Μανταδάκης, ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης και η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου.

Μικρές αλλά, πολιτικά συμβολικές τάσεις, πέραν τούτων, συγκροτούν οι «αδιαβάθμητοι» Πασοκογενείς, με στελέχη όπως ο αθόρυβος Αντώνης Κοτσακάς, ο υπουργός Εσωτερικών Παναγιώτης Κουρουμπλής και η αναπληρώτρια υπουργός Ανάπτυξης Θεοδώρα Τζάκρη.

Και τέλος, καταγράφονται στη χορεία των ανένταχτων, ιστορικά στελέχη του χώρου που αποφεύγουν τις ομαδοποιήσεις, όπως ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης και ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς, ενώ κάποια άλλα στελέχη, όπως οι υπουργοί τώρα, Πάνος Σκουρλέτης και Νίκος Φίλης, όπως και ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, που προέρχονται από την μετριοπαθή τάση της «Αριστερής Ενότητας», η οποία δέσποζε στον ΣΥΝ, μέχρι την μετεξέλιξη του 2013, κινούνται με ισορροπητική μετριοπάθεια.

Δύο χρόνια από τότε που αναρριχήθηκε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται αυτό το τετραήμερο να αναμετρηθεί με τις ψευδαισθήσεις του και τις ανεδαφικές προσδοκίες που καλλιέργησε και να προσδιορίσει με πολιτική ειλικρίνεια τι ακριβώς είδους κόμμα (θέλει να) είναι…

Γιώργος Χατζηδημητρίου