Για το λόγο αυτό η χώρα γέμισε με υπέργηρες μητέρες οι οποίες κατάφεραν να τεκνοποιήσουν ακόμα και στα 60 ή 70 τους χρόνια. Το θέμα όμως είναι πως το κράτος δεν είναι σε θέση να συντηρήσει αυτά τα παιδιά, αν οι γονείς τους πεθάνουν, αφού είναι σε τόσο μεγάλη ηλικία. Το αποτέλεσμα είναι ο αριθμός των ορφανών παιδιών να μεγαλώνει ανεξέλεγκτα. Μετά από 46 χρόνια γάμου ένα ζευγάρι Ινδών, σε ηλικία 72 και 79 ετών αντιστοίχως απέκτησαν το μωρό που πάντα ήθελαν.

Η Daljinder Kaur εξηγεί πως πάντα ήθελε να μεγαλώσει ένα παιδί, ποτέ όμως δεν ένιωσε την ανάγκη να υιοθετήσει. «Αυτό το μωρό είναι θέλημα Θεού. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο», σχολιάζει στη συνέχεια ενώ κάθεται δίπλα στον 80χρονο σύζυγό της. Το μωρό τους προέκυψε μέσα από τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Η γυναίκα απεκατέστησε την καλή της φήμη μέσα στην αυστηρή κοινωνία στην οποία ζει. Η γέννηση του παιδιού της την κατατάσσει στη λίστα με τις γηραιότερες γυναίκες του πλανήτη που κατάφεραν να γίνουν μητέρες. 

«Η επιστήμη μπορεί να κάνει τα πάντα, η ηλικία όμως όχι. Και το να γίνει κάποιος γονιός στα 72 του; Σίγουρα δεν είναι καλή ηλικία γι' αυτή την απόφαση», τονίζει ο δρ Narendra Malhotra συνεχίζοντας ότι είναι στο χέρι της κοινωνίας να σταματήσει κάτι που είναι από κάθε πλευρά ανήθικο.

Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Al Jazeera, την ευθύνη για την κατάσταση αυτή φέρει το ινδικό κράτος που έχει αφήσει γενικόλογο και ασαφές το πλαίσιο που αφορά τις εξωσωματικές. Η πρώτη από αυτές έγινε πριν από 40 χρόνια και μετά παρατηρήθηκε πραγματική έκρηξη των κλινικών για εξωσωματικές που "άνθισαν" σε ολόκληρη τη χώρα ποντάροντας στο συναίσθημα των ανθρώπων και στη φόρτιση που υπήρχε γύρω από το θέμα της απόκτησης παιδιού, ανεξαρτήτως κάστας.  Από τους πιο φτωχούς έως τους πιο πλούσιους, η απόκτηση παιδιού συμβολίζει τη συνέχιση του ονόματος, το υψηλό ιδανικό της διατήρησης της ζωής.

 

Η επιστήμη μπορεί να κάνει τα πάντα, η ηλικία όμως όχι

Σε σχετικό ρεπορτάζ του Al Jazeera γυναίκες σε προχωρημένη πια ηλικία εξομολογούνται τη χλεύη, μέσα στην οποία εκείνες και οι σύζυγοι τους ζούσαν μέχρι να αποκτήσουν διάδοχο. Όπως χαρακτηριστικά λένε, κάποιες από αυτές ήδη βαριά άρρωστες, με καρκίνο και άλλες παθήσεις που η ορμονοθεραπεία ευνοεί, ειδικά στους ηλικιωμένους οργανισμούς, θα έκαναν τα πάντα για να γίνουν μητέρες, θα θυσίαζαν ακόμη και τη ζωή τους.

Οι επιστήμονες της Βιοηθικής εκφράζουν ανοιχτά την ανησυχία τους για την κατάσταση και οι κλινικές κάνουν χρυσές δουλειές, εκτρέφοντας μία απέραντη χώρα υποψήφιων ορφανών, παιδιών που αποκτήθηκαν με κάθε δυνατή θυσία και έκαναν πλουσιότερους εκείνους που πατούν στο ασαφές για το θέμα νομικό σύστημα της χώρας.