Με τη μέθοδο και το «τίναγμα» (shaking) οι περιττές εντάσεις φεύγουν, ενώ τη θέση τους παίρνουν η χαλάρωση και η ηρεμία. Όσο περισσότερη ώρα το κάνει κανείς, τόσο το καλύτερο για τον ίδιο. Η προσοχή εστιάζεται στην ανατομία του σώματος και στην ενσυνείδηση του βάρους. Οι χορευτές χρησιμοποιούν την κίνηση αυτοσχεδιαστικά, προκειμένου να εξερευνήσουν την απόσταση μεταξύ των μελών του σώματος, των κλειδώσεων, του δέρματος και των κοκάλων, ενώ παράλληλα δοκιμάζουν πιθανές δυνατότητες κίνησης.

Οι διαστάσεις που μπορεί να πάρει το σώμα μεταβάλλονται και το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται νέα σχήματα και προοπτικές στο χώρο. Η κίνηση δεν χάνει τη ροή της, πας όπου σε οδηγεί. Ο ρυθμός και η ποιότητα είναι ζητήματα προσωπικά, σίγουρα όμως αυτός που συμμετέχει θα ιδρώσει και θα κουραστεί.

Όπως σημειώνει ο Ohad Naharin, με την άσκηση ανακαλύπτεις πώς αλλιώς μπορείς να κινηθείς, ενώ πολλές από τις οδηγίες που δίνονται λειτουργούν σαν εφαλτήριο για την κίνησή σου. Το μυαλό είναι εκεί μάλλον για να παρατηρεί παρά να ελέγχει, ως έμπνευση για το ίδιο το σώμα και την ιστορία που φτιάχνει. Υπάρχει πλαίσιο και ζητούμενα, χωρίς όμως να λειτουργούν περιοριστικά. Έτσι μπορεί να το κάνει ο καθένας, δεν απαιτεί προηγούμενη εμπειρία και λειτουργεί με βάση την οργανικότητα της στιγμής και την ελεύθερη έκφραση.

Μέχρι αυτή την ώρα μαθήματα παραδίνονται σε Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ιαπωνία, Ισπανία, Σουηδία, Αμερική, Καναδά, ενώ διοργανώνονται κάθε χρόνο σεμινάρια στο Ισραήλ. Αν βρεθείτε κάπου εκεί, τολμήστε να το δοκιμάσετε.

Στη συνέχεια μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από τα μαθήματα και την ομάδα.

Πηγή: haaretz.com