Τα ζευγάρια αυτών των πιγκουίνων χρειάζονται περίπου έναν μήνα για να ζευγαρώσουν, να γεννήσουν αβγά και τα επωάσουν. Στη συνέχεια περνούν περίπου 70 ημέρες μεγαλώνοντας τους νεοσσούς πριν χωρίσουν και πάλι τον Απρίλιο. Δεδομένου όμως ότι πρέπει συχνά να αφήνουν τη φωλιά για να βρουν τροφή, οι ερευνητές υπολογίζουν ότι τα ζευγάρια πρέπει να μένουν μαζί μόλις έναν μήνα το χρόνο.

Με το τέλος αυτής της σύντομης αναπαραγωγικής περιόδου, τα πτηνά επιστρέφουν στην ελεύθερη ζωή. Στη διάρκεια του χωρισμού τους, τα αρσενικά και τα θηλυκά απέχουν συνήθως εκατοντάδες χιλιόμετρα, απόσταση που έφτασε τα 2.500 χιλιόμετρα στην περίπτωση ενός από τα δέκα ζευγάρια που παρατήρησε διεθνής ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον
Ζαν-Μπατίστ Τιεμπό του ιαπωνικού Εθνικού Ινστιτούτου Πολικής Έρευνας. Η ερευνητική ομάδα τοποθέτησε συσκευές GPS στα πόδια 20 πιγκουίνων από μια αποικία του New Island έξω από την Αργεντινή.

Το μυστικό βρίσκεται στις φωλιές
Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους αυτοί οι πιγκουίνοι είναι μονογαμικοί είναι το γεγονός ότι χτίζουν φωλιές και δεν γεννούν τα αβγά τους στο γυμνό έδαφος όπως άλλα είδη πιγκουίνων επισημαίνεται στο Biology Letters όπου δημοσιεύθηκε η έρευνα. Η φωλιά που περιμένει στο ίδιο σημείο κάθε χρόνο διευκολύνει τα πτηνά να ξανασυναντήσουν το ταίρι τους με τη νέα σεζόν. Είναι το ετήσιο σημείο συνάντησης του ζεύγους.
Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια. Αφού οι πιγκουίνοι είναι μονογαμικοί, σε τι τους εξυπηρετεί το να βρίσκονται μακριά από το ταίρι τους;
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι θηλυκοί πιγκουίνοι φτάνουν στη φωλιά λίγες μέρες μετά τα αρσενικά και αποχωρούν λίγες μέρες νωρίτερα. Και αυτό σημαίνει ότι τα αρσενικά θα έπρεπε να αναζητήσουν τις συζύγους τους μακριά στην ανοιχτή θάλασσα. Αλλά δεν μπαίνουν στον κόπο γιατί ξέρουν ότι η σύζυγος θα έρθει στο ραντεβού του χρόνου!