Μολονότι η δεκαετία του ‘80 είχε αρχίσει να στρέφει τους προβολείς και στα πρόσωπα των στιχουργών και μάλιστα στα πρόσωπα εκείνων που έκαναν μεγάλες επιτυχίες, εκείνος προτίμησε να μένει μακριά από τη δημοσιότητα. Δε φωτογραφιζόταν, δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν εμφανιζόταν στο γυαλί. Μιλούσε μόνο μέσα από το έργο του και μέσα απ’ αυτό αγαπήθηκε.

Μοναχικός αλλά καθόλου σνομπ, χωρίς το προσωπείο του διανοούμενου παρακολουθεί τις περιπέτειες της καρδιάς, και του τόπου, αφουγκράζεται τις ανομολόγητες ανάγκες των ανθρώπων, προσεγγίζει με τρυφερότητα τις αδυναμίες και τις εξαρτήσεις  τους, ενώ παράλληλα με πικρία κι εύστοχο λόγο σχολιάζει τους καιρούς μας, θα πουν στη συνέχεια οι φίλοι του. 

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του το 1982 είπε ο Άλκης Αλκαίος.

«Το ελληνικό τραγούδι πάσχει από ένα νόσημα που θα το έλεγα χρόνιο, το νόσημα αυτό εγώ τα λέω χαμηλό ήθος που το απαρτίζουν κάθε φορά μεγαλοστομίες, μηδενισμοί, απολυτότητες, βερμπαλισμοί και ένα σωρό μικρότητες. Από την άλλη μεριά γίνονται βαρύγδουπες έρευνες, αναλύσεις κρίσεις και διαπιστώσεις για κρίση στο ελληνικό τραγούδι. Δεν είναι να μελαγχολεί μ’ όλα αυτά ένας νεοφερμένος σ’ αυτό το είδος;».

Ο Θάνος Μικρούτσικος ανακάλυψε τον Άλκη Αλκαίο. Διάβασε ένα ποίημα του στο Ριζοσπάστη, το μελοποίησε το 1978 και από τότε ξεκινά μια συνεργασία που είχε μέλλον.

Ο ίδιος έγινε ο ιδανικός αναγνώστης, ο αποδέκτης των στίχων του Αλκαίου. Ο Αλκαίος θαύμαζε και αποδεχόταν την αισθητική του, συμπορευόταν με τις θέσεις του και τη στάση του απέναντι στα πράγματα και του έστελνε τους στίχους του από τους οποίους προέκυψε το 1982 το Εμπάργκο, σε μια εποχή που οι ώριμοι πια νέοι, της εποχής του 60, συνειδητοποιούν ότι τα συλλογικά οράματα δεν έχουν καμιά ελπίδα να πραγματοποιηθούν.

«Έφυγε» από τη ζωή στις 10 Δεκεμβρίου του 2012 έπειτα από μάχη με την επάρατη νόσο. Στη μνήμη του επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα απόσπασμα από μια συνέντευξή του τη δεκαετία του ’90.