Και αυτό έτσι ώστε, αν ο τότε πρόεδρος, έδινε εντολή το αεροσκάφος να βρεθεί στη Σοβιετική Ενωση, οι βομβιστές να είναι σε θέση φτάσουν γρήγορα στο στόχο.

Εκείνη την ημέρα, στις 16 Ιανουαρίου 1966, ένα αεροσκάφος φορτωμένο με τέσσερις βόμβες υδρογόνου, κάθε μία 100 φορές πιο ισχυρή από τη βόμβα που αφάνισε στη Χιροσίμα, πετούσε πάνω από τον ισπανικό ουρανό. Το B-52 Stratofortress, με 7 άτομα πλήρωμα, απογειώθηκε από την βάση της Πολεμικής Αεροπορίας στη Βόρεια Καρολίνα ως μέρος μιας τεράστιας επιχείρησης με το όνομα Chrome Dome.

Λόγω του μήκους της διαδρομής που έπρεπε να διανύσει, το B-52 έπρεπε να ανεφοδιαστεί τέσσερις φορές στον αέρα. Μετά από στροφή που έκανε πάνω από την Αδριατική, το αεροπλάνο επέστρεψε στο τρίτο σημείο ανεφοδιασμού, πάνω από τη νοτιοανατολική Ισπανία, για να συνδεθεί με το KC-135 Stratotanker στα 31.000 πόδια. Λίγο πριν από τις 10:30 στις 17 Ιανουαρίου, έγινε η «συνάντηση» των δύο αεροσκαφών. 

Πιλότος του B-52 σε εκείνη την αποστολή ήταν ο 29χρονος Τσαρλς Γουέντορφ, ο οποίος παρά το νεαρό της ηλικίας του πιλόταρε βομβαρδιστικά τα τελευταία πέντε χρόνια. Ήταν πατέρας τριών παιδιών, με τη σύζυγό του να του είχε πει πως δεν είχε καλό προαίσθημα για τη συγκεκριμένη πτήση και να του ζητά να μην πάει. Ο Τσαρλς της είπε πως δεν είχε επιλογή.

Στα 31.000 πόδια, λοιπόν, ξεκίνησε η διαδικασία του ανεφοδιασμού. Παρά τη δυσκολία της, τα πληρώματα ήταν έμπειρα. Ο Τσαρλς Γουέντορφ εκείνη τη στιγμή έκανε διάλειμμα με το B-52 να βρίσκεται στα χέρια του Μέιτζορ Λάρι Μέσιντζερ.

Ο χειριστής του βυτιοφόρου παρατήρησε πως το Β-52 πλησίαζε λίγο πιο γρήγορα. Η κόλαση μόλις είχε ξεκινήσει.

Το Β-52 είχε χάσει το ακροφύσιο καυσίμου στην κορυφή του αεροπλάνου. Η έκρηξη είχε ως αποτέλεσμα η αριστερή πλευρά του βομβαρδιστικού να τσακιστεί, την ώρα που η φωτιά εξαπλώνονταν γρήγορα. Το βυτιοφόρο με τα 30.000 λίτρα κιροζίνης άρχισε να πέφτει κατακόρυφα. Το Β-52 είχε ξεκινήσει να διαλύεται, με το πλήρωμα να χρησιμοποιεί τα αλεξίπτωτα για να σωθεί.

Οσο για τις βόμβες υδρογόνου; Θα μπορούσαν, σε λιγότερο από δύο λεπτά να είχαν πέσει στο έδαφος, καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των περιφερειών της Ανδαλουσίας και της Μούρθια και σπέρνοντας τον θάνατο. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σκοτωθεί και το πυρηνικό νέφος θα μπορούσε να είχε προκαλέσει σε ολόκληρη την Ευρώπη προβλήματα, όχι μόνο από δηλητηρίαση, αλλά και προκαλώντας διάφορα είδη καρκίνων τις επόμενες δεκαετίες.

Αν μια τέτοια καταστροφή είχε πραγματοποιηθεί, τότε η ιστορία της Ευρώπης θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Οι βόμβες έπεσαν αλλά, ευτυχώς, δεν προκάλεσαν τη ζημιά που θα μπορούσαν. Δεν έσκασαν...

Τη στιγμή που το βομβαρδιστικό διαλυόταν, οι κάτοικοι του χωριού Παλομάρες βρέθηκαν να βλέπουν να πέφτει από τον ουρανό «βροχή» φλεγόμενων μετάλλων.

Ο Πέδρο ντε λα Τόρε Φλόρες, στα 83 σήμερα του χρόνια, σήμερα, στεκόταν μαζί με τα δύο του ανίψια, όταν μία από τις βόμβες έπεσε μπροστά του και έσκασε.

Αυτή ήταν η τυχερή μέρα του Πέδρο, γιατί η έκρηξη δεν ήταν πλήρους κλίμακας θερμοπυρηνικής έκρηξης, αλλά συμβατικών ωφέλιμων φορτίων των βομβών.

Γιατί οι βόμβες, ευτυχώς, δεν έσκασαν; Ο λόγος είναι επειδή δεν είχαν οπλιστεί από το πλήρωμα και συνεπώς δεν είχαν ενεργοποιηθεί τα ηλεκτρικά κυκλώματα που απαιτούνταν για να επιτευχθεί μιας πλήρης έκρηξη.