Ο λεγόμενος “knocker up” κέρδιζε λίγες πένες την εβδομάδα, ενώ κάθε μέρα χτυπούσε τις πόρτες των εργαζομένων με ένα μικρό ραβδί ή έφτανε τα ψηλά παράθυρά τους με ένα κοντάρι. Ο επαγγελματίας μάλιστα δεν έφευγε από το σπίτι αν δεν επιβεβαιωνόταν πως ο πελάτης του είχε σηκωθεί για τα καλά.

Το επάγγελμα πέθανε μετά τη δεκαετία του 1920 αφού τα ξυπνητήρια έγιναν φθηνότερα και πιο αξιόπιστα. Κάποιοι knockers up ωστόσο επιβίωσαν για κάποια ακόμα χρόνια. Ο Doris Weigand είναι ένας τέτοιος. Τον είχε προσλάβει μια σιδηροδρομική εταιρεία ώστε κάθε μέρα να ξυπνά τους υπαλλήλους της. Έπειτα από μερικές δεκαετίες σταμάτησε να εργάζεται στο πόστο του.