Εκείνος το έκανε να μοιάζει μαγικό. Γι΄ αυτό και μας πήρε δανεικά τα έκθαμβα νιάτα. Ο Τζωρτζ Μπέστ! Αυτός ο φλεγόμενος κομήτης που άναβε κάθε Σάββατο στα γήπεδα της Αγγλίας, κι έσβυνε μετά μέσα σε ποτάμια αλκοόλ και στις παράφορες αγκαλιές των γυναικών που τις λάτρεψε και τον αποθέωσαν βιαστικά, γνωρίζοντας με τη συνετή σοφία τους την εφήμερη λάμψη των πραγμάτων.

Αν η εσωτερική ζωή είναι ο κλήρος των λεπταίσθητων ψυχών, αυτός ο οξυδερκής αλήτης του Μπέλφαστ, διάλεξε με αδιαφορία και χωρίς περιττές κλάψες την συντριβή και σπατάλησε αυτοκαταστροφικά τον οίστρο του, ακολουθώντας την φωτεινή του έξαψη και τον παροξυσμό, μέχρι την άκρη του δρόμου. Άγγελος μέσα σε ένα σύμπαν χωρίς πίστη, έκανε τους ανθρώπους να πιστεύουν στις χίμμαιρες όταν έβγαινε στο χορτάρι. 

Θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε στα γήπεδα, προσωπικότητες σαν το «Πέμπτο Σκαθάρι», που χάζεψε με τη φανέλα της θρυλικής Μάντζεστερ Γιουνάϊτεντ για έξη όλα κι όλα παραγωγικά χρόνια, τους σκληροτράχηλους αμυντικούς που βρέθηκαν στον δρόμο του, και που τον ζωγράφιζα αενάως μικρός, στο μάθημα της ιχνογραφίας.

Ευλύγιστος, εκρηκτικός, μπαλαδόφατσα από τις λίγες με μια πλαστικότητα στις κινήσεις που σε άφηνε άφωνο, ξέφευγε με αέρινο τρόπο από τα ανελέητα τάκλιν των αντιπάλων, σαν να βιαζόταν να συναντήσει τη μοίρα του, για να σκοντάψει το 2005, μόλις στα 59 του χρόνια, σαν σήμερα, μπροστά στο απροσπέλαστο σέντερ- μπακ του Θανάτου.  

Γειά σου ρε Τζωρτζ. Μπορεί να μην μας κληροδότησες καμιά σπουδαία, για τους γραμματικούς, γνώση. Αλλά, χάρη σε σένα μάθαμε, ότι, η γοητεία της αλητείας, σ΄ αυτήν τη σκάρτη ζωή, δεν θα σβύσει ποτέ. 

Γιώργος Η. Χατζηδημητρίου